HET ZUCHTJE (eerste deel)
Het was middenin de winter. Alle bomen en struiken waren kaal. Ook in de tuin van de oude man en de oude vrouw zag je geen blaadjes. Bloemen waren er natuurlijk niet. Of misschien toch een paar?
Ja! Vlakbij het grote raam stond een kring van jonge sparren. Daartussen bloeiden -groot wonder!- mooie dahlia's. Hoe bleven deze bloemen zo prachtig rood, paars en geel?
Wel, in die tuin woonde een heel kleine, zachte, warme wind. Een "zuchtje" heet zo'n kleine wind. 's Winters blies dat zuchtje elke dag op de dahlia's. Ze bleven dan net zo mooi als in de maanden september en oktober.
Dat warme zuchtje kwam nooit buiten de tuin. Hij woonde binnenin de stam van de beukenboom. Er was een diep gat in de stam. Daar onderin lag een gezellig, oud vogelnest. Als het zuchtje niet blies, lag hij veilig en knus in dat nestje. Hij vleide zich diep in de takjes en het droge gras.
Dankzij dat warme holletje bleef de adem van het zuchtje ook steeds warm. Gelukkig voor de dahlia's. De oude man en de oude vrouw waren de hele winter blij met hun bloeiende dahlia's. Ook hun kleinzoontje, dat bijna elke dag op bezoek kwam, genoot van die bloemen. Dat ventje rook er steeds goed aan en streelde de grote, tere bladen.
Op een erg koude dag sneeuwde het verschrikkelijk. Dikke vlokken vielen suizend neer, dicht op elkaar. Het zuchtje wou eens wat beleven. In plaats van in zijn lekker nest te blijven, ging hij spelen. Dat was gevaarlijk voor hem! hij woei naar buiten, danste heen en weer, op en neer, in de sneeuwstorm. Urenlang deed hij dat. Hij vergat over de dahlia's heen te blazen. Eindelijk was het zuchtje moe. Traag en loom gleed hij zijn beukenboom weer binnen. Meteen viel hij in slaap.
De volgende ochtend scheen de zon schitterend op de schone sneeuw. Het ontwaakte zuchtje zweefde gauw naar de dahlia's toe. Hij blies tegen die bloemen aan; ze waren bedekt met witte vlokken. Hij blies harder, steeds harder. Maar wat schrok dat arme zuchtje! Hij merkte dat hij alleen koude lucht uitblies... Geen warme adem meer! Dat kwam omdat hij de vorige dag zo lang buiten had gespeeld, terwijl het hard vroor en sneeuwde. Bedroefd ging hij naar zijn boom terug.
Een dag later probeer hij opnieuw de dahlia's warm te blazen. Nee, het lukte wéér niet. De bloemen waren ook helemaal niet mooi meer. Slap hingen ze neer, verwelkt en verschrompeld.
De oude man en de oude vrouw waren daar erg verdrietig om. Zuchtend en mopperend liepen ze door de tuin.
"Als onze dahlia's toch maar weer eens gaan bloeien?" dachten ze voortdurend.
Hun kleinzoontje kwam bij hen.
"Waarom zijn zulke mooie bloemen ineens zo ziek?" vroeg hij.
Maar het zuchtje bedacht een mooi plan. Door het keukenraampje ging hij het huis in.
"Hier in de keuken is het lekker heet. Ik krijg vast mijn warme adem terug," dacht het zuchtje.
Hij blies en blies, kringelde boven het fornuis. De oude vrouw was aan het koken.
"Jaap, wat tocht het opeens in de keuken," zei ze tegen haar kleinzoontje, dat wortels stond te snijden.
Jaap liep gauw naar het keukenraampje toe en drukte het dicht.
"Nu zal het wel weer warmer worden, oma."
Maar wat kreeg dat zuchtje het toch benauwd in die dichte keuken! Ffsjt! Nog net kon hij zich door het sleutelgat heenwringen; maar hij moest zich wel heel, heel klein maken!
"Maar ik weet wel iets anders," dacht hij. "Ik ben nog nooit de tuin uit geweest. Toch heb ik wel gezien dat hier een bakkerij in de buurt is. Daar zal ik mijn warme adem vast wel terug kunnen krijgen."
Hij steeg tot boven zijn boom, daalde in een wijde boog over de straat. Hij liet zich door de grote schoorsteen van de bakkerij zakken. Maar wat ging dat moeilijk!
De stevige damp uit de broodoven wilde door de schoorsteen naar buiten en duwde het zuchtje weer naar boven.
"Naar beneden zal ik," siste het zuchtje.
"Nee, je gaat mee naar buiten! Ik stoot je omhoog!" brulde de sterke damp. Deze maakte zichzelf al dikker en dikker.
Het zuchtje wrong zich met al zijn krachten naar beneden. Hij wilde bij de oven komen om zijn warme adem terug te krijgen.
"Heee, wat sist mijn oven opeens!" riep de bakker, die druk bezig was. Hij maakte de ovenklep eens open om te zien wat er gebeurde.
Pfff, pfff! De oven blies keihard. De damp stoof met een reuze vaart omhoog, de schoorsteen uit. De bakker hoestte verschrikkelijk en duwde de klep gauw weer dicht.
Het zuchtje werd de lucht ingeduwd, al hoger en hoger. Hij had zo'n geweldige opdoffer gehad dat hij niets meer kon doen... Dat verzwakte zuchtje moest zich maar mee laten sleuren door de grote, sterke wind, die net begon te waaien.
(wordt vervolgd)
live.nlGeplaatst in de categorie: natuur
SPROOKJE
98
Geef je reactie op deze inzending:
Graag gelezen dit boeiende verhaal en ben benieuwd naar het vervolg.