Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Brok - 2

Het interieur was quasi-rustiek. Een koperen olie-hanglamp, met een losslingerende elektrieke draad verbonden aan een stopcontact. Een chaise longue, waarop verdachte vlekken zichtbaar waren. Een dikke pers op de lage tafel, zo een waar je beker op omvalt. Op het hout ingebeitste kringen van glazen en wat aangekoekte koffiekopjes. In een hoek stond een perculator, goud waard bij de antiquair.
Een echte bedstee, met de deurtjes open. Zeker, wat smal, maar ik ben klein en weinig veeleisend. Bovendien was ik alleen.

Buiten hoorde ik stappen. Ik keek uit het kleine raampje en zag een manspersoon staan, met een verfomfaaide leren pet op met een soortgelijk tweed-jasje. Ik deed het raampje open, maar de man reageerde niet. Dus riep ik stijlmatig van ‘joehoe’. Hij keek op en tikte aan de pet. ’Goendaag’. Vermoedelijk ging het hier om een heilswens voor de lopende dag.
Ik antwoordde ‘hoi.’ De libre response voor alle standen en gelegenheden. Hij trad met gebogen hoofd binnen, vanwege de lage deurbalk.
‘Koffie?’, vroeg ik.
Hij keek naar de vieze bekers. Ik keek rond. In een etagère zag ik bestek en aardewerk, waaronder koffiekopjes. Hij keek er naar en knikte. ‘Graag. Zal ik ze even maken?’
Ik keek twijfelend van hem naar de perculator. ‘Hij lachte. ’Dat is voor de antiek-impressie. In de keuken staat een eigentijdse koffiezetmachine.’
Keuken? Hij wees naar een houten deur die scheef in de scharnieren hing. ‘Wacht maar. Ik maak het wel.’ Hij ging de keuken in en kwam in een minuut terug met twee dampende espresso-kopjes.
‘Is u hier bekend?’, vroeg ik hem.
Hij knikte. ‘Ik ben uw huisbaas. Johan heeft me gebeld.’
Ik dronk genietend van de koffie. ‘Ben ik hier vrij?’
‘Zeker. Als u de goede zeden in acht neemt.’
‘Hoort daar ook tabaksgebruik onder?’
Hij trok een lade onder het tafeltje open en haalde er een asbak uit. ‘Weest u welkom.’
Ik dacht even na. ‘Zoals in “you’re welcome.”?
‘Precies.’ Hij haalde een pijp uit zijn jaszakje. ‘Ik heet Gerard.’
‘Ria.’
Hij knikte. ‘Dat weet ik. Johan heeft me gebeld.’
Johan. Mijn werkgever en redder. Zo maakt men ze tegenwoordig niet meer.

Mijn gastheer was mij aan het bezichtigen. Niet verdoken of verstolen, zoals de goede toon vereist. Nee, volledig, indringend. Van boven tot onder.
Ik onderging de analyse in alle rust. Ik ben niet uitbundig gevormd, maar wat er is, is met zorg en finesse vervaardigd en onderhouden.
Gerard zelf was slungelig en slordig opgezet. Grote handen, die ondersteunend heen en weer bewogen als hij praatte. Dito voeten, in de buurt van maat 50, schatte ik zo.
Een langzame manier van praten. ‘Heb je bepaalde wensen?’
Ik schudde het hoofd. ‘Tenminste...’
‘Tenminste wat?’
‘Nou, het klinkt zo onaardig, maar ik ben een Einzelgängerin. Met voorkeur voor het dierenrijk. Neemt u mij niet kwalijk.’
Hij grijnsde. ‘Nee hoor, ik weet graag waar ik aan toe ben. En dieren hebben we ook wel. Jantien, de geit. Hercules, een Belgische knol met pensioen. Oh ja, en Polly, een Shetland. Hoogzwanger.’
‘En staat uzelf alleen in het leven?’
‘Ja. Noodgedwongen. Inez hield het hier niet uit.’
‘Nakomelingen?’
Hij verstrakte. ‘Eén. Nog wat drinken? En ik luister naar mijn roepnaam. In deze dreven is die Gerrit.’
Hij voleindde zijn consumptie en stond op. ‘Nou, ik zie je nog wel. Doe maar rustig aan. Indien nodig geef je maar een gil.’
Ik begon het onderkomen een Ria-tint te geven. Met fotootjes en boeken en mijn ouwe laptop. Veel meer was het niet. Ik heb een onderaardse vrees tot vastleggen van de ego en beperk mijn wereldlijke bezittingen tot het hoognodige.

Ik borg mijn spullen op. Er tussen lag de map die Johan me mee had gegeven. “Vertrouwelijk” stond er op. En eronder ”Alleen openen wanneer je alleen bent.” Vertrouwelijk? Eenzaam openmaken? En ik dacht dat het ding voor de vaak was, ter misleiding van het bureelpersoneel.
Ik sloeg de map open. Er lag een envelop in met Vertrouwelijk erop. Dubbelop. Nou nou. Ik maakte hem open. Er zat maar één blad in. Een geboorte-acte. Van een meisje, dat nu vijftien jaar moest zijn.
‘Cornelia Maria Hervoort.’ Geboren te ..... Nee hè. Te hiero.
Trouwens. Hervoort? Waar kende ik die naam van?
Nou, dat kon een leuk bezigheids-object worden.

Schrijver: hendrik
Inzender: Hendrik Laanen, 24 augustus 2010


Geplaatst in de categorie: liefde

3.0 met 1 stemmen 160



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)