Piet ik mis je...
Ongeveer een half jaar geleden werd ik opgescheept met Piet. “Neem hem nou maar mee,” zei mijn moeder, “ik kan niet meer voor hem zorgen. Sinds ik hier woon zingt hij niet meer en zit praktisch stil op zijn stok. Hij heeft het niet naar zijn zin hier, neem hem alsjeblieft mee!”
En ja, ik vind dat ze gelijk heeft, hij ziet er verpietert uit en toegegeven ze kan ook niet goed meer voor hem zorgen. Vroeger zongen ze samen een vrolijk deuntje, stond de radio lekker hard en was mijn moeder nog redelijk mobiel.
Maar wat moest ik in hemelsnaam met een kanarie! Een hond, een kat, voor mijn part een wandelende tak! Maar kom niet aan met een kanarie. Dat is toch meer iets voor oudere dames. Bovendien heb ik grote moeite met het feit dat zo’n beestje gevangen zit, ik bedoel zo’n vogel hoort een vogelvrij leventje te hebben, totdat hij een partner vind, een nestje kan bouwen en samen met ma lief voor de kroost kan zorgen; alles, behalve in zo’n kooitje als gevangene van de eenzaamheid. Ik kijk nog eens naar Piet met zijn doffe kraalogen. Piet die het zingen verleerd is.
“Nu niet mam, ik ben op de fiets en het is veel te koud buiten, bovendien moet hij net als u nog wennen hier.”
Een paar dagen later heb ik nog steeds geen besluit genomen. Maar mijn moeder dringt aan: “Je hebt gezegd dat je Piet in huis zou nemen als ik er niet meer ben, maar dat moet dan maar wat eerder, kijk nou eens naar hem, hij heeft het totaal niet naar zijn zin!”
Ik kijk aandachtig naar haar kanarie en eerlijk gezegd er is niet veel meer van hem over. Ik vraag me af of hij een tweede verhuizing wel zal overleven.
“Goed mam, ik neem hem wel in huis, hier wordt het niks met hem,” zucht ik.
Ik pak de telefoon en bel een vriend die een auto bezit. “”Heb je vandaag even tijd om mijn moeders kanarie te verhuizen?”
“Wat moet jij nou met een kanarie, niks voor jou, zal ik gelijk maar een stelletje geraniums voor je kopen?” krijg ik als antwoord.
“Ja, hoor, ha, ha wat zijn we weer leuk!” zeg ik.
Een cadeautje, besef ik pas veel later. Sinds hij in de raamkozijn staat heeft hij het prima naar zijn zin. Haal ik hem uit de zon, omdat ik denk dat het te heet is dan sputtert hij tegen door een heel vreemd geluid te maken. Het klinkt als een zwaar protest: tju, tju, tju. Piet maakt zich bol en schud met zijn veren. Hij ziet er met de dag beter uit en zijn zang is prachtig!
Na een paar maanden overlijdt Piet. Ik mis hem nog steeds. Bij het opstaan loop ik nog automatisch naar waar de kooi eens heeft gestaan om hem goede morgen te wensen.
Ik ben niet van plan een nieuwe kanarie te kopen, maar het was toch best wel leuk, zo'n vrolijk fluitend baasje in huis...
telfortGeplaatst in de categorie: dieren
kanarie
70
Geef je reactie op deze inzending: