Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Onvoltooid verleden tijd

Met haastige stappen beklim ik de zoldertrap, in de wetenschap dat er ergens tussen al die oude spullen een hutkoffer vol herinneringen op mij staat te wachten. Herinneringen die mij hopelijk zullen helpen bij het terugvinden van ontbrekende puzzelstukjes uit mijn verleden.

Ik open de deur van de zolder en de verweerde spiegel van de grote, pompeuze linnenkast vangt mijn blik. Ik loop er naar toe en bekijk mijzelf. Wat ik zie is een jong meisje van veertien, de oudste van drie dochters.
Verschrikt sla ik een hand voor mijn mond en de tranen springen in mijn ogen, bij de allereerste aanblik van mijn zojuist afgeknipte, korte haar.
Moeder vond het beter zo. Ik treuzelde te vaak, anders dan mijn twee zussen die alles zo veel sneller deden. Zij bleven beter bij de les: zo omschreef moeder dat. Ze had er genoeg van dat we altijd en overal te laat kwamen.
Ik moest het zien als tijdwinst: immers het wassen zou sneller gaan en het kammen gemakkelijker. En al protesteerde ik hevig, ik besefte terdege dat het totaal geen nut had.
Bij ons thuis gold de regel: moeders wil is wet en daar werd nooit van afgeweken.

Boos en verontwaardigd trek ik met een wild gebaar de kastdeur open en daar staat hij: de oude hutkoffer. Hij is zwaar, maar ik weet hem uit de kast te trekken. Iets te enthousiast, want de koffer belandt met een harde klap op de grond. Stof dwarrelt in de rondte en veroorzaakt een hevige niesbui.

Ik laat de koffer even voor wat hij is. In een impulsief gebaar stap ik in de linnenkast, wurm één van mijn vingers in het sleutelgat en sluit de deur. De vochtige geur van het eikenhout prikt in mijn neus en brengt mij nogmaals terug in het verleden.

Mijn zussen en ik spelen verstoppertje en daarom sta ik hier nu. Ik wil helemaal niet meer gevonden worden; voel me onooglijk lelijk, met dat veel te korte haar. Mijn keel kriebelt en ik slik en slik in een verwoede poging, de opkomende hoestbui te vermijden.
Ik kijk eens door het sleutelgat en zie in het weinige licht het oude hobbelpaard staan.
Wiesje - een van mijn twee zusjes - stormt luidruchtig de zoldertrap op en ik houd mijn adem in. Met haar zes jaar is ze de jongste van ons drieën.
Bij het zien van het hobbelpaard vergeet ze totaal waar ze voor gekomen is en neemt er op plaats. De vloer kraakt en lijkt te protesteren onder zoveel aangedaan geweld. Mijn kleine zusjes geniet zichtbaar van haar ritje op het oude paard; ze hobbelt lustig heen en weer en haar vlechten gaan van voor naar achter, voor naar achter opgezweept door het wilde ritje. Op haar kleine snoetje verschijnt een blijde glimlach.

Dan even zo plots stopt ze en stapt een beetje wankel van het paard.
“Esmee zit niet op zolder hoor!” roept ze, als haar halverwege de trap te binnen schiet waarom ze naar boven is gestuurd. “Echt niet, ik heb haar overal gezocht.”
“Samen met het hobbelpaard zeker!“ hoor ik Merel verwijtend terug roepen.
“Nou, ga zelf maar kijken dan, als je me niet gelooft,” zegt Wiesje verontwaardigd, gelovend in haar eigen leugentje om bestwil.
Ik moet een andere plek vinden, weg van de zolder, besef ik en stap zo stil als mogelijk uit de kast.

Einde transformatie. Ik ontmoet opnieuw mijn spiegelbeeld en constateer dat het meisje dat zojuist uit de kast is gekropen weer is veranderd in wie ik ben; een vrouw van vijftig. Trots kijk ik naar mijn haar dat ver tot over mijn schouders reikt; er ging heel wat tijd overheen eer het weer dezelfde lengte had bereikt. Als stil protest heb ik het nooit meer laten knippen, bijpunten doe ik nog steeds zelf.
Ik neem plaats naast de hutkoffer op de grond, bedenk dat ik toch al onder het stof zit en dat een beetje meer of minder geen verschil meer maakt.
Veel later zal blijken dat het niets is vergeleken bij de hoeveelheid stof die de inhoud van de oude hutkoffer zal doen opwaaien.

De vraag is alleen: waar is de inhoud gebleven? Want tot mijn grote schrik blijkt bij het openen ervan dat de hutkoffer leeg is. Leeg tot op de bodem. Iemand is mij voor geweest…

Schrijver: Els van Gaalen, 15 oktober 2009


Geplaatst in de categorie: familie

3.1 met 9 stemmen 407



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)