Kroes - 2
‘Kom, we gaan even naar Opa.’
Anita had het beheer over mijn dagelijks leven doeltreffend overgenomen.
De Harley ronkte sonoor. We reden naar de rand van de stad. Ze stopte bij een poort, waarboven een bord hing.
“Piet Kroes. In lompen en oude metalen.”
Anita glimlachte. ‘Opa was vroeger lorrenboer. Toen mijn oma dood was wilde hij niet verhuizen.’
Een reus van een man kwam naar buiten. Blijkbaar zat het ferme postuur in de familie. Hij plette mij de hand.
‘Zo, jongen. Welkom.’
Hij keek me langzaam schattend aan, van onder naar boven en terug. Daarna knikte hij licht naar Anita. Een snelle beslisser. Zij trok een gezicht van ‘dat heb ik je toch gezegd?’
‘Kom binnen. Koffie?’
In het gesprek bleek dat hij in extenso op de hoogte was van mijn antecedenten. Hij wist dingen, die ik Anita nooit verteld had.
Hij zag mijn verbazing en glimlachte. ‘Ja jongen, ik heb nog zo mijn ingangen. Ik moest wel zeker weten, dat mijn Anita in goede handen is.’
Anita zat er bij als het kind dat een zwerfhond mee naar huis had genomen en die daar ter keuring had aangeboden.
‘Ga je een eigen praktijk beginnen?’
Daar had ik eigenlijk nog niet zo over nagedacht. Eerst maar eens de papieren halen, dan zagen we wel verder.
Hij zag mijn aarzeling. ‘Ach, dat heeft nog de tijd. Je bent nog maar op de helft van je studie.’
Zo. En kende meneer ook de resultaten van mijn kandidaats? Dat was niet te hopen, want erg briljant waren die niet geweest. Het hakken-over-de-sloot principe, zoals in mijn hele leven tot nog toe. De ernst van het leven had ik nog buiten kunnen houden. Maar het werd me langzamerhand wel duidelijk dat aan dat laisser-aller een eind moest komen, als ik mij blijvend in Anita’s liefdevolle regime zou willen voegen.
Mijn ouders zouden niet weten wat ze zagen. Hun indolente, feestende en drinkende studentenzoontje, dat nu in een nieuwe wereld werd binnengeleid door een levenskrachtige Walkure met een gelijksoortige grootvader.
Ik zag met enige bezorgdheid een confrontatie tegemoet. Pa zou nog wel gaan, maar Ma was een scherp observeerster, die graag het vlees keurde voor het in de kuip was. Maar wie dan nog leefde dan wel zou zorgen.
Het gesprek kabbelde bedrieglijk gezapig voort. Opa trok steeds meer informatie uit me, onder het gemoedelijke mom van de oude man, die het gezellig vindt met het vriendje van zijn kleindochter een borreltje te drinken. Want zo ver waren we inmiddels. De Bokma was snel ter tafel gekomen.
Anita zag dat afgunstig aan, want zij moest nog rijden. Ze keek ongeduldig op haar horloge. Zij wist genoeg.
‘Nou Opa, we moeten er weer eens vandoor.’ Ze liep naar buiten.
Opa keek mij aan. ‘Anita is een goeie meid. Misschien komt er verder wel niets van, want jullie kennen elkaar nog maar kort. Maar wees voorzichtig met haar, wil je? Ze lijkt wel flink, maar ze heeft maar een klein hartje.’
Ondanks de wat clichématige formulering was ik toch geroerd door de bezorgdheid van Opa voor zijn Anita.
Ik knikte en gaf hem een hand. Ik klom achter op de motor en sloeg mijn armen om haar heen. Hij stak de hand op. Anita zwaaide en maakte een schuiver, waar ze het voertuig schaterend en geroutineerd uit trok.
Ze nam me mee naar haar kamer, waar ze mij ingehouden beloonde voor mijn nette gedrag. ‘Goed gedaan, jochie.’
Wat zou zij gedaan hebben, als Opa mij te licht had bevonden?
Inzender: hendrik, 21 april 2010
live.nlGeplaatst in de categorie: liefde
opa
231
Geef je reactie op deze inzending: