Cakes bakken
Voor de oorlog was mijn vader vuilnisman en ik zie hem nog door de straat lopen met zo'n ratel om de mensen te waarschuwen, dat de vuilnisbak buiten moest worden gezet. Die bakken waren veel kleiner dan de die van nu. Bij ons staan er nu drie voor de deur, één voor het papier, één voor de schillen enzovoort en één voor het overige vuil. Wat een toestand hé? Maar genoeg daarover, want ik wil het hebben over het vleesgebruik. De meeste mensen zijn tegenwoordig gehecht aan een stukje vlees iedere dag bij de maaltijd, maar daar was vroeger geen geld voor.
De arbeiders hadden een karig loon en ik weet nog heel goed, dat mijn moeder op woensdagmiddag gehaktballen aan het braden was en op zondag vlees van het abattoir, want dat was veel goedkoper, maar wel erg vet en ik lustte dat vet niet. Dus bleef er voor mij maar een heel klein stukje vlees over en je moest nog uitkijken ook, want mijn vader had de gewoonte je af te leiden door ergens naar te wijzen en weg was je vlees. Hij at het natuurlijk niet op, maar je schrok wel. De rest van de week at je alleen aardappelen en groenten met jus wat overgebleven was. Op je boterham kreeg ik nooit worst, alleen jam of hagelslag en soms een speculaaskoekje.
Op zaterdagmiddag gingen mijn ouders naar de markt en kochten daar één ons roomboter, kaas en bokking of makreel. Zaterdagavond aten we een broodmaaltijd met roomboter op je brood en vis, een heerlijke traktatie en koffie. Soms haalde mijn moeder bij de slager bouillon en daar maakte ze met verse soepgroenten en vermicellie een heerlijk soep van.Toen kwam de oorlog en ging alles op de bon, maar in het begin kreeg je nog voldoende te eten. Er werd door een dokter zelfs beweerd, dat de mensen in 1942 gezonder waren als tegenwoordig. De meeste mensen waren slank, maar dat veranderde in de volgende oorlogsjaren toen de porties steeds minder werden en in de hongerwinter velen stierven door ondervoeding, vooral in de grote steden in het westen van ons land.
Persoonlijk heb ik suikerbieten en bloembollen gegeten. Mijn vader was niet meer thuis, zat bij het verzet en is opgepakt en naar een concentratiekamp gestuurd. We bleven over met mijn moeder, die erg ziekelijk was en nog drie jongere broers. Gelukkig kregen we af en toe van het verzet een doos met eten, meestal brood en aardappelen. Die piepers moest je in de hongerwinter koken op een noodkacheltje, waarin stukjes hout brandde. Elke dag ging ik naar de gaarkeuken en op de bonnen kreeg je dan waterige soep van koolbladeren en soms stamppot van suikerbieten met rode kool, vreselijk zoet was dat. Bij de bakker moest je in de rij staan voor je rantsoen, namelijk één sneetje brood per dag van slechte kwaliteit. Tijdens de strenge winter toen lagen we meestal de hele dag onder de dekens in het ouderlijke bed, dat we in de huiskamer hadden geplaatst. Gas en licht was er niet meer, het was een vreselijke toestand, zoals ik mij herinner.
Ik maak een enorme grote stap naar het heden.Ik kan natuurlijk veel meer vertellen over het verleden, zoals, dat ik als jongen misbruikt ben door een man, die mij ook nog met de dood bedreigde. Ik wil dit een keer van mij afschrijven. Onlangs had ik een rare bui en kocht bij de supermarkt een paar dozen cakemeel, want ik had zin een paar cakes te bakken in een primitieve oven. Het is een aluminium kast met aan de voorzijde een deurtje, waarin glas om naar binnen te kijken. In de onderzijde zit een groot gat om op een petroleumstel of op het gasstel te plaatsen.
Ik dus mij lekker voorbereiden als een echte kok in een wit overhemd , bezig zijn met mengen, afwegen, klutsen, spatelen, inscheppen, proeven, en lossen uit het cakeblik. Het rook heerlijk in de keuken en mijn vrouw kwam af en toe kijken en hield haar rechterwijsvinger op haar voorhoofd en mij gek verklaarde. Pas laat in de middag was ik klaar en had ik de beschikking over zes cakes.
''Wat moet je met al die krengen'', zei mijn vrouw.
''We houden er één voor onszelf, de rest geef ik weg'', zei ik.
''Dat is je geraden ook, want ik heb aan één plakje genoeg bij de koffie'', zei ze.
Maar ik wist natuurlijk al de oplossing. Ik bracht er een paar naar mijn kinderen en de laatste gaf ik aan tante Sjaan aan de overkant van de straat. Ze was er erg blij mee, want ze kreeg de volgende dag visite en kon ze dus allemaal een plak cake serveren bij de koffie. Gezellig hé.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: oorlog
oorlog
114
Geef je reactie op deze inzending: