Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De ondergaande zon

Het loopt tegen achten en neem even de pen ter hand.
Eigenlijk de laptop, maar aangezien ik al 'n tijdje mijn gevoelens van het leven weergeef ben ik overgestapt van de pen naar het moderne.
In mijn leven, ja er is veel gebeurd. Maar of dat een ander intresseert?
Het is net als het nieuws op radio of t.v, dat wat je boeit kijk of luister je naar.

Maar kom, mijn leven geef ik weer via een brief of gedicht. Doe dit al jaren, ben er mee begonnen toen ik een jaar of twintig was. Na een bezoek aan een dokter omdat mijn gezondheid dat van me eiste. In die tijd kon ik m'n angst en ook de blijdschap van mensen die ik leerde kennen op papier te zetten. Ver van huis. In dat ziekenhuis leerde ik het woord ziek zijn nog beter kennen.

Een verdieping hoger was echt erg. Ben er geweest om met een medepatient iemand te bezoeken. Terwijl ik met haar zat te praten, kwam er een vrouw binnen! Met de woorden 'nou mensen ik mag naar huis! kwam ze binnen.

Ik begreep toen nog niet dat het huis iets anders was. Ze ging en we bleven met de groep achter. Toen vernam ik wat "thuis" betekende. Iets in haar lichaam was ongeneeselijk en voor haar was er daar niets aan te doen.
Ben blij dat ik toen een dokter had die elke morgen even langs kwam voor een praatje, hij zat dan op een stoel naast mijn bed en luisterde.

Gek, maar als ik het moeilijk heb denk ik nog steeds aan hem.
Iemand steunen kan, heb wel moeilijke dagen maar als ik denk aan hen die in die toestand zijn geeft het me kracht. Ik hoor dan wel niet je rustige stem naast mijn bed, maar ik blijf vechten.

Schrijver: marie schiphauwer
Inzender: zonnetje, 15 februari 2009


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.3 met 18 stemmen 1.101



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
marie Schiphauwer
Datum:
25 mei 2017
een bedankje voor een behandelende arts van jaren terug!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)