Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De geest van Munch

Mijn bureau staat op dezelfde plek waar jarenlang het bureau van de overleden pastoor stond, de sporen van z’n bureau waren lang zichtbaar in de vloer. Mijn bed staat op dezelfde plek als toentertijd zijn bed.

Toen we hier pas woonden probeerde hij mij voordat ik in slaap viel uit m’n bed te duwen. Ik rolde me ruggelings bovenop hem en oefende een zo groot mogelijke kracht uit en als hij z’n handen gebruikte beet ik zo hard in zijn polsen dat het bot kraakte. Een gewone droom was het niet want ik had nog niet geslapen; de zintuiglijke gewaarwording was honderd procent echt, zoals de tastzin tijdens de worstelingen. Na een paar weken heeft hij het opgegeven en ik dacht dat hij verdwenen was.

Hij was niet verdwenen maar verscheen in mijn kamer. Hij gebruikt markante punten in de omgeving om zich te vormen, zijn hoofd op de plaats van m’n globe op de kast, en punten van de kast als uitgangsschema voor zijn lichaam; hij verandert nog wel eens van vorm.

Zijn mond, wat een zwart gat is, beweegt alsof hij praat zonder geluid, hij probeert mij iets te vertellen maar ik kan het niet ontcijferen. Het verontrust mij omdat boodschappen vaak waarschuwingen zijn, voor iets moois hoef je niet gewaarschuwd worden. Dat ik hem niet begrijp irriteert hem en de beweging van zijn mond wordt indringend alsof hij schreeuwt. Ik zwaai naar hem en hij reageert er op met het trekken van gekke gezichten als teken dat hij mij ziet. Als autolichten de kamer in schijnen reageert hij met een O vormige mond die heel sterk aan de schreeuw van Munch doet denken. Hij reageert niet op geluid, alleen op licht alsof dat hem dodelijk kwetst, wat ook het geval is want hij lost op in licht.

Ik zoek naar verklaringen: veel mensen denken dat het engelen zijn, geeft een positieve spanning die problemen schijnt op te lossen. Als het licht wordt of als ik uit bed stap verdwijnt hij, zijn verschijning speelt zich af in de schemering. Ik word enige keren wakker in de nacht en als ik gedachteloos mijn ogen open reageert hij enthousiast. Soms braakt hij wit papierpulp dat als sneeuw de omgeving rond hem bedekt.

Geleidelijk is de verschijning minder geworden; de laatste tijd let ik er niet meer op, alles went en misschien de reden dat hij verdwijnt; hij wordt niet meer ‘opgeroepen’.

Schrijver: Custor
Inzender: Janneke Koster Baas, 13 maart 2010


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.2 met 4 stemmen 254



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)