Liefde op het eerste gezicht (vervolg )

Gearmd en zij met haar hoofd op zijn schouder liepen ze over de boulevard. Wendy en Koen kenden elkaar pas een paar uur en waren nu als verliefd op elkaar, zo leek het.
Toen ze een hotel naderden, zei hij:
''Zullen we nog wat drinken, hier op het terras. Het is nog heerlijk weer en hebben uitzicht op de zee, morgen regent het misschien?''
''Oké, laten we dat maar doen, niemand wacht op me'', zei ze.
Het terras zag er gezellig uit, rondom plantenbakken met rode, gele en blauwe bloemen en schaars verlicht. Er zaten nog een paar stelletjes.

Een heel knap meisje met grote half zichtbare blote borsten nam de bestelling op, hij een whisky en zij een cola-tic. Wendy had in de gaten, dat hij met bijna uitpuilende ogen naar dat mokkel keek. Ze hoopte niet, dat hij zo'n glibberig type is om vrouwen te versieren, maar het leek er wel op. Ze dacht, wat kan mij het schelen, ik ben niet met hem getrouwd en ik heb wel zin in een lichamelijk avontuurtje. Ze keuvelden over allerlei onderwerpen, maar steeds als er een mooie vrouw of het dienstertje langs kwam, onderbrak hij het gesprek en keek met loensende ogen naar de prachtige rondingen van de vrouwen.

Ze kreeg een beetje de pest in, want zij was toch ook mooi, expres had ze haar gebloemde rok wat hoger opgetrokken, zodat hij haar mooie roomkleurige dijen boven haar knieën kon zien, maar daar keek hij niet naar. Toen hij vier whisky's naar binnen had gewerkt, stond hij van zijn stoel op, en zei:
''Lieverd, zullen we de nacht in het hotel doorbrengen, ik heb slaap, morgenmiddag moet ik weer naar Frankrijk voor zaken.''
Zij dacht, het is toch al na twaalven en de bus naar Amsterdam rijdt niet meer, laat ik maar met hem meegaan, maar als hij wat wil, zonder condoom komt hij er niet in, want ze kreeg langzamerhand het idee, met een gladjanus te maken te hebben, een gewiekst persoon.

''Goed Koen, ik ben ook moe, laten we ons maar inschrijven.''
Terwijl ze naar het hotel liepen kneep hij in haar kont en ze schrok daar geweldig van, wat een gluiperd, dacht ze. Nadat de formaliteiten waren gedaan liepen ze op de tweede etage over de gang naar hun kamer. Daar zagen ze een oude vrouw naar een schilderij kijken. Hij liep door, maar zij was ook geïnteresseerd en bleef naar de jonge vrouw in een lange grijze jurk op het schilderij, kijken. Het oude vrouwtje stond nog steeds naast haar en zei op een gegeven moment:

''Die jonge vrouw op het schilderij is ongeveer vijftig jaar geleden in dit hotel vermoord'', en ze wees naar de kamer waar ze de nacht met Koen zou doorbrengen. Wendy kreeg een naar gevoel over zich en moest bijna kokhalzen. Toen dat oude dametje weer:
''Het schijnt, dat haar geest nog steeds ronddwaalt in dit hotel, angstig hé.''
Wendy beaamde dat en kreeg zowaar rillingen.
Koen stond in zijn pyjama in de deuropening en wenkte Wendy te komen. Zij nam afscheid van het dametje en ging naar hem toe.

De gladjanus lag al weer op zijn rug in bed en keek naar Wendy hoe ze haar zwarte kousen met jarretels langzaam uittrok, maar ze schrok toen ze zag, dat hij zich omkeerde en welterusten zei. Ze had voor alle zekerheid uit de automaat een condoom meegenomen en nu gaat die droplul slapen, ze kon hem wel wurgen, dat kreng. Ze ging maar naast hem liggen en kon niet in slaap komen door dat oorverdovende gesnurk van die oelewapper. Ze lag maar te denken hoe ze aan die vent gekomen was toen ze plotseling een koude wind over haar gelaat voelde. Toen dacht ze weer wat die oude vrouw had gezegd over een rond dwalende geest on het hotel.

Toen de slaap haar overmande voelde ze weer die koude wind en schrok en zag met opengesperde ogen de vrouw van de schilderij bij het voeteneind staan. Ze slaakte een vreselijke gil. De handelsreiziger naast haar werd wakker en riep:
''Wat heb jij nou, ik schrok mij kapot, heb je naar gedroomd?''
''Neen Koen, maar er staat een vrouw aan het voeteneind en ze trekt aan de dekens, jaag haar weg.''

''Ik zie geen vrouw, je bent in de war, keer je om en kom tegen me aanleggen''.
Na een kwartier durfde ze weet te kijken en was gerustgesteld, dat ze de vrouw van de schilderij niet meer zag. Nu durfde ze te gaan slapen en hij snurkte al weer.
Toen ze tegen acht uur wakker werd en Koen wilde aanhalen om toch nog een genoeglijk samenzijn te hebben, bleek de hufter al te zijn vertrokken en kon zij de rekening betalen. Wat een ploert, dacht ze.