Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Mag in in je kijkdoos kijken?

Ik kwam een mevrouw tegen, ze was beregend en zag waas uit haar ogen. Praten kon ze niet. Ze zei dat ze als enige in het land een kijkdozenmuseum had opgericht.
Kijkdozenmuseum vroeg ik verbaasd. Ja zei ze nu met wat glimmende ogen. En zei ze, jij staat ook als papieren poppetje in een van mijn kijkdozen.
Dat vond ik interessant en ik werd meteen nieuwsgierig.

Ik kwam haar huisje binnen,niet meer dan een portiekje en overal stonden op elkaar gestapelde Dr. Ir. F. Dubbelboer schoenendozen met de deksels vervangen door doorzichtig goede bonbonpapier. In de dozen vele gaatjes geprikt met daarachter met plakwerk doorzichtige gekleurde wikkels van zuurtjes.

Ik gluurde door de gaatjes van de schoenendozen en zag de ouderwetse kinderspeelgoedboerderij met kippen op voetjes en dikke varkens nog blij spelend in een wei met wel hele gekke bloemen op stokjes.
Na veel gluren zag ik mijzelf op een bedje liggen met mijn voeten in ketens en mijn handen in ketens.
Ik vroeg aan die mevrouw wat dit inhield.
Ze zweeg, ze keek opeens heel ernstig en vroeg me de volgende dooss te bekijken.

Ik zag nu dat ik voor een kraam stond een kopje koffie werpend op de grond. Je kreeg daar hele hete koffie he schreeuwde de mevrouw van de kijkdozenmuseum.
De dozen werden steeds vreemder, in een doos zag ik ene Bin Laden onder heel zacht groen fluorescerend doorzichtig papier in een wonderlijke jurk van boterbloemgeel een liefdesgedicht voorlezen aan zijn moeder. In de doos erna zag ik Bin Laden in een groene jurk door rupsen gesponnen een tuk doen.

Nu die Ladendoosjes heb ik nu wel gezien dacht ik. Ik greep naar een heel klein doosje en ik zag door het gaatje en zag mijzelf hangend aan een spijkertje aan
de muur. Ik was een trekpop geworden aan de muur en een mevrouw trok steeds aan een touwtje wat bevestigt was om mijn heupen. Ik kreeg zoenlippen zo rood als van een krab en mijn vingernagels werden er rood van als kersen.

Mijn voeten werden blauw en mijn lach werd zuur als azijn.
En de mevrouw trekkend en spelend met het touwtje aan mijn heupen lachte.
Ik zag mijzelf in dat doosje aan een spijkertje gehangen op bloemetjesbehang.
Ik vond het een griezelig gezicht en liet het doosje uit mijn handen vallen.
Nu ik gluurde maar meteen daarna door een gaatje naar de circusdieren, Dr. Ir. F. Dubbelboer waar een blauwe zeeleeuw een bal op haar neus bleef cirkelen. Maar nu had een andere museumbezoekster het kleine doosje in haar handen en tuurde naar mij hangend aan dat spijkertje. Zij had ook een klosje touw in haar handen en bestuurde mij in het doosje.

Ze gaf instructies aan de poppenspeelster in de doos die mij in haar macht had.
Ze wilde dat ik in bed moest met de poppenspeelster.
Ik wilde dat niet riep ik. Ik wil kuis blijven.
De poppenspeelster wilde mij sparen op voorwaarde dat ik een botje offerde aan haar uit mijn lichaam.
Een botje vroeg ik heel bang voor haar.,Ja zei ze,waar het pijn doet! Nu ik rende het museum uit en vlak voordat ik bij de uitgang kwam stonden daar drie vrouwen in slagersuniform.

Ze zeiden tegen mij dat ik een botje moest schenken van mij aan de poppenspeelster omdat ik weigerde met haar de liefde te bedrijven. Maar welk botje vroeg ik.
En waarom moet er gesneden in mij worden! En waarom huilde ik willen jullie mij toch zoveel pijn doen? De slagersvrouwen slepen hun messen ,een van hen verdoofde mij met een soort slaapgas en ik zakte bewusteloos in mekaar.

De grootste slagersvrouw maakte ketens vast aan mijn handen en voeten en aan de ketenen om mijn handen hing ze een touw die ze vastspijkerde op de muur daarbij zeggende:,doornroosjeman, doornroosjeman vastgespijkerd aan de muur van de beloftes.

Niet ver daarna kwam een heel bekoorlijk poppenspeelstertje van mijn grootte. Ze heette Estrella en ze droeg een mes van een chirurg. Ze eiste haar botje op.
Ze opende mijn blouse knoop na knoop. En opeens zag ze dat ik geen doornroosjeman meer was.
Het poppenspeelstertje was teleurgesteld, ze liet haar mes vallen, en ze hoefde geen botje meer van mij. De poppenspeelster zon op wraak en beval aan een slagersvrouw mij om de heupen een ketting van zilver met luid klinkende zilveren bellen vast te smeden zodat ze me altijd kon vinden voor haar zoete wraak.
Dat deed de slagersvrouw. De zilveren keten met luid klinkende bellen was zo venijnig in mij gebrand dat ik ze niet meer af kon doen.

En telkens wanneer een bel rinkelde moest ik dansen voor de poppenspeelster, wanneer zij mij gebood en wanneer zij maar wilde, zolang zij maar wilde en waar zij maar wilde. Ze hield van mij zoals ik was.

Schrijver: cornil, 12 mei 2011


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 1 stemmen 205



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
kees niesse
Datum:
12 mei 2011
Email:
c.h.niessekpnplanet.nl
Mooi verhaal van al die dozen met poppetjes, huisjes, boerderijen, kippen, circusdieren en zelfs Bin Laden.
Toen ik nog een kind was had ik ook zo'n grote doos gemaakt met drie etages, waarin ik ook van alles had gestopt, zoals keukentjes, een kerk, ouderwets speelgoed en een poppenkast. Mijn moeder had mij wel daarbij geholpen.
Je verhaal graag gelezen.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)