VERDWAALDE BIJEN (eerste deel)
Laat in de herfst werden de twee jongste bijen van de korf nog volwassen. Maar even opgewekt als voorjaarsbijen vlogen ze uit om bloemen te bezoeken. Ja, de lokkende honing geurde nog heerlijk in die grote dahlia's. Wat was het verrukkelijk om tussen dat stuifmeel door te kruipen en je helemaal vol te zuigen! 's Avonds was het rustig tussen de raten. Hier en daar klonk even een dof gezoem. Maar de beide piepjonge bijen luisterden aandachtig naar de koningin:
"Straks begint de winter. Dan zullen jullie een paar maanden binnen blijven en heel rustig leven. Want jullie behoren tot de overwinterende bijen. Als daarna de lente komt, zullen jullie weer naar buiten gaan en honing maken."
De volgende morgen scheen een stralende novemberzon. Alle bijen begonnen opgewekt aan hun honingspeurtocht.
Maar wat veranderde het weer snel! Opeens klonken harde donderslagen. Felle bliksemschichten brachten een trillend licht over bossen en velden. De twee jonge bijen waren alleen in een groot weiland.
"Groot gevaar! De wereld is kwaad op ons!" bromde de ene.
"Kom mee naar die boom aan de rand van de wei," antwoordde de andere. "Want ik zie een groot hol in zijn stam."
Het boomhol was ruim en heerlijk warm. Hier konden ze knus en veilig schuilen voor het onweer. Maar plotseling een woedend gekrijs! De bewoner van de boom was in zijn slaap gestoord. Driftig hapte de oude uil naar die rumoerige indringsters! Gelukkig wisten de bijen nog net op tijd naar buiten te vluchten.
Het regende hard. De tere bijenvleugeltjes zouden dat niet lang kunnen verdragen... Moeizaam vliegen, tussen de druppels door... Maar stond daar hun korf niet? Ja! Was dàt een opluchting! Heerlijk om weer door dat vertrouwde gat te kruipen. Maar waarom bromden al hun kameraden nu zo venijnig en vijandig? Ons bekende tweetal zat stil en roerloos van schrik. Alle andere bijen kwamen met uitgestoken angels op hen af... Maar dat waren bijen, die zij niet kenden!
"Brutale pottenkijksters, we zullen jullie doodsteken!"
Maar zo ver kwam het niet! Meteen keerden de twee angstige bijen zich razendsnel om. Het volgende ogenblik vlogen ze weer door de stromende regen. Maar alles was beter dan zich in een vreemde korf te bevinden! Nu pas wisten ze dat er meer bijenvolken waren.
Ze kwamen in een groot bos en gingen schuilen onder een dichte braamstruik. Spoedig hield het op met regenen. Op goed geluk zoemden de twee bijen weg, zochten overal door dat grote bos. Maar waar was hun korf? Hoe ze ook zochten, nergens zagen ze iets dat hun bekend voorkwam. De bijen waren de weg helemaal kwijt! Wanhopig kringelen, nu hierheen, dan daarheen. Maar nee, hun korf was en bleef spoorloos...
Ze konden bijna niet meer vliegen van uitputting. De avond begon al te vallen. Daar zagen de vermoeide bijen een groot, donker ding in de verte. Wat was dat? Het leek hen wel weg te lokken. Kom, nog een laatste inspanning van de vleugels!
De bijen vlogen een oude, verlaten schuur binnen. Deze stond eenzaam aan de rand van het bos, naast een groot veld vol hoge grashalmen en wilde rietpluimen. De hele nacht sliepen ze in dat krakkemikkige bouwseltje, eens door mensenhanden gemaakt.
De volgende ochtend wilden de bijen zo snel mogelijk weer wegvliegen. Maar wat scheelde die diertjes? Hun poten en vleugels voelden zo zwaar aan. Wat voelden ze zich moe en loom! Ze konden niet eens meer vliegen! Met veel moeite lukte het nog een eindje te kruipen... Daar gingen ze over de vloer van stenen tegels, begroeid met korstmos. Eindelijk bereikten de bijen een dikke laag hooi en stro, die achterin de schuur lag. Ze gingen liggen tussen die sprieten en steeltjes, die waarschijnlijk al vele jaren oud waren. Na een tijdje waren de bijen weer diep in slaap. Ja, hun lange winterrust was begonnen.
Deze diertjes lagen dag en nacht onder het hooi en stro. Zo eens in de drie weken werden ze voor een tijdje wakker, kropen dan wat rond en kregen eetlust. Er was ook eten! Altijd lagen er suikerkorreltjes en druppels vruchtensap op de tegels. Ook konden ze weleens van een beetje honing smullen. Hoe kwam dat? Wel, de oude schuur was het nachtverblijf van twee landlopers. Deze mannen zaten elke avond op het stro en gebruikten dan hun maaltijd. Daarbij lieten ze vaak een klein beetje eten vallen. Wat ze gemorst hadden, werd nooit opgeveegd. Maar onze bijen wisten er raad mee!
Overdag waren de landlopers altijd weg. En àls de bijen voor even ontwaakten, was dit midden op de dag. Ze konden dan ongestoord smikkelen. Zoals gezegd, verbleven de landlopers gewoonlijk alleen 's nachts in de schuur. Dan sliepen ze op een stapel jutezakken. Maar voor hen was dat een lekker bed. De landlopers bewaarden wat spullen in een klein, scheefgezakt kastje, dat in een hoek van de schuur stond. Behalve een paar kledingstukken en een draagtas lag er ook een dik boek in dat kastje. Eens werden de bijen -hoge uitzondering!- midden in de nacht wakker. Ze smulden heerlijker dan ooit. Suiker en honing smaakten opperbest. Daarbij waren er heel veel kruimels kandijkoek en een frambozensnoepje.
Wat voelden ze zich sterk na die flinke schranspartij!
Zoemend zweefden de bijen langs de wanden. Gelukkig sliepen de beide landlopers rustig door! Maar de bijen hadden toch zo'n pret! Ze wandelden over het boek, dat uitgerekend deze nacht open op de vloer lag. Door het stoffige raampje viel een manestraal net op de bladzijden.
Opeens zagen de bijen prachtige foto's en platen van allerlei bloemen! Van al die mooie klaprozen, zonnebloemen en irissen kregen ze toch zo'n geweldige zin in uitgaan en honingzuigen! Opgewonden zoemden de bijen naar boven... Boem! Tegen de onderkant van het dak aan! Versuft vielen ze naar beneden en bleven een tijd liggen.
(wordt vervolgd)
live.nlGeplaatst in de categorie: dieren
ONWEER
3.213
Geef je reactie op deze inzending: