Gepassioneerde

(voor Camille Claudel)

Zij wist haar bittere lijden aan de vluchtige schoonheid te vangen, zoals een rodeo-rijder een wilde stier temt. Zij was zelf het mooiste standbeeld dat ik ken, zo met die eeuwige teder-lijdende blik, een prachtig schip, dat een destructieve koers voer, met de aartsengel Michaël als boegbeeld. Opperste beeldhouwheldin, ik kus je lippen op een gekopiëerde foto, ik vrij met je ziel, omdat ik onze diepe verwantschap herken.

De dwalende massa is achterdochtig en keert zich tegen de originele eenling, die dan terecht bang wordt of die zichzelf onvindbaar maakt. Als bevlogene en als heilige (in mijn ogen, wat meer zegt dan door de ogen van de huidige, zwaar-misleidende poppenkastpaus!) was je meer dan geniaal, je keek en handelde net als God. Ik omarm je eenzame gestalte in een saaie martelkamer te Montdevergues. Als een gepijnigd dier kruip je tegen mijn gloeiende borst, mijn lieve Camille, ik streel je wilde haren naar achteren en een blik in je ogen doen me rillen van zielsverkrampende ontroering. In je gekromde rug gromde de verslindende jaloezie van de tiran Rodin. Hij heeft je sierlijke ruggegraat gebroken en toen jij je eigen kunstwerken kapotsloeg, sloeg hij in wezen via jou, Rodin, die valse rat in deftige kledij, wilde alleenheerser zijn en dat deed hij door zijn werkelijke rivaal kapot te maken via listige dwaalsporen en psychische gifbekers. Hij was de gemaskerde misdadiger, die achter slot en grendel moest. De groten zijn maar schijnbaar groot, zo ook je verzuurde, wraakzuchtige moeder! Dertig jaren onschuldig boete doen is als dertig jaren Golgotha ervaren in een uiterst miezerige omgeving, van troostrijke dromen verstoken, moederloos moedeloos tot op het bot. Ik voel haar warme Christusadem in mijn nek, zij omhelst en streelt mij als een ware geliefde. Begrijpelijk dat je milde ziel rigoreus vergetelheid zocht na zoveel wreed onrecht. Je edele trots is gebroken door stompzinnige kortzichtigheid en waanzinnige bekrompenheid. Door de koele lafaards en de valse rioolratten in posen van arrogante welstand en dominant realisme.

Rodin mag met al zijn afgelikte beelden in het middelpunt van een mestvaalt gaan wonen, mijn lieftallige Camille, jij bent in mijn ogen zijn opgeblazen ster verre overstegen. Jouw overgave is duizendmaal meer bezield. Ik kus de trillende toppen van jouw vurige borsten, als de grootste aardbeien uit het Nieuwe Paradijs. Ik streel je erotische wenkbrauwen met de vochtige neus naar je sensuele mond. Ik duik in je open mond als in een zuigende waan van complete eeuwigheid, al ben ik meer waan dan jij. Camille, wat ben je mooi en lief en teder! Knijp me in mijn verschroeide woestijnvoeten, ik droom toch niet, wel? Nee, raaskallen doe ik niet, ik meen wat ik ijl. Ik wil een intrinsieke brug slaan tussen jou en mij. Roem is waardeloos, het gaat om de intensiteit en de duurzaamheid van waarachtige passie. Niks bizar, hersenloze zwartkijkers, maar puur Godendom. Vloeiende eenwording voorbij al het fysieke, ondanks het fysieke en de meest fantastische droombeelden. Het is niet de overweldiging, maar de vele schokken van het Geestelijk Mysterie, die volstrekt geniale mensen de vernederende mist indrijven, naakt in een bad van ijs.

Ik weet wel dat geen mens haar meer kon redden, ook Zijzelf niet. Zij hadden voorgoed de bikkelharde brandkastdeuren van hun belachelijke, ijdele waanzin voor haar gesloten. Maar ik niet, hierbij red ik haar voor eeuwig van een in de kern zinloze, zwaarmoedige reddeloosheid. Haar golvende beelden waaiden bij haar aan als een krachtige zeewind, roesverwekkend als de zalige kuurmeren in de behaaglijke maankraters in de zinderende tepeltoppen. Zij wil zo graag eindeloos kussen uitwisselen. Welnu, ik ben bereid!

Gepassioneerde Claud Claudel Camille

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.5 met 8 stemmen 323