Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Macaber

(voor Anne Brontë (1820 - 1849))

De maîtresse van de antiquair vergat dat haar verboden lingerie te nieuw was en ze stond al gauw op straat tussen de uitverkoopartikelen, waar haar zussen haar vandaan rukten. Zonder moeder was haar vader nog norser dan hij van nature al was. Waar ze haar blote lichaam gelaten heeft, dat weten de hoerenlopers van het peperdure bordeel in de achtertuin van de pastorie te Haworth. De burgemeester sprak schande van haar, want hij vond de oogschaduw te donker in combinatie met haar verbleekte schaamhaar, de valse rat. Er is toen een wet verzonnen, die haar weer op straat zette. Toen ze het stadhuis in de fik wilde steken, hebben ze haar op de markt verkocht aan een kwijlende sjeik. Ze is daarna verliefd geworden op een kameel met vijf bulten, ze zat met twee blote bulten tussen de derde en de vierde bult. De sjeik, die eikel, miste op een ochtend zijn eikel en zijn Engelse jongedame. Hij beloofde diegene met de juiste tip een gratis pijpceremonie met een van zijn tandeloze haremdames. Haar voortvluchtige armoede was tekenend voor een vrouw van de kunst en in haar donkere wereld, gedicteerd door haar godsdienstwaanzinnige, despotische vader, tekende zij het innerlijke licht met humorkrassen. De insaaie, zwaarburgerlijke taferelen, hoe triest en grauw ook, wist zij met charme weg te lachen, met de moed van een wilde kat. In haar hoofd was het leeg, platgeslagen van droefenis, maar haar kunst was explosief en ruw als de huid van een krokodil, scherp als de ogen van een uil. Ze was aards, subtiel en zacht. Het tegendeel van haar norse, zwartgallige, versteende vader. Hij overheerste haar, hij sloeg haar in de boeien, hij sloot haar buiten, hij had totaal geen interesse in haar ware zelf, hij kneedde haar naar believen, dacht hij. Ze nam wel vaker zijn misleidende vergif, dat haar aan de ijle luchten bond, zoals varkens zweren bij hun trog en desondanks met parels goochelen alsof er goud uit hun poten stroomt, hun krulstaarten recht van vreugde om de geur van verse stront die heilzaam is voor wie erin gelooft. Ziek van zielsverlies en geestespijn zocht zij de gapende zweetoksels met een mierenetersnuit op jacht naar kietelend voedsel. Zij kende de zoete verlangens van een vrouwelijk Madrid, wiens zwarte haren verwezen naar intiem genot, achter slot en grendel voor haar, dacht hij, maar zij was onstuitbaar als hagedissen en onnavolgbare vleermuizen. Men herkende nog wel de wuivende hand die onmiskenbaar de voorspelbare stieren uitdaagde met het rood van haar wulpse ogen, het liefst tijdens een preek van haar deugdzame vader hoog verheven op zijn potsierlijke kansel. Deugdzaam ten koste van wel te verstaan. Elke deur leidde naar haar. Ze stond als een verleidelijke Julia op haar balkon de mannen knotsgek te maken. De onderste lagen in haar druipen van het edelste goud, wetten van omkeerbaarheid zinderden in haar. Maar de wurgende eenzaamheid gaapte net zo goed en de rondingen lieten haar niet de eeuwigheid vergeven, ze strandde in de volheid van wit gepopel en altijd op de randen van angstwekkende afgronden. Het piekeren draaide al rond in verlaten dalen van een zinloos rumoer, het collectieve trauma danste in de nachten boven Haworth, struikelend over oeroude beelden van perverse ontrouw en gedoemde rookwolken. De nacht gaf een schade die het daglicht vergaf. Je moeder stond je met bittere tranen op te wachten en ze zei: 'Soms, Anne, ergens vroeg in de ochtend, wanneer de draak van gisteren is opgelost, hoor en zie ik een koolmeesje, waardoor ik met open mond verstard geluk van voor de chaos nog herken!'. Het macabere spookkasteel sloot alle poorten, want Moeder weet van ware liefde en kortzichtige krankzinnigheid is voor trieste liefdelozen.

Schrijver: Joanan Rutgers, 16 juni 2011


Geplaatst in de categorie: idool

5.0 met 2 stemmen 88



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)