Waarneming

Ik hoor de regen tegen de ramen slaan. De druppels zoeken hun weg in de sporen van hun voorgangers. Al dagenlang is het nat en stormachtig, ondanks het voorjaar. De wind gaat boosaardig tekeer. Bomen en struiken staan bijna machteloos tegenover zoveel geweld. Alleen het onkruid staat fier rechtop tussen de verdronken tegels.

Ik sta voor het raam. De dag is duister en de straten zijn nat en verlaten. Een hond loopt los. Deuren en ramen zijn hermetisch gesloten. Auto's staan glanzend geparkeerd en af en toe passeert er een met veel gespetter. Het valt me op dat zelfs het web van onze raamspin nergens meer te bekennen is.

In huis is het behaaglijk warm, de thee is gezet en het draadjesvlees suddert en geurt. Een fiets staat ondersteboven midden in de kamer en wacht op een schoonmaakbeurt. Ik lig op de bank met een boek op mijn buik en door de spaken heen zie ik een kind driftig knokken met kruisen, mollen, ritme en maten. En regelmatig schiet haar voet met een knal van het pedaal.

'Klotepiano' hoor ik haar mompelen, en met haar handen op zoveel mogelijk toetsen staakt ze haar pogingen. Bach en Beethoven, maar ook de wat minder bekenden, zeilen richting vloer. Ze staat op, stampt hartgrondig en gaat dan weer zitten.

Ze staart voor zich uit; haar brilletje op neuspunthoogte, en terwijl ze nog moppert op haar pianoleraar, begint ze zachtjes te improviseren. Ze beroert de toetsen nu met zoveel voorzichtigheid, terwijl haar hele lijfje meedeint. Ze speelt in mineur en ik voel me als was onder haar handen. En dat weet ze. En ze weet ook dat ik nu niet op haar zal mopperen, omdat ze eigenlijk moet studeren. Zelfs het pedaal wordt met ontzag behandeld.

Met haar is ook het weer veranderd. De druppels op de ramen zijn tot staan gekomen en glinsteren in een laat streepje zon.

Ik zie weer mensen op straat.
De spin is terug en begint aan een nieuw web...

Schrijver: Areth, 25 juli 2008

thera.heemskerkversatel.nl

in mineur piano piano

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.3 met 13 stemmen 353