the twilight zone
Als je ooit een boek wilt lezen, waarvan je alleen maar de titel en de misschien ook nog de naam van de schrijver moet onthouden: Spycatcher van Peter Wright. Succes verzekerd, er zal geen woord van blijven hangen. Tegen mijn voornemen in om voorlopig geen non-fictie zoals documentaires, levensverhalen of andere waargebeurde rotzooi meer te lezen heb ik uitgerekend alleen dat boek bij me. Over geheime diensten en de ontmaskering van bekende spionnen, maar het James Bond-gehalte is nog niet eens Nul komma 007. Gortdroge materie, want schrijvers van non-fictie zijn maar zelden in staat tot een boeiende vertelling. Zet hen eerst als geschiedenisleraar voor een middelbare schoolklas en geef hun pas na overleving daarvan toestemming om een boek te schrijven. De meeste non-fictie schrijvers worden dan nog eerder doodgemarteld door de leerlingen, en terecht.
Gewoonlijk heb ik een alternatief boek bij me, maar deze keer dus niet. Hoogzomer, de koperen ploert hangt boven het Gooimeer en ik heb mezelf klemgezet met de Spycatcher, terwijl ik toch zo graag een boek mag lezen op het strand. Bovendien lig ik ook nog eens alleen, terwijl mijn dochter met haar hartsvriendinnetje ergens in het water spartelt. De meisjes moeten op dat moment een jaar of dertien, hooguit veertien zijn geweest, zeg maar de leeftijd waarop een plas water in de zomer nog net voldoende is om kinderen de hele dag zoet te houden. Althans, dat denk je dan als goedbedoelende vader.
Nou vooruit, misschien nog een patatje als ze uitgezwommen zijn. En na een uurtje komen de ladies inderdaad het water uit en informeert mijn dochter belangstellend naar de financiële draagkracht van haar vader. De meisjes zoeken gewoon een sponsor en keren even later weer terug met drie patatjes. So far, so good. De tekortkomingen van Spycatcher worden ruimschoots goedgemaakt door hun gezelschap. Gewoon de klassieke beleving van een patatje met twee dametjes in wording. Te klein voor het laken en te groot voor het servet. Dat fascinerende schemergebied voordat het leven in volle hevigheid losbarst; bij haar oudere broers overigens nooit iets van gemerkt, maar juist bij mijn dochter aan alle kanten zo bewust meegemaakt. Hoe anders is het toch om een meisje groot te brengen.
Verrassingen zijn heerlijk als je daarop voorbereid bent, maar nu gebeurt toch het onverwachte. De meiden besluiten om eens de wereld te gaan verkennen en posteren zich vlak voor mij aan de vloedlijn. Languit op de buik gelegen met de benen in het water wordt nu giechelend het strand afgespeurd op zoek naar “wat lekkers”. Toch wel even schrikken voor een onvoorbereide vader, die van nature al geneigd is om bij het minste geringste in de vlekken te schieten. En geen echtgenote in de buurt om haar man eventueel weer uit de gordijnen te halen; ik zal hier dus op eigen kracht doorheen moeten.
Mijn dochter signaleert mijn verwarring, maar wenst duidelijk niet meer op haar schreden terug te keren. De wereld is veel groter en er is maar één manier om die te ontdekken. Lachend roept ze: “okay Pap, als jij nou even de andere kant op kijkt?”, en dat met een paar oogjes waartegen ik maar zelden verweer heb. Moeiteloos windt ze mij dus om de vinger en ik antwoord “no problem, je vader is wel eventjes ziende blind”. Opnieuw probeer ik een hap te zetten in de Spycatcher, maar dat gaat nooit meer werken. Want in mijn ooghoek ben ik getuige van het ruiken aan de toekomst, de ontdekking van de aantrekkingskracht en het rammelen aan de deur van volwassenheid. Het vaderschap kent zo zijn meedogenloze momenten en het stelt me nauwelijks gerust dat ik er nota bene met mijn snufferd bovenop zit.
Het flirten is trouwens niet van de lucht. Er wordt geëxperimenteerd met knipoogjes, steelse blikken en hallootjes, waarbij giechelend het nodige commentaar wordt geleverd. Een compleet arsenaal aan verleidingstrucs wordt opengetrokken en ik vraag me af waar ze dat allemaal vandaan halen. De toekomst blijkt allang te zijn begonnen voor een paar meiden met hetzelfde DNA-profiel als Marilyn Monroe en de schrik slaat me om het hart. Mijn eigen dochter zit daarbij. Hallooo…! Heb ik dat? Ik wilde alleen maar een boek lezen op het strand, maar nu mis ik toch echt mijn vrouw om te verhinderen dat ik mezelf lanceer.
Gelukkig heeft het giechelen nog de overhand en dat blijkt te werken als een natuurlijke bescherming. Hun enige succes bij het flirten is namelijk een meewarig glimlachen naar (lees: om) een stelletje brutale soepkippen op de drempel van volwassenheid. Het laken is dus nog te groot voor hun en met evenveel gemak keren de twee ineens weer terug naar het servet. Ze krijgen genoeg van het spelletje en duiken gewoon het Gooimeer weer in. Of er nooit iets is voorgevallen.
Voorlopig zie ik ze niet meer terug en je wilt niet weten wat dat scheelt. Want ik ben kilo’s lichter en oververhit, maar bovenal moet ik nog het meeste lachen om mijn eigen energieverspilling. Niemand is immers gewond geraakt en er hoeven nog steeds geen sokjes te worden gebreid. Moeders hadden mij dat vooraf ook al kunnen vertellen, dus meer dan ooit voel ik me weer eens zo’n simpeltje als vader.
De meisjes zijn nu groot. Volwassen vrouwen, die zich af en toe ook nog met succes als dames weten te gedragen. En de Spycatcher? Ach, wie het boek hebben wil, mag het vooral ook houden. Doet het uitstekend in de open haard.
yahoo.comGeplaatst in de categorie: familie
dochter
555
Geef je reactie op deze inzending:
En dan....Kleindochters, ja daar ga je weer!