Verhalen

In de bus

'Ik ben gisteren bij tante Tinie geweest', roept ze door de bus.
Het is kwart over acht in de ochtend en ik zit in de bus naar Maarssen.
Ik kijk op van mijn krant en vraag me af wie deze boodschap zo nodig kwijt moet. Op luide toon ook nog. 'We hebben taart gegeten en ik moest mijn schoenen uit doen’ zegt dezelfde stem in één zucht door.
‘Oh’ zegt de man die een rij of vijf voor haar zit.
‘Ga jij ook nog mee naar de dierentuin?’ roept de vrouw.
Nee, bromt de man kort, zonder achterom te kijken.

Dan kijk ik nog eens goed naar de vrouw. Ze heeft een rode gebreide muts op en draagt een appelgroen jack. Haar bruine terlenka broek hangt boven haar enkels en ze heeft haar tas op schoot. Ze houdt de hengsels met beide handen stevig vast.
Even later stapt ze uit.

De man die vijf rijen voor haar zit volgt. Samen lopen ze achter elkaar richting het gebouw van Douwe Egberts.
De vrouw kijkt geconcentreerd voor zich uit en lijkt zich nergens van bewust. Ze loopt zonder enig gevoel voor ritme.
De bruine broek wappert om haar kuiten.
Negen jaar, schat ik. Zo loopt een kind van negen jaar.