Loterij
Ooit in een zwak moment heb ik me een postcodeloterijlot aan laten smeren.
Dat was in de tijd dat er een mevrouw tegen de loterij procedeerde omdat zij de honderdduizenden euro's was misgelopen die haar buren wel gekregen hadden, omdat die loten hadden gekocht en de mevrouw niet. Zij vond dat zoiets als psychische mishandeling. Ze kon haar buren, die in één keer boven Jan waren, niet meer onder ogen komen en eiste compensatie.
Juist in die dagen viel er een enorme envelop in onze brievenbus met daarop:
'Bent u de winnaar van 5 miljoen Euro,
Meneer Trawant van Boterbloemstaart 45?'
Mijn laatste verzet was gebroken. Eén lot bestelde ik en ik moest voor de miljoenenjacht ook nog een koffernummer invullen. Als een kandidaat dan tijdens de show van Linda de Mol het koffertje met dat nummer koos, dan was er een kans dat wij hetzelfde bedrag wonnen als op de televisie. Winston Gerstenogwat kwam dan live langs om het bedrag uit te keren.
We kozen nummer 4. Maar dat werd er in al die seizoenen nooit uitgepikt. Ons koffertje bungelde er ook maar zo'n beetje bij, rechts vooraan, bijna buiten
beeld.
En natuurlijk lag het aan de finalisten. Altijd koos zo'n gelukkig- met Nellie- getrouwde twee kinderen provinciaal uit Tubbebergen van die onmogelijke nummers als 19, 13 of 23.
'En wat doe je voor de kost Henk,'
'Ik ben administratieve kracht bij een grote handelsfirma.'
'Nou, dan weet jij wel iets van cijfers.'
'Ha ha'
'Welke koffer wordt van jou..'
'Vier, 4, VIER!'
'17.'
'Waarom juist 17, Henk?'
'Onze oudste is vandaag..'
'BUHHHHH...!'
Tot vanavond. Een coole mevrouw klemde koffer 4 in haar armen en het beest brak in me los. Juist vanmiddag had ik al een losse gedachte - een van de 50.000 die gemiddeld per dag door een mens heen bubbelen- toen ik de gang doorliep. Al die schoenen slingerden daar maar wat rond, als de tv ploeg vanavond langskwam was dat geen gezicht.
En toen mevrouw Trawant in een telefoongesprek met haar moeder de grap maakte dat we een miljoen gingen winnen, beschouwde ik dat als het tweede voorteken. We gingen los dat voelde ik aan alles.
Ik leefde met een hartslag van boven de 120 mee met de vrouw die na 3 ton het onverantwoorde risico nam om door te gaan,
'Ophouden', brulde ik naar de TV, 'niet met mijn geld zitten gokken. Ik doe je wat als je nu de 5 miljoen trekt!'
Uiteindelijk won ze in een zenuwslopende finale 1 miljoen euro en had ik dat miljoen al drie keer uitgegeven.
Misschien dat trouwe lezers ook nog wel iets gekregen hadden, Met gewonnen geld ben ik de beroerdste niet.
'Wat loop je toch telkens naar het raam', ergerde ik Mw.Trawant.
'Oh niks, het is nog droog.'
Kletskoek, want ik tuurde de toegangsweg naar onze wijk af of ik al een wagen van de Tros of de Postcodeloterij zag naderen. Als ze in de buurt waren moest ik de cameralichten al kunnen zien.
En zou ik me nog even scheren en moest Mw. T niets iets leuks aan in plaats van die eeuwige zondagavondbadjas. De fruitschaal kon ook midden op de eettafel.
En die foulard in mijn relaxfauteuil, even rechttrekken, je wist maar nooit. Dat Nederland niet zou zeggen 'Wat een zooitje bij die Trawanten'
Het was zover, de dienstdoende BN'er kwam in beeld met een verhaal over goede doelen. 'Fuck goede doelen, dacht ik. 'Er is maar één goed doel en dat ben ik!'
Maar ik moest dat wel onthouden als hij straks zou vragen waarom we met de Postcodeloterij meededen.
'In de eerste plaats natuurlijk vanwege al die Goede Doelen.'
Liep hij daar de Boterbloemstraat in, die heg, je ziet het niet goed in het donker, is dat niet bij de postbus..toch..?
De adrenaline stroomde in één ademtocht uit me weg toen hij aanbelde bij een deur die me volstrekt onbekend voorkwam. Doodmoe zeeg ik achterover.
Wij winnen nóóit wat.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: actualiteit
postcodeloterij
505
Geef je reactie op deze inzending: