Heroïsche banneling
(voor Lauro De Bosis (1901 - 1931))
Je vader was Adolfo De Bosis, eveneens een gedreven dichter, die zelfs een literair tijdschrift uitgaf, waarin dichters als Giovanni Pascoli en Giosuè Carducci publiceerden, wat niet de minsten waren. Deze heren dichters, anderen en vele heren schrijvers kwamen geregeld bij jullie over de weidse, marmeren vloer in een imposante villa te Rome. Als kind zag je al die zwierige, keuvelende, gewichtige types rondlopen, wijn slurpen en heftige discussies aangaan, soms aaide zo'n grote meneer je over de bol en glimlachte hij minzaam. Als ze aangeschoten hun gedichten gingen declameren, vroeg je je fronsende vader waarom die mannen zo raar gingen praten. 'Dat ga jij ook later doen!', zei hij dan, waar je niets van begreep. Je moeder werd door iedereen vereerd als een schone muze, die zelf de zielsdiepe geheimen van de poëzie kende en liefhad. Ze kleedde zich altijd in de mooiste, gekleurde jurken en ze bewoog zich als een dolfijn op het droge. Je moeder kon ook heel charmant Engels praten, want ze was Amerikaanse van geboorte en ze las je Amerikaanse poëzie voor, terwijl je vader je pushte om flink te studeren. Je las de klassieken en je specialiseerde je in filosofie, antropologie en als tegenpool scheikunde. Je blonk al gauw uit in al die vakken, terwijl de literaire huisfeesten doorgingen en jij de stad inging om jongerenfeesten te bezoeken en om achter de uitdagende, straklijvige meiden aan te zitten, aan hen te zitten. Ene Gina met grote bollen reageerde op je bolstaande testosterongehalte door zich helemaal aan jou te geven en binnen enkele minuten was je ingewijd. Zij ook trouwens. Op je drie-en-twintigste gaf je lezingen in Amerika, ook over de zorgwekkende politiek van Mussulini, terwijl je onderdak vond bij de ruimhartige familie van je moederszijde. Malse biefstukken op de rokende barbecue en sissende bierflessen aan de mond. Twee jaar later ging je weer naar het Vrije Westen en je gaf Italiaanse les op Harvard University, waar je verliefd werd op een volblonde, bijna continu glimlachende, aanhankelijke studente. Met haar steeg je tot ongekende hoogten in de fysieke liefde, maar de val was daardoor des te harder, waardoor je in 1927 je enige poëtische werk schreef, getiteld 'Icarus'. De zon stond synoniem voor je Amerikaanse ex-minnares. Je vleugels smolten weg, je stortte genadeloos neer. De onschuld van de liefdesperikelen was in een klap verdwenen. De verblindende illusie voorgoed doorgeprikt. Je kotste van het oprukkende fascisme, waardoor je een Patriottische Nationale Alliantie oprichtte, tegen elke vorm van fascisme. Je wilde deze verzetsvisie zoveel mogelijk verspreiden onder het Italiaanse volk, dat van oudsher zoveel waarde hechtte aan de menselijke vrijheid. De meerderheid werd geïndoctrineerd door de verfoeilijke propaganda van Mussolini, dat wist je, daarom smeedde je heimelijk plannen om die meerderheid te bereiken. In Amsterdam ontving je de Olympische zilveren medaille voor 'Icarus' en daarna reisde je weer door Amerika, vurige lezingen houdend tegen het rampzalige fascisme, applaus ontvangend, maar eenmaal terug op Italiaanse bodem, werd je gearresteerd door de geheime dienst en eenmaal vrijgelaten vluchtte je direct maar Marseille, waar je pamfletten schreef over de Italiaanse vrijheidsliefde. Ook al had het foute deel van Italië je tot persona non grata verklaard, je legde je er niet bij neer, daarvoor was je dichtershart te trots en vaderlandslievend. Je nam vliegles tot je voldoende in je eentje kon vliegen, waarna je zonder vliegbrevet een Klemm L25 stal en met dit vliegtuig vloog je richting Italië, terwijl de geheime dienst achter je aan zat, maar je was aan hen ontkomen. Eenmaal boven Rome, je diep beminde geboortestad, gooide je 400.000 anti-Mussolini-geschriften naar beneden. Je wist dat je brandstoftekort had, maar je probeerde toch nog Elba of Corsica te bereiken. Dit mislukte, zoals het Icarus mislukte om te vliegen, achtervolgd door regeringsvliegtuigen en zonder voldoende brandstof, werd je neergeschoten, ergens tussen Elba en Corsica. Je verminkte lichaam is nooit weergevonden en ondanks dat er mensen waren die je een zelfmoordenaar noemden, is het hoe dan ook een uiterst heldhaftige daad geweest, die je gesteld hebt, de oude helden van je volk evenarend, zelfs overstijgend.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Lauro De Bosis
154
Geef je reactie op deze inzending: