Met wie zegt u...?
Wanneer ik stel, dat de manier van vrijetijdsbesteding van de verschillende generaties ten opzichte van elkaar net zo variabel is als de beleving van gezelligheid, dan is dit niet meer dan het intrappen van een open deur.
Ook ónze jeugd heeft nog steeds de toekomst naar wij mogen hopen.
Onze veertigers zijn er nog mee bezig zich naar een definitieve status toe te werken of ze hebben al bereikt wat ze wilden bereiken. Bij enkelen dient zich de zg. midlifecrisis aan of is door hen inmiddels, een ervaring rijker, doorlopen.
De oudste generatie onder ons, veelal reeds groot- en overgrootouders, is tot mijn verbazing toch nog aardig met de technische zegeningen van deze tijd meegegaan. De senioren chatten en mailen er lustig op los en kunnen zelfs aardig uit de voeten met de nieuwste multimedia apparaten. Desondanks laten ze een voor hen speciale nostalgische gewoonte daardoor niet ondersneeuwen. Dat heeft weer tot gevolg, dat er af en toe bijna paradoxale situaties ontstaan, die echter op zo’n moment door betrokkenen niet zodanig worden ervaren.
Zo staan mijn vrouw en ik b.v. dagelijks tussen kwart voor zeven en half acht op, zonder een aanwijsbare noodzaak. Blijkbaar nog een restje discipline uit ons vroegere werkzame leven. We hebben in feite de tijd aan ons zelf, maar iedere dag is vol met geplande activiteiten, deels ook weer door het niet willen loslaten van vastgeroeste bezigheden op bepaalde dagen. Ongewild maakt ons dat dan weer een tikkeltje ouderwets, waarbij het heden en het verleden een beetje door elkaar heen lopen. Dat geldt vooral en soms met name voor saaie situaties, die wij, hoe vreemd het ook moge lijken, op een bepaald moment als gezellig ervaren.
Neem nu eens een willekeurige winteravond, waar je, ondanks een aanbod van 30 tv-kanalen, geen keus kunt maken en mopperend constateert, dat er weer niets op de tv is. Daar zit je dan met alle schemerverlichting en met een paar sfeervol flikkerende (kunst)theelichtkaarsjes aan. Knoopcelbatterijen walmen gelukkig niet en op zo’n avond neem je de nep-sfeer gelaten voor wat ze is. Vrouwlief en ik puzzelen of lezen dan. Zo af en toe knabbelen we er wat lekkers tussendoor – moet kunnen als het met mate gebeurt. We communiceren de gehele avond, met tussenpozen, non-verbaal. Als je elkaar al 55 jaar kent en ruim 48 jaar bent getrouwd, is de lichaamstaal voldoende zo niet veelzeggend. Behaaglijk onderuitgezakt, met een half oor luisterend naar onze 'pratende schemerlamp' op de achtergrond, bekruipt ons een knus gevoel van gezellig welbehagen…
O ja, die pratende schemerlamp is natuurlijk ons televisietoestel, dat tóch aanstaat met de volumeknop op zacht. Voor ons gevoel hoort dat zo, omdat wij anders het ons zo vertrouwde lichtpunt in die hoek van de kamer missen…
Ik tracht dan wel eens te visualiseren hoe mijn grootouders in het begin van de vorige eeuw hun 'gezelligheid' beleefden. Dan zie ik mijn oma voor mij, met verstelwerk of sokken stoppend, bij het licht van de gaslamp aan de eettafel zitten. Opa's lange pijp of zijn cigarillo zijn uit zichzelf gedoofd, omdat hem de slaap in zijn luie stoel heeft overmand. Als bouwvakker moest hij iedere dag zeer vroeg uit de veren en kilometers ver lopen naar zijn werk. Dagelijks klom hij soms meermalen, een juk met 75 kg bakstenen of een trog met 50 kilo mortel op zijn schouders torsend, via ladders naar de tweede woonlaag. Dat was gewoon, want ook in andere ambachtelijke beroepen moest, door het ontbreken van technische hulpmiddelen, zwaar lichamelijk werk worden verricht.
Mijn ouders daarentegen hadden ’s avonds al wat meer attributen om gezellig bij elkaar te zitten. Er was electrisch licht en een buizenradiotoestel. Men luisterde muziek of naar een hoorspel, terwijl moeder de was streek, zat te breien of een in een boek las. Vader was in zijn krantje verdiept of hij repareerde onze schoenen. Ik weet haast zeker, dat ook mijn ouders deze avonden als gezellig hebben ervaren, terwijl er bijna geen woord behoefde worden gezegd. Elkaars aanwezigheid was al voldoende en tevens het bewijs, dat voor gezelligheid weinig nodig was - verjaardagen en visites hierbij als argumentatie even buiten beschouwing gelaten.
Van zulke saai-gezellige avonden kunnen ook wij tegenwoordig soms nog eens stilletjes genieten, hoewel ik vermoed, dat deze ontboezeming bij velen op onbegrip zal stuiten. Enkele keren echter krijgen we contact met een persoon, die net als wij, met moderne middelen 'ouderwetsche' begrippen ventileert. Dat gebeurt meestal op een later tijdstip van de avond. Onze geluidsarme gezelligheid wordt dan ruw verstoord door het indringende gerinkel van onze telefoon. Wie zou er, zo rond half elf, nog kunnen bellen? Verstoord kijken we beiden op. Ik pak de hoorn op en noem mijn naam.
'Met wie zegt u...?' klingt het oprecht verbaasd aan de andere kant. 'Nou, neemt u mij niet kwalijk, maar dan ben ik verkeerd verbonden'.
Kijk, al is vanaf dat ogenblik de gezellige stemming meteen naar de maan, die persoon had het toch over een tijd, waar dames in telefooncentrales stekers met gekleurde snoeren in gaten plugden. Dat waren nog eens tijden, toch? Zelfs onze pratende schemerlamp kan deze niet eens benaderen, laat staan overtreffen.
Tot een volgende keer.
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: familie
Ouderen
1.166
Geef je reactie op deze inzending:
En is er dan al een keer iets leuks te zien, kan het gebeuren dat de telefoon klingelt komende van iemand die verkeerd verbonden is. Ik zou zeggen: leg die hoorn zachtjes neer en doe alsof je in je geplaagde avondrust berust. Je zult er meer dan één mooi artikel aan overhouden. Dit hier alleszins graag gelezen.