Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Scherpzinnig romancier

(voor Honoré de Balzac (1799 - 1850))

Met recht gooide hij zijn opgedrongen rechtenstudie in de prullenbak of als een prop onbegonnen werk in de drakenmuil van zijn vader, die vol scheldkanonnades en galgenhumor vuur spuwde. Toen deze gebeten hond vernam dat Honoré nergens anders meer voor deugde dan de op zijn wegzaklijf geschreven literatuur, vervloekte hij zijn onrendabele woordkunst en zijn bizarre bezetenheid van denkbeeldige figuren, die hem hoogstwaarschijnlijk geen rooie cent zouden opleveren. Waar haalde hij toch het gore besef vandaan om te denken dat hij van de pen kon leven? Om überhaupt te denken dat hij een schrijver zou zijn? Zijn deugdzame studie rechten in te ruilen voor een uiterst onzeker bestaan, wat wel haast zeker tot de armoede en de bedelstaf zou leiden? De voordeur van zijn ouderlijk huis knalde keihard dicht achter zijn toch al gebogen, neerslachtige gestalte. Hij verlangde naar een pot opbeurende koffie, extra sterk, zoals hij dat zwarte goedje het liefste dronk. In zijn goedkope huurkamer schreef hij aan één stuk door aan enkele toneelstukken, maar door de bouwvalligheid ervan, de neurotische spanning waarin het geschreven werd, vielen ze als prullaria door de mand. Geen toneelgezelschap wilde zich daaraan wagen. Ze lachten hem midden in zijn opgezwollen gezicht uit, ondanks de tranen in zijn lodderige ogen. Maar hij zette door en rond zijn dertigste steeg zijn roem, zichzelf wakker houdend met koffie op ieder uur van de dag. Zijn opgefokte hart ging razendsnel tekeer, de romans stapelden zich op, zijn aanzien vergrootte met de minuut. Zijn koffiebonenenergie hield hem gaande als een sierlijke hazewindhond. Drie vrouwen waren hem het meest dierbaar, waarvan een mondaine markiezin zijn hart had vermorzeld door hem keer op keer botweg af te wijzen, terwijl ze spuugde op de literaire aspiraties van hem, hem daarbij venijnig gekmakend met haar erotische charme. Een veel oudere vrouw was de baken voor zijn ziel, met haar besprak hij onder het genot van geurige koffiewalmen de achtergrondinformatie van zijn boekwerken, zij hield hem scherp. Tenslotte was daar Evelina, een gravin uit Polen, die zijn liefde gestolen had, voor haar schreef hij kloekmoedig door in een hartverscheurend tempo, niet om haar adelstand te evenaren, daar zat hij allang, maar wel om haar respect te verkrijgen. Het respect dat zijn boze vader hem nooit had willen geven. Eenmaal getrouwd met deze zeer lieftallige vrouw, sloeg zijn hart nog meer op hol, het huwelijksbed veranderde in een passievolle arena en de gezette minnaar kreeg al gauw last van alarmerende stressverschijnselen. De hartkloppingen begonnen steeds meer pijn te doen en ook al beet hij terug, tegen het gevolg van de eindeloze sloten koffie was zijn tegenaanval niet meer opgewassen. Net als Sint Franciscus, had hij zijn lichaam, broeder Ezel, te hard geslagen. Hij was bewust tot in het extreme van zijn fysieke kunnen gegaan om zo tot de meest mogelijke originele schrijfkunst te geraken en dat is hem gelukt, ten koste van een al te vroege dood en een al te vroeg afscheid van zijn meest geliefde vrouw. Zij heeft nooit meer een druppel koffie kunnen drinken, ze vond het sowieso een vieze, bittere, smakeloze drank, iets wat je niet voor je plezier drinkt, maar bijvoorbeeld voor als je levensmoe bent.

Schrijver: Joanan Rutgers, 19 juli 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

2.2 met 5 stemmen 61



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
kees niesse
Datum:
21 juli 2011
Email:
c.h.niessekpnplanet.nl
Graag gelezen dit stukje over de belangrijke Franse schrijver Honoré de Balzac in de eerste helft van de 19e eeuw. Bekend was zijn werk La Comédie Humaine, dat een beeld beschreef van de Franse maatschappij na de val van Napoleon. Een bekende uitspraak van hem is: Het bed is het hele huwelijk.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)