Ze gingen naar de markt.

Dichtbij de markt stalden ze hun fietsen in een bewaakte stalling, en liepen vervolgens naar de markt. Bij een bakkerskraam bleven ze staan.
''Neem krentenbollen, Mien, vorige week waren ze ook zo lekker.''
''Geen sprake van, deze keer neem ik suikerbollen, lekker bij de koffie, ouwe.''
''Je weet toch, dat ik ouderdomssuiker heb, die zoete troep moet ik niet''. zei hij met luide stem.
''Deze keer niet luilebol'', riep Mien met overslaande stem.

Van kwaadheid stampte het kleine manneke als een klein kind met zijn voeten op de grond. Voorbijgangers keken al naar ze en genoten kennelijk van het gebeuren. Je zag sommige vrouwen met de hand voor de mond giechelen. Mien stond daar, groot en breed met een gebalde vuist naar hem te zwaaien en riep weer luidkeels:
''Je krijgt geen krentenbollen en doe eens normaal, geitenbreier.''
Wouter kreeg in de gaten, dat er een oploop dreigde en droop af. Hij hield zich verder rustig en wachtte af, wat zij bij de bakker zou kopen.

Toch kocht ze suikerbollen, maar ook een paar krentenbollen. Hij zag dat en keek tevreden naar zijn vrouw. Vervolgens kwamen ze bij de visboer. Mien bestelde een makreel.
''Geen makreel hoor, neem liever zoute haring met uitjes en een portie garnalen.''
''Je gaat toch weer niet vervelend doen, hé''.
De visboer kende dat ruziemakende stel en stond te lachen en zei tegen het manneke:
''Hier Wouter, een haring van de zaak, eet maar lekker op.''
Dat gaf rust, want omstanders hoopten al op een opstootje. Toch gaf Mien gaf hem een schop tegen zijn benen en kocht een makreel, maar ook twee zoute haringen met uitjes en zuur.

Daarna gingen ze een café binnen en namen plaats aan een tafeltje bij het raam. Een jonge deern met half ontblote borsten zei:
"Goedemorgen mevrouw en mijnheer, wat kan ik voor u betekenen?''
''Graag twee koffie en twee moorkoppen'', zei Mien.
''Voor mij geen moorkop, maar een tompoes, meisje.
''Niks geen tompoes, want je moet altijd meteen poepen'', zei Mien.
'' Dat is waar ook, dan maar een slagroomtaartje'', zei hij.

Het dienstertje kon haar lachen niet inhouden om die twee, en zei:
''Louloene mijnheer, we hebben alleen nog gevulde koeken.''
''Wat en ballentent'', zei ze hardop, zodat gasten aan de bar al omkeken. Tot groot genoegen van Wouter zag hij zijn buurvrouw Carla tussen de mannen zitten. Wat zag ze er weer aantrekkelijk uit in dat korte leren rokje, waaronder die prachtige roomkleurige dijen te zien waren. Hij was gek op haar en wilde haar begroeten, maar terwijl hij naar haar toeliep zette Mien haar voet voor zijn been en struikelde hij.

''Vuil secreet'' riep hij.
Carla zag het ook en kwam van haar kruk af en begon Mien uit te schelden. Mien begon ook te schelden, en zei:
''Je zit steeds mijn kerel te verleiden, hou daar eens mee op, zoek een vent van je eigen leeftijd, lellebel.''
Dat nam Carla niet en de twee vrouwen vlogen elkaar in de haren. Stoelen en tafels vielen om, asbakken vlogen door de lucht en de mannen aan de bar genoten van het schouwspel. Rooie Bart, de caféhouder, haalde de vrouwen uit elkaar en stuurde het ruziemakende echtpaar de zaak uit.
''Heb je nou je zin, schooier. Ik ga voortaan alleen naar de markt, hufter dat je bent'', zei ze.
Hij pakte zijn fiets en reed alleen weg.