Dagje Amersfoort
Mijn benzinetank zat weer zo goed als vol, dus ik kon op weg naar de Berliozstraat te Amersfoort. Ik hield me keurig aan de snelheidsnormen en ik luisterde naar een cassette van Stevie Nicks, mijn geliefde zingende heks, die ik ooit op een paar meter genaderd was tijdens een concert van Fleetwood Mac. Haar stem is zo aards, magisch en betoverend, het gaat direct mijn ziel in, neem bijvoorbeeld 'Landslide', werkelijk fenomenaal qua tekst en uitvoering.
Ik had eerst even de binnenstad in kunnen gaan, want mijn maag knorde alweer, maar ik nam de afslag richting Leusden, de Berliozstraat lag aan de stadsgrens, de muziek van de Franse componist kwam in het geheel niet overeen met deze armoedige, bouwvallige, naargeestige straat. Ik parkeerde mijn auto alsof ik er nog woonde, maar dat was om niet teveel op te vallen. Ik woonde op nummer 37e, dat was helemaal bovenin, iets van vijf hoog, zonder lift, maar daar was de huurprijs dan ook naar. Na mijn opname-periode in Zon en Schild, waar Anneke Grönloh me nog eens gekust had, waar ik veel lieve lotgenoten had ontmoet en echt heb leren kennen, niet zo oppervlakkig en gemaskerd als in de 'gewone' maatschappij, was dit hoge huurflatje mijn eerste zelfstandige ruimte, als ik de korte tijd in Driebergen even wegdenk. Ik zat toen nog ten onrechte in de RWW, later is dat rechtgezet in de WAjong, een uitkering voor vroeggehandicapten, in mijn geval psychisch. Dat was na een tweede opname, meen ik. De chronologie doet er ook niet toe. Ik had nu eenmaal een zware vorm van een borderline persoonlijkheidsstoornis, dat was een feit. Niet dat ik op Zon en Schild daar al achter was gekomen, nee, dat was jaren later in Ermelo. Wat zeer heilzaam werkte, was de omgang met mede-borderliners, dat doorbreekt je zwaar-depressieve eenzaamheid. We leerden het meeste van elkaar, meer nog dan van de psychologen en psychiaters.
Later heb ik jarenlang bij psychiater Meilink gelopen, die gespecialiseerd was in borderline-problematiek, hij was echt de kroon op mijn zoektocht naar zoveel mogelijk hanteerbaarheid van deze werkelijk zielswurgende geestestoestand. Later kwamen daar de juiste antidepressiva bij. Nu al meer dan tien jaar, wat me prima bevalt.
'Never change a winning team!', zei mijn huisarts.
Goed, daar stond ik dan met mijn dure BMW voor de verblijfplaats, die ik enkele jaren had bezet. De buren van toen waren allen al gerouleerd. Was ik daar gelukkig geweest? Ja en nee. Ik ervoer eindelijk mijn totale vrijheid, maar of ik die nu zo goed wist in te vullen, wie zal het zeggen? Leraar Werkman had mij één keer bezocht, net als op de PAAZ, misschien zag hij wel een dichter van belang in mij, hij had zich nogal verdiept in Willem de Mérode, dus ik bleef op mijn hoede. Hij leek een beetje op mijn vader, weet je, van dat verdacht vrouwelijke.
Ik was best trots op mijn eigen huisje, maakte het dan ook zo gezellig mogelijk, kookte heerlijke spaghetti, daar was ik een meester in. Ik nam een poes als flatbewoner, hij heette Alf naar die televisiekomiek, plaste ooit mijn televisie naar de barrebiesjes.
Ik ging in de weekenden veel naar de cafés om me niet te kluizenaarachtig te voelen. Ik leerde andere nachtbrakers kennen, eveneens eenzame zielen, die losgeslagen waren. Ik vond al gauw het alternatieve circuit, waar geblowd werd en hevig achterovergeslagen.
Ik probeerde eens wat vrijwilligerswerk, maar op de ochtend dat ik mocht beginnen, bleek het hele pand afgebrand. Alsof de duivel er mee speelde. Dat was overigens schuin tegenover het Armando-museum, dat hetzelfde lot onderging.
Ik bezocht een tentoonstelling van Herman Broods werk, sprak met zijn manager, die zei dat Herman wel ergens in een kroeg zou zitten, maar publieksschuw was. Ik heb in die flat serieus gedichten geschreven, met muziek en kaarslicht en bier en wijn en ja ook hasj of wiet.
Ik heb er heftig gevreeën met een zeer erotische zigeunerin, ze maakte er zelf een eind aan, waarom dan die tranen in de bus?
Mijn literaire vriendin H.M. bezocht me ook, maar dat bleef helaas afstandelijk.
Het 'einde' daar waren plotseling koffers voor de deur, mijn neef en zijn vrouw en hun kind kwamen op bezoek. Vanuit Parijs. Ik kon hun vinden in de cafetaria nabij en inderdaad. Er was whisky en er was hasj en zodoende lag de vrouw van mijn neef op een gegeven moment naakt bovenop mij. Toestanden, je wilt het niet weten!
Ik zou opeens meegaan naar Groningen. Ik smeet mijn meeste huisraad als overtollige ballast naar beneden, tot ergernis van de onderste bewoners, smeet mijn sleutels in de brievenbus van de woningvereniging en ging zomaar mee naar een onbekend avontuur, dat één groot, somber fiasco werd. Dat is zelfs te bar en boos om over uit te wijden, laat staan enige woorden aan te verdoen.
Maar afgezien van dat bizarre, psychotische, driehoeksachtige vertrek, was deze plek wel hartverwarmend voor mij, had ik er veel innerlijke rust gevonden, ondanks de vele uitglijders. Ik liep het grasveld tussen de flats op, waar de Turkse vrouwen zich 's zomers vaak gezellig nestelden, ik keek nog eenmaal omhoog, lachte wat, schudde met mijn hoofd, liep met opgeheven hoofd terug naar mijn glimmende BMW, stapte in, zat nog wat voorovergebogen op mijn stuur, aarzelde geen moment, zette Stevie Nicks keihard aan en scheurde als een op de hiel gezeten drugsdealer naar de binnenstad.
Ik dook een café in waar ik ooit met een ex-stewardess cointreau had gedronken, we hadden samen het theater bezocht, we verlangden seksueel naar elkaar, maar het kwam er niet van. Er zat iets geks tussen, een natuurlijke hapering, heel vreemd.
Ik had daar ook een dichteres ontmoet, die al gepubliceerd had, die vond ik ook erg appetijtelijk. Ik droomde meer van seks met vrouwen, dan dat ik er in werkelijkheid mee om ging, wat bij de meeste mannen zo is en andersom bij de meeste vrouwen ook inzake mannen.
Geplaatst in de categorie: woonoord
Dagje
196
Geef je reactie op deze inzending: