Griekse trots

(voor Dionysios Solomos (1798 - 1857))

Als kind van de rijke graaf Nikolaos op je geboorte-eiland Zakynthos, dartelde je zorgeloos door de rijke natuur om je heen, al was je moeder niet zijn wettelijke vrouw Marnetta, maar de veel jongere huishoudster Angeliki, die naast jou nog een zoon van de edele heer kreeg. Het zat Marnetta allemaal niet echt lekker, maar ze was ruimdenkend en ruimhartig en ze gunde haar man zijn erotische verzetjes en dus behield je moeder gewoon haar baan, terwijl ze jou en je broertje openlijk de moedermelk te drinken gaf, soms knikte milady dan even moederlijk naar jouw moeder. Je vader bleef op gepaste afstand, maar als hij alleen met je was, zag je de trots in zijn verlichte ogen. In 1802 stierf Marnetta en werd je vader een norse, teruggetrokken man, die zich te goed deed aan overdadige maaltijden en vaten vol harswijn. Na enkele maanden kwam hij weer uit zijn schulp en dook hij geregeld bij je moeder in bed, waar hij aanzienlijk van opbloeide, hij werd weer vitaal en als hij wat gedronken had, rende hij speels achter je schaars geklede moeder aan. Soms deed hij voor de grap een hertengewei op zijn hoofd. Tot je tiende jaar verbleef je op Zakynthos, onder de bezielende begeleiding van de eerbiedwaardige abt Santo Rossi, die je het liefst als priester wilde opleiden, maar je vader stuurde je naar Italië, waar je in Cremona de basisschool doorliep. De vrouw bij wie je verzorgd werd, bakte de heerlijkste, verse pizza's, terwijl ze oude, Italiaanse versjes zong, die jou onbewust inspireerden. Aan de universiteit van Pavia ging je rechten studeren, de pizza's waren minder, maar de wijn des te beter. Op een dansfeest ontmoette je de uiterst schone Sophia, die met je meeging naar je kamer, waar je even weg moest voor enkele flessen wijn. Terug stond zij ineens geheel naakt op het nachtelijke balkon, waardoor jij haar voorbeeld volgde en je op hemelse wijze ontmaagd werd. Deze grootse happening bracht je tot het schrijven van vele liefdesgedichten, geschreven in het Italiaans. Het succes reisde voor je uit en je bewoog je als een sierlijke dandy in de literaire kringen van Italië. Je wilde Sophia wel trouw blijven, maar het lot besliste anders en vele tientallen vrouwen vielen voor jouw innemende charme en sexappeal. Weer steeg je schrijfdrift, terwijl je vanaf 1818 weer op Zakynthos vertoefde, waar je boeiende samenkomsten hield met literaire vrienden, de ouzo vloeide welig, soms waren er schaamteloze jonge vrouwen bij aanwezig, die jullie ter plekke inspireerden tot buitengewone lofzangen op de kledingloze vrouw. Ene Spyridon stimuleerde jou om de Griekse Dante te worden, hij hielp jou met de Griekse taalomzetting van je romantische gedichten. Je raakte meer en meer bekwaam in de Griekse taal en je behaalde landelijke successen, met als hoogtepunt je 'Hymne aan de vrijheid', die ook buitenlandse roem verwierf. Toen Byron stierf, schreef je een intense ode voor hem, want je herkende zijn romantische vrijheidsdrang als geen ander. Vanwege vervelende, hoog oplopende ruzies met je broer, geldkwesties natuurlijk, zocht je rust en vergetelheid op het betoverende Corfu met zijn hoge, witte rotsen vol groene mossen, struiken en bomen en geheimzinnige zeespelonken, waar je schatten van piraten verwacht. Je koesterde de gemoedelijke, witte huizen boven een machtige, in-blauwe zee en de lange zandstranden, waar unieke schildpadden hun eieren leggen. Daar onder het gebeier van de drie klokken was je de aanvoerder van een groep artistieke intellectuelen, zoals eeuwenlang de traditie was. Toch leefde je daarnaast heel afgezonderd van de mensen, want je had je tijd nodig om veel te schrijven, want alleen van poëzie werd je het allergelukkigst, wat niet wil zeggen dat er sommige vrouwen op dat zonnige eiland waren, die dat feit evenaarden. Een zware ruzie met je half-broer vervreemde je ook van je moeder, wat je veel pijn deed, want je had groot respect voor haar. De laatste tien jaar van je leven schreef je weer in het Italiaans, al keerden enkele Griekse vrienden je boos de rug toe, je volgde altijd je eigen wilskracht en je had nu eenmaal een groot zwak voor de sterke muzikaliteit van de Italiaanse poëzie. De hak van Italië lag niet ver weg van het diep beminde eiland, waar jij in 1857 de laatste adem uitblies, terwijl er nationale rouw heerste, was er ergens op Zakynthos een jongeman die jouw werk indringend en vol bewondering zat te lezen. Jouw werk beïnvloedde hem zodanig, dat hij later een gedreven dichter werd. Dat gegeven gaf je een laatste, raadselachtige, brede, trotse, Griekse glimlach!

Dyonisios Solomos Gr Griekse trots

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 104