Het snoepwinkeltje
In ons klein stadje hadden we in de jaren zeventig van de vorige eeuw nog onvervalste snoepwinkeltjes. De zogenaamde snoep en siroop magazijntjes. Ze stonden weliswaar niet op de a locaties maar ja dat kwam omdat deze kleine gezellige winkeltjes het moesten hebben van wat zakgeld van kinderen in die tijd, niet meer dan een Nederlandse gulden per week en van wat lolly's kopende oma's. Het was armoe troef voor deze vaak wat eigenaardige oude verkopers en hun lieve vrouw.In de jaren tachtig ging helaas de slopersbal door deze gezellige magazijntjes.Ze werden massaal door de slopersbal gesloopt en het puin werd weggereden naar de VAM verbrandingsovens. De eigenaars waren toen al heel oud en gingen meestal enkele reis naar de zorgflat. Ik wil ook naar de zorgflat,dat lijkt me hartstikke leuk!Maar dat is een ander verhaal.
Je kunt er van alle soorten snoepgoed kopen, van zwart en wit tot trekpoppetjes, dropveters om een gekleurde zure bal, lolly's in hysterisch alarmerend rood tot rustgevend groen en natuurlijk ook heel veel kauwgomballen en toverballen.
De oude man verkocht ook kleine kauwgomballetjes in een glazen kom en die kostten per stuk een oude Nederlandse cent. In alle kleuren en ze leken op knikkers uit klei met een kleurtje.
Dat nieuws had ik nooit mogen verspreiden aan mijn schoolkameraadjes.
De schoolkameraadjes gingen eerst de armetierige brug over en gingen enkele reis snoepwinkeltje al lachend.
Toen ze zagen dat het snoepwinkeltje in tegenstelling tot de andere huisjes in het rijtje geen schoorsteen had moesten ze lachen. Wat hadden ze een lol en ze
zeiden tegen elkaar dat het oude eigenaardige mannetje en zijn vrouw, een oude heks met een spin op haar neus in de winter gewoon waren om kranten en papier in de winkel in de fik te steken om het daar ook warm te krijgen.
Ze smeedden een plan en ze wilden voortvarend te werk gaan en daarom kreeg iedereen een opdracht, Gijsbert Raapsteel vond zichzelf de grappigste en wou de hoofdrol opeisen. Eenmaal aangekomen in het winkeltje was het meteen een drukke en lawaaiige bende, het waren wel tien snotneuzen die al meteen stonden te giechelen. Gijsbert Raapsteel fluisterde iedereen sneaky toe dat zijn vriendjes goed moesten turen naar de oude vrouw haar neus want daar behoorde een spin dag en nacht op te kruipen. Wat hadden ze toen een lol,die snotneuzen!
Het verhaal over de kost maar een cent per gekleurd kauwgomballetje, moeilijk en lastig uit de kom te grabbelen voor de oudjes omdat de opening nogal nauw was
vonden de nare jongens extreem interessant. Dus daarom kwam Gijsbert aan de toonbank en vroeg om zevenendertig kauwgomballetjes van een cent ,zeven in de kleuren rood, drie in lila want dat was zijn lievelingskleur, drie in oranje, twee in blauw, vier in sepia, twee in groen, een in geel want dat was de lievelingskleur van zijn vader die ook zo een kauwgombal van een cent wilde, was een handeltje zei Gijsbert erbij, en de rest in ieder een andere kleur nog!
De oude man met veel moeite grabbelde met veel moeite, zijn pols kon amper door de opening van de kom, balletje na balletje van kauwgum.
Opeens ging er een baby schreeuwen vanuit de achterkamer en dat veroorzaakte meteen weer lol en hilariteit bij de kwajongens. Die baby is het toverkind van die oude vrouw met de kruipende spin op haar neus zeiden ze smoezelend.
Toen welgeteld alle kauwgomballetjes op de toonbank lagen liet Gijsbert met opzet met behulp van zijn elleboog alle kauwgomballetjes van de toonbank afrollen.
Nu ik moet ze eerst zoeken zei Gijsbert. Daar nam hij nogal ruim de tijd voor. Daarna opende hij zijn portemonnee en betaalde cent na cent, ook dit duurde
tot vervelens heel lang! Toen hij de laatste oud Nederlandse cent aan het oude mannetje wilde geven bedacht hij zich en eiste dat hij toch echt andere kleurtjes aan kauwgomballetjes wilde en niet zevenendertig maar honderdtweeentwintig van de één-cent-kauwgomballetjes, en toen pakte hij een lijstje uit zijn broekzak met de juiste aantallen kleuren van de honderdtweeentwintig één-cent-kauwgomballetjes.
Het oude altijd zo goedige snoepmannetje werd woest en gaf een vette klap met zijn oude hand op het gezicht van Gijsbert. 'Dr uut' schreeuwde de oude man. De jongens hadden opeens een lol. Maar wat kreeg die Gijsbert een klap op zijn kop zeg!
Het lieve snoepwinkeltjevrouwtje had de juffrouw gebeld van de school en die had de ouders geïnformeerd over het ondeugdelijke gedrag van de jongens.
De jongens werden door hun door de kluiten gewassen moeders meteen naakt in een teil van blik gezet met hun kont in in ijskoud water en werden flink op de rug geborsteld met ijzeren borstel met ijzeren pinnen. Oh ze gilden het uit van de pijn, wat deed hun rug zeer! Daarna moesten de kinderen voor straf van de juffrouw van hun school duizend witte vellen papier vol kleuren met honderdtweeentwintig gekleurde kauwgumballetjes in de juiste maat en de juiste kleuren.Daar kwam geen eind aan.
En tot slot moesten ze tweeduizend uur werken bij de plantenverkoopman op de markt voor schadevergoeding aan het winkeltje voor geleden smart van de lieve oude man en de lieve oude vrouw.
Ah dat hoeft niet,dat vinden we weer zielig zeiden de oude goede snoepman en de goede snoepmanbaby en de goede snoepmanvrouw aan de dienstdoende politieagent die al proces verbaal had opgemaakt. Maar de politieagent was zonder pardon!
Tot slot moest Gijsbert Raapsteel met stekeltjeshaar, daar stond hij in de stad om bekend alle kauwgomballetjes van een cent die ongekleurd uit de fabriek rolden eigenhandig schilderen in leuke kleurtjes.
home.nlGeplaatst in de categorie: pesten
snoepwinkeltje
544
Geef je reactie op deze inzending:
Ik herinner mij ook zo'n winkel in mijn jeugd nog vóór de oorlog. Van opa kreeg ik vaak een halve cent en daarmee op snelle draf naar de snoepwinkel voor zoethout, een stroopsoldaatje, salmiakdrop of een lolly. Het rook er altijd heerlijk en ik zag al die potten met snoep en die ouderwetse weegschaal. Jammer, dat het niet meer bestaat en snoep is ook veel duurder geworden. De grote supermarkten hebben alles verdrongen.