Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Dumpzaak

In 1947 woonde ik in Amsterdam, toen was ik zestien jaar. Er was nog schaarste en sommige artikelen waren nog op de bon. Gelukkig hadden we weer genoeg te eten, dank zij de Amerikanen, die via het Marshallhulp veel voedsel naar Nederland transporteerden. Vooral de hongerwinter heeft mijn gezondheid niet goed gedaan, evenals die van mijn moeder en jongere broertjes. Mijn vader was al 1943 opgepakt en naar een concentratiekamp bij Berlijn gebracht, waar hij in 1945 werd bevrijd door Russische troepen.

In de Reguliersbreestraat was een winkel met dumpgoederen van de geallieerden geopend door de bekende Lou Lap. Mijn vader had weer werk gevonden en had in de zomer één week vakantie. Meer vakantie kreeg je toen niet en de werkweek bedroeg 48 uur. Ook op zaterdagmorgen moest men nog aan de arbeid. In de laatste jaren van de oorlog waren schoenen niet meer te koop, daarom liepen wij op houten kleppers met riempjes. In genoemde dumpzaak had ik prachtige leren legerschoenen gezien en ik wilde graag één paar hebben. Dus zeuren bij je ouders, maar mijn vader verdiende als tramconducteur niet veel, dus moesten we wachten totdat mijn ouders de de kinderbijslag kregen, nog door de bezetter ingevoerd.

In de vakantie van vader moest mijn broertje en ik met hem mee, want hij wilde schoenen voor ons kopen in die dumpzaak. Met de tram gingen we niet, want dat was weer te duur en lopen was een heel eind van Amsterdam Zuid naar de binnenstad. Wat waren we blij, eindelijk mooie schoenen van het leger. Misschien hebben Amerikaanse soldaten tijdens veldslagen met die schoenen gelopen, dachten we. Eindelijk waren we bij de dumpzaak en gingen naar binnen. Ik keek mijn ogen uit, want er was van alles te koop: Legeruniformen, sokken, schoenen, riemen, koppels, legerradio’s en nog veel meer. Een legerradio had ik wel willen hebben, maar die was te duur.In de oorlog heb ik zelf een eenvoudige radio met één buis gebouwd, waarmee ik radio Oranje uit Londen stiekem kon ontvangen. Luisteren naar Engelse zenders was door de moffen ten strengste verboden en er stond een hele zware straf op.

Mijn vader keek wat rond en zag op een gegeven moment mooie bruine hoge legerschoenen op een plank staan en waren van prima leer. De verkoper zei, dat het schoenen waren geweest van Amerikaanse officieren. Vader kocht twee paar, maar ze waren ons veel te groot. Kleine maten waren er niet, logisch natuurlijk, want wij waren nog opgroeiende jongens en waren nog steeds erg mager, maar vader zei, dat ze wel gaan passen, als we een paar dikke legersokken gingen dragen.

Dus kocht hij ook nog een stapel groene legersokken. Ik trok twee paar over elkaar aan en broertje Gijs drie paar. De schoenen pasten nu enigszins. Trots als pauwen liepen we de zaak uit op weg naar huis. We waren helemaal opgewonden van geluk en praatten alleen maar over die schoenen. Ondanks de over elkaar zittende sokken bleken de schoenen nog te groot en ging het lopen steeds beroerder. Op een gegeven moment kwamen onze voeten gewoon de schoenen weer uit, wat een ellende. Soms gingen we maar even op de stoeprand zitten om de veters nog vaster dicht te maken, maar dat hielp maar even. Het was geen doen met die schoenen te lopen en we trokken ze maar uit en deden onze kleppers maar weer aan.

We hadden behoorlijke pijnlijke voeten opgelopen, zelfs flinke blaren. Thuis gekomen bekeek mijn moeder de schoenen en ze vond ze prachtig, maar toen ze onze blaren op de voeten zag begon ze mijn vader uit te schelden, en zei:
''Hoe kan je nou in godsnaam te grote schoenen voor die gasten kopen, breng ze maar terug.''
We schrokken ons een ongeluk, het zal toch niet waar zijn, dat die schoenen terug moesten. Over een tijdje zullen die schoenen ons heus wel passen, dus bleven we net zolang zeuren, dat we de schoenen mochten houden en dat mocht gelukkig. Wij waren zo blij, dat we ze meenamen naar bed en er naar keken. Het mooiste was, dat onze ouders er niet onderuit kwamen goed passende schoenen te kopen op de markt, waar ze goedkoper waren. Dus had ik en Gijs nu ieder twee paar, dus nieuwe schoenen en legerschoenen. Na een paar jaar pasten de legerschoenen ons ook en hebben er jaren op gelopen.

Schrijver: kees niesse, 4 oktober 2011


Geplaatst in de categorie: oorlog

3.0 met 3 stemmen 272



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)