Pleidooi voor bewondering
Mocht jij, hooggeachte bezitter van 'Une Saison en Enfer' uit 1873, deze woorden lezen, zou je dan zo vriendelijk willen zijn om een arme dichter uit het dikwijls zo koude, prozaïsche Holland een groot genoegen (voor hem van onschatbare waarde) te doen en zou je hem dan via de redactie van deze site willen uitnodigen, inderdaad, ik nodig mijzelf hierbij uit om naar jouw museum te komen, mits jij daar natuurlijk graag als gastheer en oplettend suppoost wilt optreden.
Wat zou ik graag zo'n exemplaar willen zien en even vasthouden als dat mag, minzaam besnuffelen, zoals een hond de warme plek op de bank, waar zijn baasje heeft gezeten, wat zou ik graag de bladzijden voelen in de tedere greep van mijn lange, slanke vingers, de bladzijden likken, zodra de beheerder even niet oplet, o nee pardon, dat schrap ik maar even. Verdomd, het is waar, ik zou het boek met huid en haar (met kaft en de rest) het liefste opvreten, zoals ik lang geleden in een pretpark Holle Bolle Gijs alle soorten papier heb zien vreten, zo zou ik mij, toch redelijk beschaafd, beperken tot de gewenste bundel van mijn eeuwige kameraad, de enige echte Jean-Nicolas-Arthur Rimbaud!
Ook wel zou ik de inkt er af willen krabben en met mijn vingertoppen oplikken, want ik ken op aarde geen substantie die ik meer begeer binnen de bestaande boekenweelde. Jawel, ik wil dit hartsgeheim best met jou delen en dan stel ik me toch behoorlijk kwetsbaar op, al zeg ik het zelf en ik zeg het maar al te graag zelf.
Zal het mij lukken? In 1901 ontdekte een Belgische bibliofiel de nooit betaalde exemplaren in het magazijn van de oorspronkelijke uitgever. Deze boekenliefhebber, Léon Losseau, vernietigde vijfenzeventig beduimelde (wat kan dat nou schelen, kortzichtige oen! J.R.) exemplaren en behield de rest van de oorspronkelijke oplage van vijfhonderd. Deze 'rest' leidt sedert de bekendmaking van Losseau's vondst (12 juli 1914) een uitermate kostbaar bestaan als antiquaren- en verzamelaarsobject.'
[uit 'Arthur Rimbaud' van Enid Starkie, uitgeverij 'De Arbeiderspers']
O, Rimbaud, verheven hasjkoning en Zeus der dichters, laat je geurige walmen de edele bezitters bedwelmen en laat mij tot hen geraken!
Ik herinner mij hoe ik in Harderwijk, verlaten door iedereen - alle mensen waren geestelijk mijlenver van mij verwijderd - de afstand van een ster tot de aarde, ronddoolde als een zielloze zwerver, verstoken van ieder verband of enig houvast of het moeten de flessen Verboden Vrucht zijn geweest.
Hoe ik een kleine, lieve blik probeerde te stelen van haastige kassajuffrouwen of parmantige medewerksters in de bibliotheek.
Hoe ik wijnflessen bij benzinepompen weghaalde en hoe ik meer en meer losraakte van de aarde, hoe de wiet troostte en deed overleven. Ergens in die totaal losgeslagen tijd werd jouw geest mijn vriend en sindsdien laten wij elkaar niet meer los en dat, mijn allerliefste vriend, is een van de grootste wonderen uit mijn leven!
Was ik bezeten van jou? Wellicht, maar niet op een onvriendelijke manier en de tijd heeft de verstrengeling voldoende losgeweekt om je eeuwig dankbaar te blijven en om, zoals je merkt, op jacht te gaan naar zichtbare tekenen van jouw korte bestaan op deze planeet, maar zeven-en-dertig intense jaren!, op jacht naar het summum van de overgebleven tekenen!
Ik hoop dat er genoeg feeën paraat staan om deze exclusieve wens te vervullen. Naast een flinke dosis geluk hoop ik dat er de nodige sympathie zal zijn en dat hoeft in dit geval immers maar bij een van de vierhonderdvijfentwintig bofkonten te zijn, een goed hart vraag ik slechts!
'Rimbaud voltooit het boek 'Une Saison en Enfer' en laat het te Brussel drukken bij Jaques Poot, rue au Choux, 37. De oplaag is 500 en de verkoopprijs 1 franc. Hij logeert in Hôtel Liégois tot 24 oktober. Niet onmogelijk is, dat hij die dag van de 7 of 8 auteursexemplaren er één naar Verlaine laat bezorgen. Er is een aan Verlaine opgedragen exemplaar bekend.'
[uit: 'Geschreven vriendschap', vertaling: Judith Mok en Jos Simons, uitgeverij 'De Woelrat']
Welke hierbij tot vogelvrij verklaarde heeft in 's hemelsnaam dat exemplaar! De man die in 1901 de opgeslagen poëziebundels ontdekt, is de reeds in het vorige citaat genoemde Léon Losseau. Op deze manier is de cirkel rond en kunnen we beter verschuivingen in de tijd raadplegen.
Ik zal eens enkele speculaties doen. Ik ga er vanuit dat er nog steeds 425 exemplaren in de omloop zijn of beter gezegd, ergens in kluizen huizen of geïnstalleerd in privé-musea. Wiskundig gezien zal het grootste gedeelte nog in België vertoeven en geef ik Holland en Frankrijk ieder 1/6 deel. Dan laat ik even buiten beschouwing de sporadische bundels, die eventueel in Duitsland, Engeland en Italië zijn.
Nog meer buiten beschouwing laat ik de rest van de wereld. Ik richt mijn lichtpistool dus voornamelijk op het Belgische land, het 2/3 deel. Op de tweede plaats bestook ik Holland en Frankrijk.
Ik heb weinig aanknopingspunten, dus neem mij vooral niet kwalijk dat ik wat bezopen overkom, ik heb wellicht net zo'n groot toeval nodig als wijlen mister Losseau, tenminste ik neem aan dat hij niet meer leeft.
Toch doe ik hierbij een dringend beroep op de (al dan niet familiaire) erfgenamen van dit merkwaardige heerschap. Hij zal toch wel de waarde van zijn vondst hebben ingeschat? Dat nemen we maar aan, ook al vernietigde hij een aanzienlijk deel, iets wat ik hem maar moeilijk kan vergeven, nou, vooruit dan.
Tegenwoordig nu bijna alles te koop is, kunnen de eerste drukken van 'Une Saison en Enfer' zo ongeveer overal opduiken, bij de meest onverwachtse sujetten en maffia-achtige literatoren, de meest onopvallende antiquairs en miljonairs, meestal vervelende patsers met werkelijk holle koppen.
Dat er ook slimmerikken tussen zitten, dat zal best, die raad ik dan ook aan om te reageren. Zal deze koe een haas vangen?
Geplaatst in de categorie: idool
Pleidooi voor bewond
154
Geef je reactie op deze inzending: