Muurbloem

(voor Emily Brontë (1818-1848))

Er was een grijze kraai met een zwarte bolhoed, die jou toeknikte als een oude, alwetende tovenares. Je meesterlijk geronde borsten van een beauty in het zwart, alweer, lonkte bevallig met heel jouw soepelheid. Een kale sfinx maakte doffe basgeluiden als van een krakende radio afgestemd op een obscure piratenzender. Een lodderig barjuffie hield haar armen strak en nederig onder twee wazige tietjes, heel aandoenlijk, als een bezitloze non, die luistert naar vier autoritaire, narcistische kardinalen. Jij bestelde verbitterd een thee met biscuits, terwijl de verlopen broer van je godsdienstwaanzinnige vader het wankele dranklokaal onverstoorbaar onderstutte. Met elke slok thee probeerde je de ondraaglijke somberheid weg te drinken. Je was een gevangene in Haworth, gevangen in de pastorie van je grillige, hardleerse papa, terwijl je diep in jezelf naar de totale vrijheid verlangde, won het aangepaste kind in jou steeds de strijd tot groot nadeel van jouw bevrijding, want je papa was misschien uitzonderlijk en origineel, hij gunde jou dat geenszins, wat zijn wreedheid, zijn cipiersfunctie nog eens extra onderstreept. Was hij maar een chaperon geweest, dat had nog iets verklaard, maar nee, hij vergiftigde je geest met kuisheidsgordels en zelfhaatgedragingen. Maar Eros is de motor van alle schrijverij, ook de meest zwaarmoedige, letterlijke paringsdrift, veredelde seksfantasieën. Het zal de pestkoorts wel geweest zijn. Een vrouw als jij steelt nu eenmaal gauw het hart van een licht ontvlambare, romantische dichter zoals ik, je doet nog steeds vele dichters in vuur en vlam zetten, het kan hun niets schelen wie jouw vader is, al is hij godbetert de bekrompen paus zelf. Het monogame kooien is een wrede misdaad, die vergeten is tijdens de afschaffing van de slavernij. Jouw dromenspel is misschien wel mooier en zeker een rijke voedselbron voor mensen, die oprecht en intens de schoonheid dienen in vruchtbare spanning. Jouw onvervulde dromen zijn mooier dan de meeste ingevulde verlangens van gulzige volupta's. Zo pril, zo teder, om zo te laten als een gedeeld offer in een verwende kut- en lulcultuur. Je was nog maar dertig toen je met je raket verdween naar we-don't-know-land, terwijl je een van de beroemdste boeken uit de wereldliteratuur geschreven hebt en Kate Bush een magistrale song voor jou maakte. Terecht, want je hebt er wat voor afgezien. Maar ik weet dat er altijd overal engelen zijn, die zich ophouden in de hunkerende schemer van hier en nu en later, minzaam zwijgend, zo doorzichtig liederlijk, die ik zag in de scherpe hoeken van jouw adelaarsogen, hun edele gestalten genotvol tot jou inkerend, om ze later te overladen met spiegelend goud. Laat de oude bast maar barsten en spoel helder water door je gebroken lijf, zo door elkaar gehutseld en zwaar geraakt. Ik bent kwetsbaarder dan ik dacht, zei je me, getroffen door talloze gifsperen en in jouw transparante ogen schemerde een vermoeide echo van het Eerste Godenrijk. Tijd heelt geen donder, maar de eeuwigheid wellicht wel. Jij beefde niet voor gedrogeerde draken of dronken sargeesten, jouw ster kende nog vele stippellijnen... Terecht beukte je tegen je ingeblikte, onbreekbare gevang, honderdduizend moerbeibomen stonden te wuiven in de achtertuin van jouw pastorie, waar vele vlinders droomden van overwonnen schrikbewinden, de achterdeur kleppert heen en weer, piepend, krakend, steunend. Het huis is leeg, maar op de oude muur bloeien bloemen, terwijl ik dichterbij sluip, zie ik jouw gezicht in één van die bloemen naar mij glimlachen, ik pluk je en ik laat je nooit meer los.

Muurbloem Emily Bron Emily Brontë

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.5 met 2 stemmen 88