levensverhaal (deel 1)
Ik wil je iets vertellen over mijn leven in het klein.
Geboren in een gezin van vijf kinderen waar ik de vierde van was. Mijn Vader was vrij dominant. Dat zorgde er voor dat alle kinderen net als mijn ouders naar het Leger des Heils moesten gaan. Niet dat het nu echt verschrikkelijk was. In mijn ogen zie ik het Leger des Heils nog steeds als een goed iets.
Maar waar het probleem zat, dat het móest en er was geen andere keuze mogelijk. Ja die van de kerk. Maar dat is niet echt een keuze.
Op mijn 13e jaar begon ik toch tegen te spreken. Heel eerlijk gezegd denk ik dat ik een verschrikkelijk moeilijke puber ben geweest!
Maar een ieder maakt fouten. Mijn vader omdat hij er geen snars van begreep. Het 4e kind en dan een meisje nog wel, mijn 2 broers en 1 zus boven mij.
Die liepen wel in het gereel(dat maakte het niet makkelijker voor mij) en ik niet. Ik wil niet in alle details treden, omdat ik dan nog vele boekwerken er bij krijg.
Dus laten we zeggen: door alle misverstanden die hieruit zijn onstaan ben ik het zwarte schaap van het gezin geworden. En ben ik al vrij vroeg het huis uit gegaan. Door al die omstandigheden raakte ik natuurlijk in contact met de verkeerde vriendjes.
Niet dat ik uit stelen ging. Maar ik werd regelmatig zwaar mishandeld door mijn toenmalige 'vriendje'.
En omdat ik nu eenmaal de stommiteit bezat om op ruige mannen te vallen, heb ik dus regelmatig klappen gekregen en niet zo weinig ook. Ik denk dat ik in mijn leven tot 3 keer toe bijna dood bent geslagen. Niet van die fijne herinneringen zijn dat.
Rond om mijn 20ste jaar ben ik Harley-Davidson gaan rijden. Als ik eerlijk mag zijn is dat samen met de geboorte van mijn kinderen de mooiste tijd uit mijn leven geweest. Ter verduidelijking: mijn kinderen werden geboren toen ik nog in het bezit was van mijn motor.
En ik moet zeggen het ging een lange tijd redelijk goed. Er werd een zijspan aan mijn motor gebouwd met daarin 2 kinderzitjes (goed gekeurd). Mijn vriend was ook in het bezit van een Harley. Dus dolle pret. Als vrouw van 32 jaar - die motor kon rijden als een vent - heb ik gegriend als een klein kind toen ik voor het eerst zijspan ging rijden. Dat is iets wat je niet zo maar even doet en ik moet eerlijk zeggen: het is hard werken.
Het leukste van alles was natuurlijk dat mijn kinderen het ook prachtig vonden. Met huilende kinderen in een zijspan rijden, dat lijkt mij geen pretje. Maar zoals ik al zei: het was dolle pret.
Zoveel aandacht als ze kregen van alle auto’s die voorbij kwamen. Nee ik kan niet meer zeggen dan dat het een supergoede tijd was.
Niet zo'n fijn begin, maar zo als het nu was: een goed eind.
Tot dat de oerknal in ons huis ontplofte. Ik achterlijke idioot die ik ben - met al mij mooie idealen en ideeën, waar ik dan ook nog zo braaf achter ben blijven staan - ik werd verliefd op een ander. En zo eerlijk als ik was ,vertelde ik dit aan mijn vriend zoals afgesproken. En wat is er in die tijd afgepraat.
Als een van ons dit zou overkomen, dan zouden we dit bespreken. En eventueel de ander de ruimte geven om te zien of de gevoelens inderdaad oprecht waren.
Domme ik en domme vriend van mij. Wat ik zag als oprecht de tijd krijgen om met mijn gevoel in het reine te komen was voor mijn vriend verraad!
Achteraf kan ik het begrijpen. Ik wou alleen dat hij mij dat toen ook gezegd had.
Zo verloor ik op een dag de vader van mijn kinderen, die 3 jaar, 2 jaar en 3 maanden jong waren. En daarnaast meteen mijn schoonmoeder, die ook een goede vriendin was van mij.
Ze kwam 3 dagen in de week en dan bleef zij en haar broer bij ons eten. Wij vonden dat gezellig en in de avond bracht mijn vriend hen naar huis.
Ik begrijp dat zij voor haar kind heeft gekozen. Maar wat ik nooit begrepen heb, is dat zij ook nooit meer heeft gebeld voor haar kleinkinderen.
Ik heb tot aan de dag van vandaag nog steeds niets meer van haar gehoord.
Voor de rest liep er ook van alles in de soep. Ik stond ineens van de een op de andere dag helemaal alleen. Zonder steun van iemand en na een week heb ik gesmeekt bij mijn vriend of hij mij kon vergeven.
Maar hij had zelf al een andere vriendin en ik kon het wel vergeten. Misschien denkt iedereen: daar heb je toch zelf voor gezorgd. Aan de ene kant wel. Maar ik geloofde in wat we hadden afgesproken. En dat het ook zo zou gaan.
Daar stond ik. Nog maar de helft van mijn geld. 3 kleine kinderen. Nog zeker 2 in de luiers. Een moeilijk opvoedbaar kind en 4 muren; geen mens die met mij praatte, geen mens om wat aan te vragen.
Niemand,helemaal niemand.
telfort.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: ex-liefde
domme ik
554
Geef je reactie op deze inzending:
Succes met uw verdere leven.