Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

DE REIS.

Met een niets ziende blik zat ze voor het raam. Het eentonig geluid van de voortstormende trein hoorde ze niet. Het doel van de reis interesseerde haar niet. Daar zat ze dan. In een coupé tweede klas die stonk. Even had ze de mensen naast en tegenover haar aangekeken. Terwijl de één de Spits doorlas voerde een ander lange gesprekken met zijn mobieltje. Geen had aandacht getoond voor de vrouw die op het laatste moment de trein was binnengestapt. Ach er waren immers zoveel die alleen op reis gingen. Er werd niet over nagedacht. Was het geen teken van de tijd? Alles draaide immers om jezelf. Gaf zelfs een telefoongesprek dat gevoerd werd door een totaal onbekende medereizigers daar geen blijk van? Wie geneerde zich nog voor datgene wat hij deed of liet?

Tot de conclusie gekomen zijnde dat ze ook hier een eenling was keek ze een totaal andere kant op. De trein had zich in beweging gezet. En voerde allen naar de bestemming die voor ogen was. Alleen een strenge conducteur die om het geldig reisbewijs vroeg bracht een moment van verandering in de sfeer die in de wagon heerste. Waarop vervolgens ieder zijn eigen bezigheid hervatte.

De vrouw die als laatste haar plaats in de trein had ingenomen zat als geheel ongeïnteresseerd. Roerloos, ja geheel onbeweeglijk volgden haar ogen de beelden die langs kwamen. En zonder dat ze het zichzelf bewust was verkeerden haar gedachten in het verleden. Andere beelden kwamen haar voor. En steeds weer zag ze zichzelf. Want had ze niet hier gelopen? Had ze daar niet gestaan? Was haar gehele leven tot nog toe niet geweest als die eenzame persoon die zich nu in het onderste gedeelte van de nog altijd voortrazende trein bevond? Vragen rezen op. Veel vragen. Ze had de stap gezet. De beslissing genomen om te gaan. Ver weg van alles wat haar alleen verdriet en pijn had gebracht in haar leven tot nog toe. Teleurstellingen en onbegrip waren haar deel geweest. Ze was het zich zo bewust geworden in de tijd die achter lag. Gestreden had ze. Altijd weer gevochten om een klein beetje aandacht. Terwijl ze er aan de andere kant ook zo bang voor was. Want waren niet alle contacten stukgemaakt? Was het haar wel vergund geweest iemand tot haar vrienden te rekenen?

Nee, ze had niets te verliezen. Wat ze achter liet was slechts een opeenstapeling van datgene wat ze graag zo anders had gewild. Als een verwond dier had ze het één na het ander gedragen. Verdragen. Lange en eenzame nachten had ze doorworsteld. Wanneer ze opnieuw weer de scherpe en veroordelende woorden had gehoord. Ze deugde niet. Ze kon niets. Ze was niets. Wat er ook uit haar hand kwam, het was bij voorbaat afgekeurd.

Wij naderen station G. Dit is tevens het eindpunt van de trein. Reizigers wordt verzocht uit te stappen. Ze zuchtte. Slikte eens. Als het ware ontwaakt en klaarwakker stond ze op. Het was goed. Ze zou gaan.

Schrijver: ZEGERIN, 24 november 2009


Geplaatst in de categorie: afscheid

4.4 met 5 stemmen 324



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Els van Gaalen
Datum:
25 november 2009
Email:
eam.vangaalentelfort.nl
Boeiend en met gevoel geschreven! Hoop niet dat het autobiografisch is... Kijk uit naar het vervolg.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)