Valentijn was met vakantie

Bent u wel eens op Valentijnsdag uit eten geweest? Hopelijk blikt u daar met veel genoegen op terug, want weet u, soms heeft Valentijn wel eens kuren!

Jaren geleden was ik op Valentijnsdag uitgenodigd door mijn vriend in een –zeg maar- “hartelijk” restaurant, waar wij wel vaker gegeten hadden. De keuze was helemaal vrij, dus koos ik spontaan het Valentijnsmenu. Het aperitiefje, vergezeld van enkele liflafjes, streelde onze tong.
Toen de soep opgediend werd kreeg ik enige argwaan. Lekker, daar niet van, maar waren de kopjes deze keer niet erg klein? Tot daar, we keuvelden gezellig verder en zagen rondom onze tafel de heerlijkste gerechten de revue passeren. Friet, paling in roomsaus, noem maar op. Allemaal gerechten waarvan het water je in de mond loopt als je er alleen maar aan denkt. Onze maag begon ervan te knorren.

Aha! Daar kwam de serveerster! Zij zag er een tikje verlegen uit toen zij twee diepe borden met onbestemde inhoud voor ons op tafel deponeerde.
Ik kreeg de schrik van mijn leven en vroeg haar wat dit voorstelde.
Zij stamelde : “Dit is het hoofdgerecht mevrouw!” en verdween ijlings terug naar de keuken.
Mijn vriend en ik keken eerst elkaar wat ongelovig aan en daarna ons zogenaamde “hoofdgerecht”. Middenin een groot helder zwembad dreven – gespietst en wel- welgeteld twee lijkenpartjes van een tongschar en ééntje van een andere zielenpoot. Drie halfrauwe zilveruitjes en drie plantaardappeltjes in de schil dreven er nonchalant bij. Om het geheel wat feestelijker te laten ogen had de kok een piepkleine wortel in vier mootjes gehakt en er willekeurig bij gemikt. Op de bodem van dit oeverloos drama ontdekte ik ook nog drie voelsprieten van wat ooit rivierkreeftjes geweest waren. Niet één Michelin sterretje dreef er verder in dit droevige bedenksel van een blijkbaar overspannen brein.
Het is maar dat ik er geen loep en geen mini hengel bij gekregen had, anders had ik die arme drenkelingen er zó uitgevist! Ineens werd het me duidelijk!

Wellicht had een depressieve kok uit pure wanhoop op Valentijnsdag gedacht: “She loves me, she loves me not!”
Heel erg zielig hoor, maar moesten wij daar de dupe van zijn? Was dit soms de ultieme wraak van de diëtiste of zo? Knarsetandend, doch gedreven door honger, aten wij deze aanfluiting op. Wat stond er verder nog op ons Valentijnsmenu? Pomme d’ amour! Een soort kermisappel in een dikke rode suikerlaag, met een houten stok erin. Wat een doffe ellende!

Van pure ellende wou ik die keiharde tandenbreker wel door de tent heen keilen en luidkeels schreeuwen: “Je veux de l’amour! Nu! Meteen! Op mijn bord, met roomsaus en friet toe-oe-oe! Ik wil méér en écht goed en ijs toe-oe-oe!” Raymond van Het Groenewoud had vast ook eens zoiets meegemaakt op Valentijnsdag, bedacht ik wrokkig.
Dat een mens voor zoveel geld zoveel miserie op z’n bord kan krijgen! Sommige koks hebben echt geen beetje gevoel voor romantiek. Onze eindconclusie luidde dan ook: Valentijn was vast met vakantie!

Valentijn liefde uit liefde uit eten

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.4 met 10 stemmen 875