Doortastend optreden
De huisarts staat in de deuropening van de wachtruimte en spreekt nadrukkelijk zijn naam uit met een rollende r.
Ik grijp snel mijn spullen bij elkaar en pers er een: ‘dat zijn wij’ uit. Maarten kijkt even op en het lijkt erop dat hij eerst het krukje van de peuterleestafel even terug wil zetten.
Samen kijken we hoe Maarten behendig met het krukje terug loopt naar de tafel en hem netjes aanschuift.
Gek genoeg verwacht ik dat hij hierna op zal kijken, de huisarts een knikje zal geven en dan netjes aan mama’s hand mee zal lopen. Achter meneer de huisarts aan. Maar nee. Maarten pakt een boekje van de tafel, gaat lekker zitten op weer een ander krukje en slaat de eerste bladzijde van het boekje open.
Maarten, zeg ik en loop snel naar hem toe, struikel bijna over het ceintuur van mijn jas.
‘We gaan even met de dokter mee, kom maar’. Maarten zit halverwege pagina twee en heeft duidelijk heel andere plannen.
Hij schudt zijn hoofdje en ik pak hem bij zijn arm. ‘Leg het boekje maar weg, we gaan even met die meneer mee’, wijs ik. Maarten rukt zich los en loopt snel de andere kant op. Dwaas ren ik hem achterna.
De huisarts ziet mijn gestuntel en zegt met opgewekte stem: zal ik de buggy maar vast meenemen dan? Waarop hij de handvatten grijpt, zich omdraait en de lange gang door loopt.
Ik sjor Maarten zo’n beet je mee, achter hem aan.
Dan stappen we zijn kamer binnen. Maarten kijkt blij, ik zie aan hem dat hij het reuze interessant vindt.
Hij loopt parmantig de kamer van de huisarts rond en ik neem plaats op de stoel voor het bureau, vanuit mijn ooghoeken mijn kleine mannetje in de gaten houdend.
Hoe was het ook weer, sprak ik dokter vorige keer niet met je aan?
Wat chaotisch start ik mijn verhaal, gehaast, ingegeven door de dwingende gedachte dokter niet te lang lastig te vallen.
Dokter stroopt geroutineerd maar behoedzaam de mouw van Maartens truitje omhoog en kijkt even naar het plekje op zijn arm.
Hij spreekt langzaam en ontspannen en legt uit dat ik de tube hormoonzalf voor de eczeemplek op de arm van Maarten, gewoon nog kan gebruiken. Kijk maar, wijst hij behulpzaam en hij houdt de tube onder mijn neus: houdbaar tot 2012. Ik voel me onnozel.
‘Even tien dagen iedere dag insmeren en dan moet het weg zijn. En zo niet, knikt hij vriendelijk, dan komt u terug’.
Op de valreep breng ik in dat de arts in het ziekenhuis gezegd had dat ik de zalf niet iedere dag moest gebruiken, maar we zijn nu toch bijna een jaar verder en nog steeds zit dat nare plekje daar en het gaat jeuken en Maarten krabbelt het de laatste tijd open en...
Dan kijk ik hem aan, knik, zeg: okay ga ik doen, en sta snel op.
Ik geef hem een hand en het volgende moment probeer ik Maarten bij te houden
die ondertussen als een katapult de kamer uit schiet, de lange gang op.
De wieltjes van de buggy schieten alle kanten op en met een hand aan het stuur klap ik dan ook halverwege mijn rit tegen de deur van de diëtiste en laat uit mijn andere hand mijn rugzak en de tube zalf vallen.
Ik buk me, gris mijn tas en de tube van de grond en vervolg mijn tocht in een zigzaggende slingerbeweging.
Hijgend plug ik Maarten uiteindelijk vast in de buggy en samen rijden we bijna een vrouw met een rollator omver.
Vervolgens worstel ik geruime tijd met de twee los zwaaiende, halve deuren en dan hup, eindelijk de lift in.
Ik voel het zweet op mijn rug prikken en probeer de warrige gevoelens van me af te schudden.
Tjonge jonge, denk ik, als we weer buiten staan. Ga ik ooit nog eens veranderen?
Ik draai de buggy de hoek om richting zebrapad en weet het antwoord wel.
Ik aai Maarten over zijn hoofdje en zucht berustend.
Inzender: Monique Louis, 12 mei 2010
planet.nlGeplaatst in de categorie: ouders
moeder
779
Geef je reactie op deze inzending: