Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Straatterreur

Naast wereldberoemde verhalen zoals ‘de vliegende Hollander’ bestaan er minder bekende plaatselijke verhalen.
Dit verhaal speelt zich af in Parijs tijdens de Franse revolutie. Als kind geloof je alles en vroeger waren ook volwassenen goedgelovig omdat men geen kennis had om de verhalen te weerleggen. Het werkt tot op de dag van vandaag, je kan de niet wetenschappelijk geschoolde mens alles wijsmaken. We kijken naar een film en worden meegesleept, terwijl we weten dat het niet echt gebeurt. Tijdens mondelinge overlevering van verhalen is er inhoudelijk wel eens wat verloren gegaan.


In de kerker naast de quillotine ademen de gevangenen lucht in die door vele longen is gegaan, dat er nog zuurstof in zit is een wonder. De bewaker grijnst: ‘beter hier dan een etage lager waar de vergeetputten zijn’. Dat de wachtruimte voor de guillotine een betere plaats kan zijn dan welk andere plek ook, daar hebben de gevangenen moeite mee.

Die dag wordt een reus van een vent binnen gebracht, geen gewoon mens, daarvoor is hij te groot, te breed, te behaard en te lelijk. Hij lijkt niet bevreesd, zijn lach buldert door de gewelven, gevangenen en bewakers rillen alsof een ijskoude wind langs hun lijven strijkt. 'Ik ben de geest van het kwaad’, brult hij, 'ik ben Terror, nazaat van Moloch'.
Hij rekt zich geeuwend en knokenkrakend uit. Door het bewegen van z’n grote oren naar achteren lijkt het alsof zijn gezicht naar voren springt, hij zoemt in op diegene die hij toespreekt wat z’n luide woordenstroom nog afschrikwekkender maakt en de gevangenen even de guillotine doet vergeten.
De bewakers voelen zich onbehagelijk door de aanwezigheid van deze onmens en dringen er bij de directie op aan om hem, afwijkend van de executielijst, meteen te executeren en dat gebeurt.

Bij opkomende zon wordt Terror opgehaald door vier soldaten, hij danst tussen hen in als een nar, z’n stem klinkt hard door de nauwe straten van de binnenstad: 'Ik mag onder de quillotine, schreeuwt hij lachend, dat is beter dan de laatste keer met die botte bijl want dat was een afgang voor die arme beul die driemaal moest hakken’. Terror heeft de emotie van een vulkaan en ‘t zou niemand verbazen als hij lava in zijn aderen heeft en dat gaan ze zo zien.

Angst ligt op de gezichten van de jonge soldaten die hem begeleiden, ze voelen dat het niet om zomaar een mens gaat; iemand die zich schijnbaar met plezier naar de guillotine laat leiden sticht verwarring en vergroot de angst voor bovennatuurlijke gebeurtenissen, niet zo verwonderlijk want in die tijd was de lucht zwanger van het kwaad.
Het liefst gingen ze er vandoor maar dan eindigen ze als deserteurs zelf onder de guillotine, en de merkwaardige optocht van vier onzekere soldaatjes met in hun midden de dansende luidruchtige nar met zijn angstaanjagende uiterlijk lopen als in een musical over het executieplein. Prachtig, schreeuwt Terror bij het betreden van het plein, wat een show.

Het publiek is massaal toegestroomd. Terror ligt op de guillotine met constant de grijns op z’n gezicht en kijkt naar het publiek. Zijn stem buldert met zo`n kracht dat vogels geschrokken opvliegen uit bomen langs de Seine, alsof ze de schreeuw van een enorme roofvogel horen.

De beul zegt met trillende stem z’n grapje op: ‘Er ligt stro in de mand om je hoofd niet te stoten want daar krijg je hoofdpijn van’; ‘je bent te goed voor deze wereld’, grijnst Terror; ‘weet ik’ zegt de beul en trekt de borgpen uit de staander en het zware mes komt ratelend naar beneden en overstemt het gejuich van het publiek.

Het hoofd valt in de stromand en liggend op zijn achterhoofd ziet Terror de wolken aan de hemel, de beul die naar beneden kijkt knipoogt tegen Terror en het hoofd knipoogt terug, waarop de beul in paniek raakt en gilt met vreemde stem: 'Het hoofd leeft, het kijkt mij aan en het lacht’. Toen verloor hij zijn evenwicht en viel van het schavot op het plein.

Met zijn gespierde bewegelijke oren wipt het hoofd van Terror als een kikker uit de mand, waggelt op het publiek af, dat eerst versteend blijft staan maar dan slaat de paniek toe. De massa komt gillend in beweging en rent daarheen waar iedereen heen rent. Mensen die vallen worden vertrapt.
Nog enger als die vreselijke stem is ‘t roepen en lachen van de mond in het ‘rubberen’ gezicht zonder geluid. Grijnzend danst het bloederige hoofd tussen de vertrapten, rolt de weg af en plonst in de Seine.

Menigeen zweert het duivelse hoofd gezien te hebben dansend op twee oren aan de oevers van de Seine. ‘s Avonds blijkt dat het lichaam op de excecutieplaats verdwenen is. Het nieuws gaat als een lopend vuurtje door de wijk. De stad is in de greep van de angst, mensen sluiten zich thuis op, de straten zijn verlaten. Het kwaad sluipt door de nachtelijke
straten, mensen barricaderen deuren en ramen, niemand durft naar bed. Enkele moedigen die naar buiten gaan beweren een lichaam zonder hoofd gezien te hebben, anderen hebben de kerel zien lopen met zijn kop weer op z’n romp.

De pastoor legt uit dat Terror door het kwaad wordt aangetrokken, hij voedt zich met de geesten van door de samenleving geëxecuteerde mensen. Executies van de ‘vijanden’ van de Franse revolutie zijn gestopt, de revolutie die door angst voor contra’s z’n eigen mensen ‘opeet’, komt na dertigduizend moorden tot stilstand.
Terror verdwijnt als de heftige emoties van kwaad en angst verdwijnen, want zonder die emoties verhongert hij. Maar als het geweld weer oplaait zal hij weer verschijnen.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 2 januari 2010


Geplaatst in de categorie: geweld

3.4 met 12 stemmen 1.065



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)