Adam en Eva

’Zo ongeveer gaat het dus met mij’. Pieter zucht eens diep,
zet zijn ellebogen op tafel, brengt zijn handen naar zijn hoofd en staart naar zijn bord pasta.

Ilse heeft het met hem te doen. Ze kijkt even om zich heen en buigt zich dan vertrouwelijk naar hem over. ’Weet je, zegt ze, een relatie bestaat uit fases. Het begint met het paradijs en daar word je uiteindelijk toch uit gesodemieterd. En, dit wil je nu misschien nog niet zien, dit is uiteindelijk niet zo heel erg.’ Hier stopt ze even om een slokje van haar wijn te nemen.

’Neem het bijbelse verhaal’, gaat ze verder. Het stuk dat atheïsten zelfs meekrijgen van hun ouders. Het verhaal van Adam en Eva in het paradijs bedoel ik. Jeweetwel, het eerste stel op onze aarde. En dan is daar de appel waar Eva een hapje van neemt en dat veranderde alles´. Ze kijkt hem even aan en draait met haar glas.

Wat ik wil zeggen is dat degene die verantwoordelijk is voor dat eerste verhaal, enorme mensenkennis had!
Het is uiteraard vanuit het perspectief van de man geschreven. Eva: zo mooi, lief, geestig, briljant, verzorgend en aanbiddelijk die na het eten van een hapje appel veranderd alsof ze een ander mens is geworden, waardoor ze samen met Adam uit het paradijs wordt geschopt.
Het is allemaal haar schuld. Het is de schuld van de vrouw’.

'Dit is natuurlijk niet zo, ze toont slechts haar andere, minder goede eigenschappen. Die overigens worden beïnvloed door de interaktie met Adam, alleen ziet hij dit zelf nog niet in. Voor Adam is het alsof Eva betoverd is door het eten van de appel, zo slecht gaat het er ineens aan toe, en dat hierdoor alle geluk, vrede en liefde voorbij is. Weg paradijs.
Arme Adam, arme Eva. Maar een mens is niet alleen maar leuk, sexy, gevat en gezellig’.

Ilse zucht. 'Als ik iets met regelmaat te horen heb gekregen de afgelopen jaren, is het de ervaring van mensen die teleurgesteld raken in hun man of vrouw.' Ze was in het begin zo lief maar hier zie ik steeds minder van terug. Ze verheft haar stem, ze zeurt aan mijn kop, ze lacht minder vaak. Wat is er gebeurd? vraagt zo’n man zich dan vertwijfeld af.

‘Een goede vriend van ons legde in één zin uit waarom hij was getrouwd en twee jaar daarna is gescheiden. 'Ik dacht dat ik een sprookjeshuwelijk had, maar toen ik thuis kwam zat er een heks op de bank´. Duidelijker kun je het niet verwoorden. Zo duidelijk kan alleen een man het maar verwoorden, grijnst Ilse. Vrouwen hebben altijd veel meer woorden nodig. Zich bewust van haar lange monoloog pakt ze nogmaals haar glas en drinkt ´m in een teug leeg. Dan zet ze het glas voorzichtig op tafel en kijkt Pieter aan.

Pieter leunt inmiddels achterover in zijn stoel en luistert stil tot nu toe. Hij fronst zijn wenkbrauwen. Dat van die teleurstelling klopt wel, zegt hij. Ik vraag me overigens net zo goed af of ik haar ook niet een beetje tegenval. Dus we zijn uit het paradijs gesodemieterd. Maar wat moet ik hiermee?
Wat betekent dit en waar wil je heen met je bijbelse verhaal, Knevel’’ hij rolt met zijn ogen.

Tja, zegt Ilse, wat ik in ieder geval wil zeggen is twijfel niet te snel aan jezelf en de ander. Sta jezelf toe dat je een beetje teleurgesteld bent en het mooie is dat er ook weer een nieuwe fase komt.
Zie het als een uitdaging, eindigt ze.

Pieter verslikt zich in zijn biertje.
Nu zijn we ineens wel heel snel weer terug in tijdperk 2000 na Christus, grinnikt hij. ’De ultieme uitdaging aangaan’, dit zinnetje lees ik overal terug en blijkt op alles toepasbaar’.

Nou ja, zegt Ilse ik bedoel: je hebt altijd een keuze, dat hou ik mezelf ook regelmatig voor, zegt ze spottend. Je kunt besluiten dat dit het kennelijk is, je er bitter en cynisch bij neerleggen of weggaan.
Je kunt het ook zien als een uitdaging om te leren aanvaarden dat dit de realiteit is, mensen hebben alles in huis en hoe laat je iemand in zijn waarde met zijn leuke en minder leuke kanten. Dat is volgens mij De uitdaging, sorry, Waar Het Om Gaat. Hoe dan ook.

Maar hoe doe ik dat ? Roept Pieter theatraal uit.

Pff, dat is ook best moeilijk, en bij vlagen lijkt het onbegonnen werk. Maar toch is dat niet zo, voegt Ilse er troostend aan toe.
Voor mij heeft het te maken met geduld, met kunnen zwijgen, met zorgvuldigheid, met zelfreflectie, eh met tact, met gevoel voor humor (wel even op je timing letten) en met goed voor jezelf zorgen. Het zelf leuk hebben, maken. Zo ongeveer. Ilse kijkt even schuin omhoog.
En jij hebt dit allemaal in huis, begrijp ik, zegt Pieter, nu ook spottend.

Nou nee, dit beweer ik niet maar ik weet wel dat het hier om gaat en om het streven hiernaar. Het lukt mij regelmatig ook niet. Maar soms, als het dan wel een keertje lukt: Om te zwijgen terwijl er een cynische of verdedigende opmerking voor in je mond ligt, om een grapje te maken terwijl je een bonkend hoofd hebt en je ellendig voelt, om even weg te lopen als je eigenlijk heel boos zou willen terugvitten. Als dit dan wel een keertje lukt werpt het zijn vruchten af. Niet meteen maar op de lange duur. En dan, kijkt Ilse peinzend, kunnen er zelfs momenten zijn dat je weer even in het paradijs bent. Pieter knikt.

‘Je bedoelt, welkom in de wereld van de volwassenen’, zegt hij met een blik van verstandhouding.

relatie paradijs ada paradijs adam en eva

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.6 met 20 stemmen 1.736