Kimono-ghost

(voor Jan-Jacob Slauerhoff, bij de tentoonstelling 'Dichter op zee', Scheepvaartmuseum, Amsterdam)

Nauwelijks versleten lag hij daar als een dromende poes onbeweeglijk op een dak, oranje van de abrikozen, afgesloten van de woelige wereld, niet om aan te raken, laat staan aan te passen, trouwens, hij was me toch te groot geweest, ik was erin verzopen, zoals het droeve noodlot van groothertog Hendrik Marsman, zonder lieftallige zeemeerminnen (vooral de malse, onweerstaanbare, gevariëerde bovenhelften dan!) vermalen door de bloeddorstige, vlijmscherpe, razendsnelle haaiebekken. Elegant gedrapeerd in een perfect nagebootste scheepshut met ook zijn witte pet en zijn beroemde reiskoffer, ooit verwarmd door de gloeiende billen van een heilig hoertje.
Kon ik maar in een tijdmachine stappen om dan daar te landen om samen vriendschappelijk met Jan en die lieve dame een groot feest te bouwen, plus lekker bomen over waarachtige poëzie, wijn als limonade achterover slaan. Hooguit drie meter verwijderd van de meest excentrieke jas, die een zowel introvert als extravert uitblinkende, hoogst briljante dichter verbond met de landen van zijn vrijgevochten ziel, al wist hij niet dat Friesland net als China was, even bomvol met gloeihete dames van porselein en diamant. Hij droeg het als een vroom monnikengewaad, maar dan een smerig habijt gevormd voor schunnige bacchanalen in duistere, schaars verlichte kloostergewelven. Onder dat tragische gewaad van Hollands grootste poète maudit klopte zijn bezeten hart, klopten zijn bubbelende champagneletters aan de deur van ons armzalige, troebele bewustzijn. Eenzaam lag het daar, als ooit zijn vurige hart, leeg en zonder lichaam, ineengeschrompeld als een geknapte luchtballon, donker als de weerkaatsing van mijn betraande ogen.
Phoenix van Hilversum, keer terug uit die vreselijk bittere asresten! Ik kan deze trieste aanblik niet verdragen. Het is hoogst ongepast, volstrekt onpoëtisch om deze mij zo dierbare kimono, zo sierlijk golvend, botweg alleen te laten. Het is, ik vergis me, maar dikwijls onversleten, ik mis je zielsveel, echter, je bent allang geen kimono meer, sinds je met die norse snufferd in de opium verdween, allerhoogste penneduivel, monster aan bij mij, verkleed als een dronken piratenkapitein aan boord met talloze identieke woestelingen.

Kimono-ghost Slauerh Slauerhoff Jan-Jaco

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 238