Gek hè, mam..?
Het was op een vrieskoude vrijdagmiddag in februari. De verwarming brandde en de thee was gezet. Een schraal voorjaarszonnetje kwam met mijn kind de kamer binnen. En toen ik aan tafel ging zitten kroop ze stilletjes op mijn schoot. 'Als je een klein beetje met me meebuigt,' zei ik, 'dan kan ik net bij de theepot.'
En terwijl ik de thee inschonk hoorde ik haar met een heel klein stemmetje zeggen: 'Mam, ik moet je iets vertellen, maar je moet beloven dat je niet boos zult worden.' Ik stelde haar gerust, en ze vertelde dat ze er al een paar nachten niet van in slaap had kunnen komen; dat het haar keeltje steeds had dichtgeknepen. 'Ik wilde je het vannacht al vertellen, zei ze, 'maar je was er niet.'
Toen pas begreep ik het verhaal van Susan. Ik was een avondje naar het theater en Susan had op mijn kind gepast. Ze vertelde dat ze lang wakker had gelegen en dat ze verdrietig was geweest. Ik was verbaasd. Mijn kind was zelden verdrietig en ze sliep altijd als een roos. 's Morgens was ze vaak niet wakker te krijgen.
'Weet je nog,' zei ze, 'dat ik een pakje postzegels mocht kopen?' Ja, dat wist ik nog. Ik had met barstende hoofdpijn op de bank gelegen en was blij geweest dat ze even de deur uit was. Ik had haar wel thuis horen komen, herinnerde ik me, maar ze was meteen naar haar kamertje gegaan. 'Toen heb ik zonder te betalen nog een pakje meegenomen,' zei ze zacht, terwijl ze muisstil tegen me aan zat.
Ik schrok, maar ik was tegelijk ook blij dat ze me dat durfde te vertellen. Ik probeerde terug te bladeren in de tijd. Ik wist nog dat ze met het postzegelboek naar beneden was gekomen. Ze had ze netjes gesorteerd, maar de hoeveelheid nieuwe zegels was me daardoor niet opgevallen.
Ik herinnerde me dat ik als kind ooit een stuiver had versnoept en dat ik daar ook verschrikkelijk veel spijt van had. En ook ik had in een nacht alle moed bij elkaar geschraapt om het aan mijn moeder te vertellen. En vannacht wilde mijn kind het mij vertellen, omdat ze die prop in haar keeltje niet meer verdragen kon. En ik was niet thuis geweest.
Daar zat ik dan met een schuldbewust kind op schoot en ik vroeg me af hoe ik dit tot een goed einde kon brengen. En ik vertelde dat we allemaal een stemmetje in ons hebben, dat ons vertelt wat goed is, en wat niet. En dat ik vond dat zij heel goed naar dat stemmetje had geluisterd. Ze slaakte opeens een diepe zucht en zei toen: 'Je zal toch geen moeder hebben...'
En daarna vroeg ik: 'Maar wat gaan we hieraan doen?' En toen zei ze dat ze daar al over na had gedacht. Van het kwartje zakgeld in de week zou ze haar schuld bij elkaar sparen en daarna zou ze terug gaan naar de winkel om de postzegels te betalen. Ze keek me blij aan en zei dat ze het wel aan alle dieven zou willen zeggen hoe fijn het was als je het had verteld. Ik wist niet goed waar dat trotse gevoel opeens vandaan kwam.
'Dat is een goed plan,' zei ik. 'Zullen we vandaag dan maar beginnen?' En op het schoteltje in de keuken rinkelde het eerste kwartje.
Twee weken later vierde Jeroen, haar vriendje, zijn verjaardag, en na school werd ze op zijn partijtje verwacht. Op het schoteltje in de keuken lagen drie kwartjes, en ik realiseerde me opeens dat nog vier weken spanning wel heel erg lang is voor een kind van nog geen zeven. En toen ze thuiskwam stelde ik voor om een gulden uit haar spaarpot te halen, en dat we dan voor het partijtje samen naar de boekhandel zouden gaan.
Ze was opvallend stil toen we hand in hand op weg gingen. 'Eerst mijn taak, hè mam?' vroeg ze. Bang dat ik de boodschappen voor zou laten gaan.
Die ochtend had ik het meisje van de boekhandel gebeld. Mijn excuses aangeboden voor wat er zich had voorgedaan, en verteld op welke manier mijn kind dit wilde gaan oplossen. Ze was verbaasd en ik kon horen dat ze er niet zo goed raad mee wist. Zoiets had ze nog niet eerder meegemaakt, zei ze. Ik vroeg haar naam, zodat ik die middag naar haar kon vragen, en ik hoopte maar dat ze de juiste woorden zou weten te vinden.
We stapten de zaak binnen en om mijn kind niet achterdochtig te maken legde ik juffrouw Henriëtte omzichtig uit waar we voor kwamen. Ze knikte mijn kind bemoedigend toe en heel timide heeft ze toen haar schuld betaald. Henriëtte was wel een beetje nerveus, maar ze reageerde heel erg aardig, want ze zei: 'Binnenkort krijgen we weer mooie zegels binnen. Kom je dan weer eens kijken..?'
We stonden weer buiten en ze keek stralend naar me op. Ze was duidelijk van een zware last bevrijd. Ik gaf haar een dikke kus, want ik was beretrots op haar. Stevig stapte ze naast me voort. Blij en opgelucht op weg naar het partijtje van Jeroen.
En toen we het er later nog eens over hadden, zei ze opeens: 'Gek hè mam, maar het was net of juffrouw Henriëtte ons die middag verwachtte..!'
versatel.nlGeplaatst in de categorie: kinderen
bekentenis
613
Geef je reactie op deze inzending: