DE VERGADERZAAL (tweede deel)

Met grote stappen ging het langs weilanden. De bloemen knikten in de wind. Koning Victor zag dit als een bemoediging voor hem:
"Nu bent u wel even van de wijs. Maar spoedig zult u goede raad ontvangen!"
De koning liep heuvels op en af, over een heideveld, en een groot bos in. Tussen de bomen stonden allemaal grote doornstruiken.
"Het wordt al donker en fris," dacht koning Victor. "Hier moet ik een plaatsje voor de nacht zoeken."
Hij duwde de takken van een doornstruik van elkaar en kroop eronder.
"Hier lig ik goed verborgen, kan ik veilig rusten."
Al heel gauw sliep de koning in. Hij had een bijzondere droom:
De wanden van zijn vergaderzaal waren zuiver wit en straalden een helder licht uit. Door de grote ruimte sprongen en vlogen allerlei griezelige beesten heen en weer. Wat waren die gedrochten van plan? Ze bewogen steeds wilder, begonnen luid te krijsen en te brullen. Intussen werd het licht van de witte wanden steeds feller, tenslotte verblindend! Daar schenen die enge wezens bang voor te zijn, want ze vluchtten snel weg.
Koning Victor ontwaakte. Hij at wat van de bramen die aan de struik boven hem groeiden. Terwijl hij lag te kauwen, verscheen er een fee met helblonde haren, gehuld in een lichtblauwe mantel.
Met aangename verbazing luisterde de koning naar haar woorden, die als vogellied klonken:
"Ik ben de bramenfee. Herinner je goed die droom van vannacht. Zorg ook voor witte wanden in je vergaderzaal."
Meteen was de fee verdwenen.
Koning Victor ging terug naar zijn paleis. Wat waren de koningin en alle hovelingen opgelucht! De soldaten, die al overal op zoek waren naar de verdwenen koning, werden teruggeroepen.
Koning Victor vergaderde weer met zijn ministers in de paleiskelder. Alles ging zijn gewone gang. Daarbij dacht koning Victor wel altijd aan zijn droom.
De edelstenen aan de wanden van de vergaderzaal werden weggehaald en verkocht. Alle wanden waren eenvoudig zuiver wit. Alleen dat ene geliefde schilderij van de koning was er nog.
Zodra er weer zitting werd gehouden in dat grote vertrek, had minister Poenders van geldzaken het woord. Hij sprak erover hoeveel de toegang tot zwembaden voortaan zou moeten kosten.
Er klonk een licht geruis bovenin de zaal. Iedereen keek op.
"De bramenfee is hier!" juichte koning Victor.
De sierlijke fee zweefde heen en weer, op en neer, langs de witte wanden. Maar waar ze kwam, gingen de wanden schuil achter blauwe, deinende golven. Tenslotte zag de hele zaal eruit als een vredig golvende zee. Maar dan wel in staande houding!
Dat verrukkelijke aanzien gaf de koning en zijn ministers nieuwe, opbeurende gedachten.
Het vurige brein van oorlogsminister Bom werd bezonnen en vreedzaam. De minister van geldzaken peinsde verlicht. Zijn denken was ruimer en soepeler dan ooit tevoren. Het werk van de eenvoudige, maar zo wonderlijke bramenfee beviel hen allemaal even goed.
De fee ging weg en de wanden waren weer gewoon wit en kaal. Maar bij elke vergadering kwam ze terug. Dan toonde ze haar spel van blauwe deiningen. Koning Victor kon zich daardoor verplaatsen in de zienswijzen van al zijn ministers.

Schrijver: Han Messie, 21 mei 2011

hmessielive.nl

TOVERACHTIG SCHOONHE SCHOONHEID EENVOUD

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 226