Dominee

''Het is mooi weer, zullen we een eindje gaan wandelen, darling?''
''Goed idee van je ouwe, ik ga met je me, even mijn schoenen aantrekken.''
'' Het al oude echtpaar verliet de woning en gingen op stap. Hij zag er keurig uit in zijn zwarte kostuum en hoed. Zij nam het niet zo nauw met de kleding, altijd weer die lange gebloemde jurk met daaronder die witte sokken en platte bruine schoenen. En dan haar kapsel, het was geen gezicht dat steile haar wapperend voor haar ogen. De mensen die zij tegenkwamen keken dan meestal met een glimlach naar hun. Vooral haar lengte was imponerend naast dat kleine manneke.

Mien schrok toen ze buurvrouw Carla aan zag komen lopen.
Carla was een gescheiden jonge knappe vrouw met lang krullend blond haar. Bijna alle mannen keken om als ze voorbij was gelopen.
''Daar heb je dat kreng ook weer'', zei ze nijdig.
Ze kon dat mens niet uitstaan. Ondanks het grote verschil in leeftijd viel ze op haar man. Als ze hem ontmoette en Mien was niet in de buurt, dan kon ze het niet laten hem even te knuffelen.

Hij vond het geweldig, dat zo'n jonge vrouw op hem viel en hem soms verleidde tot ondeugende dingen.
Nu Mien naast hem liep hield hij zich gedeinsd en groette Carla met een knikje en een brede glimlach om zijn mond. Dat werd beloond met een knipoogje van haar. Mien zag dat ook, en zei:
''Dat kreng blijft aan de gang met je, hé.''

''Rustig darling, ik ga niet meer op haar avances in, dat heb ik je toch beloofd. Dat je van mij weggaat wil ik niet nog een keer meemaken. We hebben het toch weer goed gemaakt en raken elkaar weer aan. Ons huwelijk werd een sleur, seks hadden we niet meer. Gelukkig gaat het nu weer beter, houden zo. We zijn al zolang bij elkaar, meer dan vijfenvijftig jaar, hoe vaak zie je niet dat vooral de hoge heren op leeftijd hun vrouw inruilen voor een jongere. Zij kunnen dat gemakkelijk doen met hun poen, maar wij arme sloebers zitten gelijk in zak en as.''

''Je hebt gelijk ouwe, ik houd je eraan, maar ik blijf op mijn hoede.''
Hij moest glimlachen en dacht aan het moment, dat hij een keer de blote bibs van Carla mocht strelen en dat zij hem zoende. Daar knapt een man van op, dacht hij. Na een poosje liepen ze in een andere buurt van het dorp. Mooie alleenstaande huizen en villa's stonden daar. De tuinen zagen er verzorgd uit. Ook was daar de hervormde kerk. Toevallig kwam de predikant naar buiten en begroette het echtpaar en zei:

''Daar hebben we de familie Jansen, Wouter en Mien geloof ik hé. Wat heb ik jullie een tijd niet, zeg. Dat vind ik erg jammer, jullie waren vroeger trouwe bezoekers. Wat zou het fijn zijn als jullie Gods huis weer komen bezoeken.''
Ze voelden zich ongemakkelijk bij de predikant en wisten niet gauw wat te zeggen, maar Mien nam toch het woord.

''Dominee, u weet toch, dat mijn man niet gelovig is en ik begin ook te twijfelen of God wel bestaat. Wat gebeurt er allemaal niet voor ellende op de wereld. Waarom laat hij toe, dat velen in grote rijkdom leven en anderen in bittere armoede. Kinderen gaan in sommige landen in Afrika dood van de honger, waarom zorgt God niet dat daar regen valt en er weer voedsel van de grond komt. De lieve Heer kan toch alles?''

''Beste Mien, ik weet het, maar God wil een rechtvaardige wereld, waar de mensen elkaar helpen in tijden van nood. Gelukkig doet Nederland dat. God is liefde en wil graag liefde terug van de mensen, maar velen saboteren zijn geboden. Maar ik zeg u, eens zal de boodschap van Jezus Christus, de verzoener, de overwinnaar zijn van de boze krachten. Het zal een feest worden en alle mensen zullen gelukkig zijn. En je weet Wouter, dat elk feest vergt een voorbereiding, dus laten we nu al ons daarop richten en leven volgens de normen van het Christelijk geloof.''

''Zo is het, dominee'', zei Mien. Maar Wouter dacht bij zijn eigen, laat die dominee maar kletsen, er verandert helemaal niets op deze wereld. Altijd zullen er oorlogen en misstanden zijn. Toen de mens op de wereld verscheen begon het al om het bezit van een stukje grond. Ze sloegen elkaar toen al de hersens in. Ze namen afscheid van de dominee en wandelden weer rustig naar huis.
''Geef me maar gauw een borrel Mien, want dat heb ik wel nodig na die preek.''
Zij moest lachen.

Schrijver: kees niesse, 11 augustus 2011

c.h.niessekpnplanet.nl

Biografie van deze schrijver

wandelen dominee dominee

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 147