Dronken wijze

(voor Rúben Dario (1867 - 1916))

Geboren in de grootse natuur van Nicaragua, wilde je als kind al grootse gedichten schrijven. Je was nog maar heel jong, toen je ouders na verschrikkelijke bekvechterijen uit elkaar gingen en daardoor kwam je bij een peetoom terecht, colonel Felix, wat niet erg fantastisch klonk. Maar Felix bleek de kwaadste niet en hij zette je zelfs aan tot het lezen en schrijven van Spaanse gedichten. Met je voorliefde voor de taal wilde je het gemis van ouderlijke liefde voor een groot deel invullen, omsmeden, naar een hoger plan trekken. Rond je twaalfde was je al zover, dat je enkele gedichten wist te publiceren in een literair blad, Felix schonk je een wijntje in en zat je met open mond aan te staren, je werk stotterend voorlezend. Je wilde dolgraag gaan studeren in het vooruitstrevende Europa, in Madrid of in Parijs, maar de commissieleden vonden je te liberaal, ook al zat je poëzie knap in elkaar, ze wilden je uit behoudende motieven geen beursstudie voor het atheïstische Europa geven. Zwaar teleurgesteld reisde je naar El Salvador om daar je heil te beproeven, vooralsnog op de caféterrasjes, waar je in contact kwam met de dichter Francisco Gavida, met wie je urenlang praatte over jullie gedeelde passie voor de dichtkunst. Via Francisco leerde je de Franse poëzie kennen en je hart was onmiddellijk veroverd. Op je negentiende reisde je naar Chili om als journalist de kost te verdienen, maar je werd er lelijk gediscrimineerd vanwege je te donkere huidskleur, hoe bizar kan het zijn? In 1890 trouwde je met de bloedmooie, supersexy, intens lieve Rafaela Contreras en een jaar later werd jullie zoon Rubén Dario junior geboren, ergens in Costa Rica. Er dreigde daar een bloedige revolutie te komen, dus weken jullie snel uit naar het veilige Guatemala. In 1892 reisde je in je eentje naar Spanje, je moest er een verslag maken over een viereeuwenfeest, eindelijk betastte je de Europese bodem, je smulde van dit heuglijke feit en de Spaanse wijnen. Maar een jaar later stierf je diepbeminde Rafaela en je was voor de rest van je leven ontroostbaar, ook al dook je in van alles en nog wat, met name de roessferen van de alcoholgoden. Je belandde zwaardronken met ene Rosario in bed en je bedreef bijna onbewust de liefde met haar, om de pijn van Rafaela's heengaan te verdringen, toen je ineens een revolver tegen je slaap kreeg gedrukt, de broer van Rosario verplichtte je om met haar te trouwen, wat je deed, maar je kon je de volgende dag niets herinneren en ondanks haar gegil en gedram, vluchtte je via de achterdeur weg, terwijl haar broer al weer voor de voordeur stond met zijn befaamde revolver in de aanslag. Je leek Casanova wel, want je ging er met ene Francisca vandoor, een zwartharige, mollige, maar zeer hitsige jongedame. Uiteindelijk werd je vader van vele kinderen bij meerdere vrouwen over de hele wereld, je liet een lang spoor van vluchtige passie en herhalende ontrouw achter. Je deed steeds weer hetzelfde wat jou als jong kind was aangedaan, je liet anderen in de steek en je dronk die waarheid keer op keer weer weg in rokerige kroegen in onrustige steden. Maar ook al was je een verstokte alcoholist, de geniale dichter in jou bleef zich hevig roeren en zo schreef je in 1896 het prachtige 'Los Raros', sjamanistische gedichten over andere dichters/schrijvers, als een medium/paragnost opgeroepen, opgediept. 'Eindelijk!', verzuchtte je, toen je in 1903 als Nicaraguaanse ambassadeur werd aangesteld en niet zomaar ergens, nee, nota bene in het zinderende Parijs, het kloppende hart van de wereldliteratuur! 'Dat ze zo'n dronkelap als ik daarvoor vragen!', dacht je hoogst verbaasd, maar je had met al je literaire zwoegen ook een behoorlijk imago opgebouwd, ook al was je zelf te depressief om je daarvan bewust te zijn. Eenmaal in het woelige Parijs stortte je je natuurlijk ook in het literaire nachtleven en je kwam al gauw in contact met enkele belangrijke symbolistische dichters, waarvan Paul Verlaine wel de beroemdste was. Die dronk een raar, groen drankje, waar hij een suikerklontje op liet smelten, heel merkwaardig, maar je zou er al snel genoeg verslaafd aan zijn. Je leidde een dubbeldik dubbelleven, overdag de keurige, gewichtige ambassadeur en 's nachts de liederlijke dichter. Hoe hield je die tegenpolen toch vol? Helaas, je hield het niet vol, want rond 1910 kreeg je serieuze lasten van het vele drinken, pijnscheuten over heel je lichaam, absentiekwalen, hartkloppingen, afkickneurosen, tremorverschijnselen, waanideeën, paranoiaklachten, verstopping van de dichtaders, zware melancholie, een onbedwingbare lust om zwaardere alcoholpromillages tot je te nemen. Je maakte ongewild overdreven ruzie met Verlaine, die slechts wat mopperend een nieuw glas absint bestelde, want hij had al eerder zo'n felle mededichter meegemaakt, daar kon hij zich niet nog een keer al te druk om maken. 'Ga Rimbaud lezen, heibelmaker!', waren zijn laatste woorden voor jou. Dat deed je maar al te graag en zo verdween je naar het Spaanse eiland Majorca, waar je jezelf verborg voor de rest van de bedreigende, kortzichtige wereld. Je kwam er niet meer tot schrijven, nee, je dronk je wijn en je genoot van de natuur, zoals je ooit als kind in Nicaragua van de natuur genoten had. Verder niets, alleen dat. Dat was meer dan genoeg. In New York kreeg je een ereteken voor je prestaties op literair vlak, maar je liep er tegelijkertijd een ernstige longontsteking op, pijnlijk proestend keerde je uiteindelijk terug naar je homeland, waar je onder extreem eenzame omstandigheden, ondanks de inmiddels literaire roem, eindelijk terugkeerde naar de vrouw van je leven, Rafaela, die je met open armen ontving aan de vrolijk versierde hemelpoort. Ze had Petrus even voor de gelegenheid gekneveld en achter een pijnboom gelegd, knorrend als een hongerig zwijntje. Rimbaud stond als eerste in de rij van verwelkoming en hij omhelsde je zo intens, dat je al je aardse, literaire leed meteen vergat.

Rubén Dario Dronken Dronken wijze

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 61