Verhalen

Eenzaam.

Ik heb sinds deze week, als vrijwilliger, een nieuw adresje. Ik bezoek op geregelde tijden iemand die, om wat voor reden dan ook, eenzaam is. Dat er in de huidige maatschappij veel eenzame mensen zijn, mag dan wel algemeen bekend zijn, maar om iemand bereid te vinden om dat toe te geven en dan ook nog eens een vreemde in zijn/haar leefomgeving toe te laten is nog niet zo gemakkelijk. Vaak worden dit soort signalen dan ook door familieleden aan de stichting waarvoor ik werk, doorgegeven.

In dit geval ging het om een oudere man die geen kinderen heeft, dus zijn de signalen via andere kanalen doorgegeven. Dat is dan, denk ik, meestal de hulp in de eerste lijn, maar ik bemoei me daar niet echt mee, ik bezoek alleen maar, that’s it, no more. Ik geef wel dingen door als er iets niet goed gaat, maar ik loop niemand voor de voeten.

Ik moest wel lachen om mijn vorige cliënt, hij belde mij met de mededeling dat hij deze week geen tijd had, en de volgende week ook niet! Dat ging al een paar weken zo, dus dat is echt wat je noemt een luxe probleem.
Toch maar iemand van de stichting gestuurd om zijn nieuwe situatie in kaart te brengen, maar dat zit wel goed denk ik. Zoiets voel je aan of niet. Zijn leefomstandigheden zijn de laatste tijd erg veranderd, hij kreeg het te druk, bijna elke dag kwam er wel iemand over de vloer, en hij gaat binnenkort naar een aanleunwoning, wat voor hem ook weer een drukke tijd brengt, dus hem zal ik een poosje laten.

Over een paar maanden zal ik nog wel eens bij hem langs gaan, want ik wil wel weten of het ook zo druk bij hem blijft als hij eenmaal verhuisd is.

Schrijver: Peterdw., 19 januari 2009