Merel. waar of niet?
Clara weifelde. Wel? Of niet? Of wel? Ze wist het niet. Ze wist wel dat Clara iets betekende in het Latijn, iets van schoon of zo. Of lief. Of mooi. Wist zij veel. Katja had Latijn. Zij niet. Katja had alles geleerd over naamvallen. Die stomme nom… nomin… ach, wat maakte het ook uit. Als Clara voor Duits straks alles moest weten, nou, dan was dat straks maar. Niet nu.
Clara weifelde weer. Wel, of niet? Ze somde de voordelen in haar hoofd op: het is gratis, en ze vinden je stoer. Je bent dan ook stoer. Dat is toch cool? Als iedereen je bewondert? Of niet? Dan is zij eens het middelpunt. Dat lijkt haar zo leuk. Dan staat het niet gek als ze op hakken loopt.
Ja, die hakken. Clara mijmerde over de dure schoenen die ze had zien staan in de schoenenwinkel in de stad. Oh, wat wilde ze die graag. Maar ja, kleedgeld was op, net als zakgeld, daarom juist. Nog een voordeel: je kon nemen wat je wilde, al was het nog zo duur.
Maar dan de nadelen: ze zou papa en mama verdrietig maken. En Merel zou haar niet meer aardig vinden. Ze zou naar de rechter moeten als het uitkwam. Het stelen. Ja. Stelen. Wat een stom woord was dat eigenlijk. Het zou een ander woord moeten zijn. Maar niet pikken, stelen of…
‘Clara, leef je nog? Ik vroeg het al drie keer.’
‘Hè, wat?’ Clara schrok op. Zei Merel nou iets?
‘Kom Claar, laten we gaan. Ik ben klaar hier.’ Dat “klaar” zei Merel net iets té. ‘Dat klonk een beetje… uhm… hard, Meer…’
‘Ach, zeikerd. Kom, sta niet te zeuren, we gaan.’
Als ze buiten staan, lopen ze snel en onopvallend door naar de hoek. Daar beginnen ze te rennen, door de massa van mensen met hondjes heen. Als het speeltuintje met de boom en het huisje in zicht komt, sprinten ze nog even door. Dan laten ze zich neerploffen in het gras. Merel gaat op haar rug liggen, maar komt gelijk weer overeind. ‘Getver, het gras is nat!’ of ze wil of niet, Clara moet lachen.
Ze klimmen in de boom en gaan op hun plek zitten. Daar laat Merel zien wat ze heeft meegenomen.
‘Lippenstift, mascara, rouge… wow, die was duur!’
‘Ja, maar een koopje voor mij,’ knipoogt Merel met een sluw lachje.
Clara voelt zich niet op haar gemak. ‘En wat heb jij meegenomen, Clara-banara?’
Niks. Ik durfde niet. Zeg het dan, dwingt ze zichzelf. Maar dan lacht Merel haar uit. Weer staat ze met zichzelf in tweestrijd. ‘Ik uhm…’
‘Weer niks dus?’ Merel lacht honend. En hoe wil jij bij Lovelies blijven, als je niet eens durft te stelen?
Clara zucht. Nee. Ze kan niet blijven. Ze moet… ja, wat moet ze eigenlijk?
Opeens krijgt ze door middel van een por in haar ribben haar gedachten terug. Dan voelt ze een onbedwingbare drang om het te vertellen. Aan haar moeder. Aan haar dode oma, desnoods aan de leerlingbegeleiding. Dat Merel steelt. Merel, haar vriendin. Hoe kan ze.
hotmail.comGeplaatst in de categorie: overig
stelen
486
Geef je reactie op deze inzending: