OPBEURENDE STEM
Het jonge herderspaar Jochen en Greta droeg zorg voor een mooie kudde schapen op de hoge, geurige bergweiden.
"Ik, een zwakke vrouw, zal mijn spieren stalen door flinke keien voort te duwen," gniffelde Greta.
Zij en haar man Jochen lieten daarom vaak met hun handen grote stenen van de hellingen afrollen of er tegenop gaan. Vooral als de schapen in de zon lagen te soezen was dat grappig. De lome dieren sprongen opeens verschrikt overeind. Klaarwakker! Toch werden de dieren nooit getroffen.
Op het laatst duwde Greta de keien met evenveel gemak voort als Jochen. In latere jaren kwamen ook hun kinderen op de schapen passen. Zij vermaakten zich eveneens met stenen. Tenslotte lagen er heel wat bijeengerolde keien op de bergweiden. Van die stenen werd een klein koepelvormig huisje gebouwd. Hierin zaten Jochen en Greta vaak om te eten, of _ om rustig over het leven na te denken.
Weer ging er een lange tijd voorbij. Op een mooie zomerdag verlieten opa Jochen en oma Greta hun dorpje met Peter, hun eerste kleinzoon van zes maanden oud. Jochen hield de kraaiende zuigeling in zijn armen, terwijl Greta de schapen luid toeriep om voort te lopen. De hele kudde liep voor hen uit naar boven, de lokkende hoogte tegemoet.
De zon verdween achter zware, grauwe wolken. Er klonken knallende donderslagen, vergezeld van felle bliksems! Plenzende regen deed de schapen een goede schuilplaats onder bomen en struiken zoeken. Gelukkig waren Jochen en Greta vlakbij hun koepelhuisje van keien. Al gauw zaten ze met het angstig huilende Petertje binnen, veilig voor regen en onweer. Het krijsende kindje werd zacht op en neer gewiegd door opa Jochen. Ondanks het griezelige gekletter boven zich, lachte Peter na enkele ogenblikken weer.
Opeens scheen er een verblindend licht in het kleine vertrek; het maakte de ruimte helgeel, was meteen daarna weer verdwenen. Die kleine bolbliksem had zich even vertoond, zonder schade.
"We waren net de herders van Behlehem," zei Jochen, nog trillend van de schrik. "Net als die mensen waren we daarnet door hemelse glans omgeven."
"Even goed zijn we met Jozef en Maria te vergelijken,' sprak Greta, terwijl ze haar kleinzoon uit Jochens handen nam en hem tegen zich aandrukte.
Geluid van grote, sterke vleugels klonk boven het huisje, gevolgd door luid gekrijs.
"Hoor, de steenarend zoekt ons op!" riep Jochen bijna vereerd uit.
"Moet dit nu de stem van een engel bij Bethlehems stal voorstellen?" mopperde Greta. "Laat dat enge dier er alsjeblieft gauw vandoor gaan!"
Enkele dagen later bleek dat de koninklijke roofvogel een nest op het stenen huisje maakte. Pa en ma steenarend brachten hun jongen groot, door Jochen en Greta gadegeslagen.
De geduchte vogels lieten vaak hun kreten horen. Die roep had echter de kracht van een engelenstem. Want het arendslied bemoedigde het oude echtpaar om hun herderswerk goed te blijven doen. Engelenzegen uit roofvogelkelen gaf Jochen en Greta jeugdige kracht, ondanks hun leeftijd.
live.nlGeplaatst in de categorie: kerstmis
BERGLUST
522
Geef je reactie op deze inzending: