Hazera 3
‘Komt nog één stukje’ schreef ik de vorige keer, maar het stukje dat ik in gedachten had laat ik liever achterwege. Het is, laat ik het zo zeggen, niet meer van deze tijd. Alleen maar nostalgische geschiedenis.
Bij het begin van het nieuwe collegejaar was Hazera er zomaar niet meer. Ik heb nog bij de beheerder van de flat naar haar naam en adres geïnformeerd. De naam was ingewikkeld en ze kwam inderdaad uit Saoudi-Arabië. En daarbij heb ik het maar gelaten.
Wat zou er intussen van haar zijn geworden? Ze wilde net als haar moeder ook het ziekenhuis in maar dan als kinderarts. Als dat is gelukt is ze intussen aan haar pensioen toe. In de krant las ik dat in haar land geëmancipeerde vrouwen de eis hebben gesteld zelf auto te mogen rijden. Ze had het hier geleerd. Zou ze bij die geëmancipeerde vrouwen horen? Och, daar kom ik toch nooit achter. :-(
Persoonlijke contacten met moslims heb ik nauwelijks gehad. In deze buurt zie ik zelden een hoofddoek en helemaal nooit een boerka. Deze zomer stapte ik op een warme namiddag voor het Binnenhof uit de tram. Ik dacht een moment als toerist in Kairo te zijn beland. De wereld is niet overal hetzelfde.
Met Hazera had ik uitgebreide gedachtewisselingen net als met mijn opleider gynaecologie, die uit India kwam. Verder een vluchtige ontmoeting met een jonge moslimmoeder (zie ‘Moslimse pizza’), met een geparkeerde medeweggebruiker en met een schoonmaker. Allemaal vredige en dierbare herinneringen. Het zijn er inderdaad slechts een paar.
Maar... intussen hebben we 9/11 gehad, Madrid, Londen, Theo van Gogh, Ayaan Hirsi (zoon van Magan, zoon van Isse, zoon van) Ali en regelmatig horen we Geert Wilders. En dan zijn er nog de kut-marokkanen met een samenscholingsverbod in Utrecht.
Bij het journaal hoor ik en in de krant van deze morgen lees ik dat de radicale islam een groeiende aantrekkingskracht heeft op de Nederlandse moslimjongeren. De omvang van deze ultraorthodoxe en antidemocratische ‘salafistisch’ geheten politieke richting is vooralsnog beperkt en de beweging zegt geweld af te zweren. Toch noemt de AIVD-baas deze ontwikkeling ‘problematisch’. De ter zake deskundige Hans Jansen schrijft een column met als titel: ‘Ontkennen van de jihad is modieus en dom’.
Het is dus veel minder idyllisch geworden dan zoveel jaar geleden; eerder spannend. Gelukkig vormen de gematigde moslims nog steeds de grote meerderheid maar ook zij worden bedreigd en laten zich intimideren. De AIVD zegt te hebben vastgesteld dat de moslimmeerderheid door de salafisten ‘in gijzeling wordt gehouden’. Toch zou ook daar het aantal toenemen van degenen die in opstand komen tegen de radicale intimidatie. Wat een wespennest!
Gisterenavond was Jörgen Raymann te gast bij Pauw & Witteman. Hij werd bevraagd over een tweedaags congres over 'culturele diversiteit', waar Stedman Graham, de ex-echtgenoot van Oprah Winfrey het woord zou voeren over: hoe om te gaan met allochtonen? Prinses Máxima was ook uitgenodigd maar op de uitnodiging werd niet ingegaan. De officiële reden: het congres is commercieel! En jij gelooft dat?! ;-)
Stedman heeft het onderwerp jarenlang bestudeerd en kan bogen op veel ervaring. Jörgen kende ’s mans standpunt en dat luidt: het in je bedrijf binnenhalen van andere culturen is een verrijking. Iedere onderneming en iedere maatschappij heeft zijn problemen. Hoe groter de culturele diversiteit van die onderneming of maatschappij, des te groter is de kans dat er een oplossing wordt gevonden. Het is wél belangrijk dat én allochtonen én autochtonen beiden beginnen met ervan uit te gaan dat hun eigen cultuur niet 'beter' maar 'anders' is.
Stedman staat alleen afwijzend tegenover zowel allochtonen als autochtonen die zich van meet af aan een slachtofferrol aanmeten. Vraag niet alleen wat die maatschappij voor jou kan doen maar óók wat jij voor die maatschappij kunt doen. Als je een plaats wilt hebben in een maatschappij dien je de regels van die maatschappij te leren en het spel volgens die regels te spelen. Er is van discriminatie pas sprake als je bereidheid tot deelname en bijdrage niet wordt geaccepteerd op grond van ras, geloof, seksuele geaardheid etc etc etc. De bekende riedel.
Hebben we dan misschien, mogelijk tóch iets niet helemaal goed gedaan t.a.v. onze allochtonen? Zouden we dit of dat anders en mogelijk beter kunnen doen? Misschien eens beginnen met niet meteen als een bok op de haverkist te vliegen als iemand met een voorstel komt? De kranten staan weer bol van de rationeel ogende kritische opmerkingen aan het adres van de ‘domme tegenpartij’. De ene groep is nog bozer dan de andere. Intussen gaat het allang niet meer over de essentie van het onderwerp maar over vooroordelen en emoties als angst. Wie weten moeten we weer leren meer luisterend mét dan belerend tégen elkaar te praten.
Wie het ‘weet’ mág het zeggen, maar dat hóeft niet! (vader van Gogh) :-)
En dit is dan het einde van het Hazera verhaal.
multiweb.nlGeplaatst in de categorie: maatschappij
Herinnering
374
Geef je reactie op deze inzending: