Dagje Heerenveen
Ik zag een jongen met drie broden in zijn mand, hij groette me spontaan en ik zag mezelf, hoe ik als jongen samen met mijn broertje broden moest halen voor mijn moeder, bij die bakkerij even over de snelweg richting Leeuwarden, waar ze zulke heerlijke Friese taart verkochten, van die zoete koek met slagroom en mandarijntjes.
Ik parkeerde mijn BMW en ik kocht een stuk van die nostalgische feestkoek, die ik even later in mijn BMW oppeuzelde als een uitgehongerde marinier na een zware training. Daarna reed ik naar de binnenstad, links zag ik nog een glimp van de oude MAVO, waar ik op gezeten had.
Rare herinneringen blijven je bijstaan. Zo circuleerde er eens een briefje in de klas met de tekst 'Als je al schaamharen hebt, moet je lachen!'. Bij sommige meisjes wilden we dat extra graag weten.
Een leraar geschiedenis sloeg altijd keihard op zijn lessenaar, ook zonder enige reden en hij gaf de meest sexy meisjes altijd meer aandacht, ging uitdagend op hun tafels zitten. Bij een avondje Chinees eten, ging hij langs alle tafels om de restanten in een grote zak te doen voor de volgende dag. Bijna iedereen was bang voor hem. Ik niet. Allemaal pose en flauwekul.
We moesten allemaal 'Fanny Hill' gaan lezen, zei hij om een of andere reden.
De leraar Nederlands was een zwaar overspannen, roodharige stijve hark, die mij op een keer aan de haren naar de directeur trok. 'Die, die rotzak komt, komt, ko-komt er bij mij nie-nie-niet meer in!', schreeuwde hij hysterisch. Ik had alleen maar wat gekletst met mijn achterbuurman, z'n vermaningen wel gehoord, maar hem zoals altijd niet serieus genomen. Meestal bleef hij een zenuwpees zonder ballen, maar dat viel die ene keer vies tegen, hij was door het lint gegaan.
De ouderwetse, strenge directeur wist hem tot kalmte te manen, ik lachte wat tegen de directeur, zo van, wie moet er nu eigenlijks vermaand worden? Dat begreep hij. Speelde het spel met de leraar mee, maar knipoogde onzichtbaar voor hem naar mij, wat ik knap werk vond.
Verder was er nog een leraar Engels die erg van Wim Sonneveld hield, ons daarop trakteerde via een elpee, terwijl die Wim geen woord Engels sprak, tja, het was ons wel duidelijk, die leraar was zo homofiel dat hij zijn homofiele idool niet wilde onthouden op ons leerpad.
De leraar scheikunde waardeerde ik zeer, een man uit de oude doos, maar met een hart van goud en met echt liefde voor zijn vak.
De leraar Frans, een dikke wijnslurper, noemde een meisje dat als achternaam Poepjes heette, Poépjes!
Ik zat daar achterin de klas, gelukkig, want ik snapte geen hol van die verwijfde taal, mijn buurvrouw leidde me ook steeds af, omdat ze voor haar leeftijd wel erg enorme borsten had...
De leraar Duits zag er echt uit als een aap, superserieus, dus niet serieus te nemen.
De leraar aardrijkskunde zat continu tegen een opname aan, had een hoofd als een biet, dronk veel te veel en had een gevaarlijk hoge bloeddruk. Hij is dan ook om gezondheidsredenen ontslagen.
Ik kwam met de hakken over de sloot, wilde op mijn zestiende gelijk bij de marine, maar daar is niets van terecht gekomen.
Ik parkeerde mijn BMW op de parkeerplaats voor de winkelstraten. Ik liep een rondje om mijn glimmende auto, om te bezweren dat hij daar veilig stond, dat hij niet door onverlaten bekrast werd. Ik kon mijn auto soms maar moeilijk achter laten, ook al zat er een alarminstallatie in. Ik keek soms wel tien keer achterom of het nog goed met hem ging. Heerlijk vond ik het om met 120 kilometer per uur te luisteren naar 'Sultans of swing' van de Dire Straits, keihard vanuit mijn nieuwste boxen. Een Camel-sigaretje slapjes in mijn mond, een slok whisky, uitzinnig joelen en ik voelde me helemaal de man.
Ik liep de winkelstraat op, dacht aan 'Gekke Henkie', die hier vroeger altijd de A.H.-karretjes terugbracht en schunnige opmerkingen maakte.
Maar wat is er voor in de plaats gekomen? Een brave saaiheid. Links de boekhandel, waar ik mijn kaftpapier kocht. Daar de bakkerij, waar mijn ouders de symphonietjes vandaan haalden, uitzonderlijk lekkere gebakjes met marsepeinomhulling, die we iedere zondag aten, ik vrat zo'n ding binnen enkele tellen op, boer die ik was/ben.
Stel dat ik mijn eerste liefde Judith Kloosterman zou tegenkomen? Ook misschien al grijzend zoals ik? Zou ik haar dan aanspreken of toch na al die jaren met woede en wrok straal voorbij lopen? Ik vermoedde het laatste en liep verbitterd en vol levenswijsheid door.
Ik zag de kroeg waar ik met mijn schoolkameraad biertjes gedronken had en geboomd had over de literatuur en de maatschappij. We vroegen ons af hoe we over 25 jaar zouden zijn. In mijn geval is dat buiten de reguliere maatschappij staan, want volkomen uitgekotst, wat de literatuur betreft, ik poog nog wat her en der, maar de illusies zijn weg. Desondanks ben ik een verlicht en tevreden en vreugdevol, zeer eenvoudig mens. Geniet anoniem.
Ik bestelde nog een vierde biertje en slenterde daarna terug naar mijn BMW, de zon begon vreemd genoeg al te dalen, ik moest nog een eind rijden, dus vertrok ik voor de laatste maal uit de stad, die mij op vreemde, maar krachtige wijze gevormd had. Zinloos overigens. Net als de biologielessen van een lerares op de HAVO, die ook al kwaad op mij werd vanwege mijn storende gedrag, mij ook niet meer in haar klas duldde. 'Excuses aanbieden!', eiste de directeur. Ik had haar liever in haar tepels geknepen of de kleren van haar lijf gescheurd. Dat had ik moeten doen zeg, nu ik weet wat ik nu weet.
Geplaatst in de categorie: tijd
Dagje Heerenveen
376
Geef je reactie op deze inzending: