Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Kantje boord

(voor Salvador Dali (1904 - 1989))

Negen maanden voor je geboorte stierf je oudere broer Salvador, van wie jij volgens je ouders de reïncarnatie was, maar dat verzonnen ze om hun eigen depressieve verdriet te ontkrachten. Je bent geboren in Figueres, Catalonië, waar je vader Salvador werkte als advocaat en notaris, wat hem tot een saaie, strenge, norse worcaholic maakte, die nauwelijks tijd nam voor de geneugten des levens, laat staan dat hij warm liep voor kunstactiviteiten, dat was geheel anders met je moeder Felipa, die haar emotionele tekortkomingen wegat, maar die je artisticiteit al vroeg stimuleerde door in contact te brengen met de impressionistische kunstschilder Ramón Pichet, waar je als tienjarige tekenlessen van kreeg en die wonderwel veel vaderlijker was dan je echte vader. Terwijl je moeder alsmaar stond te kokkerellen in haar keuken, was jij tekenopdrachten aan het uitvoeren, bewonderend gadegeslagen door je jongere zus Ana Maria, wanneer je vader dan binnenstormde, zei hij vaak zoiets als 'Zo, Salvadorretje, veel verdiend vandaag?', en dan dook hij weg achter zijn krant, cognac en sigaar. Op je vijftiende had je in het stadstheater een expositie van je houtskooltekeningen, waar je moeder overal reclame voor maakte, maar je vader kwam niet eens opdagen. 'Is de hele rataplan verkocht of verkoold?', was zijn reactie.
Op je zestiende stierf je hoogst dierbare moeder aan borstkanker en de slag was geestverwoestend groot, met een impact voor de rest van je doldwaze leven. Op je achttiende ging je in Madrid naar de School voor Fijne Kunsten, alwaar je begeesterd raakte door Michelangelo, El Greco, Goya en Velázquez. Je magere gestalte versierde je met lange haren en dikke bakkebaarden, zodat je als een chique edelman flaneerde door de hallucinerende hoofdstad, maar je was zo extreem excentriek, dat je daardoor jezelf tot een vreemde kluizenaar bombardeerde en velen dachten dat je simpelweg een halve gare was, die vroeg of laat door de mand zou vallen. Al die dédain en opsmuk duidde er vast op dat je van de herenliefde was, zo ging het gerucht, dat ook de homoseksuele dichter Federico Garcia Lorca bereikte, met wie je innig bevriend raakte, maar zijn seksuele toenaderingen ketste je af en na het maken van de film 'Een Andalusische Hond', samen met Luis Buñuel, interpreteerde Lorca dat als een persoonlijke vernedering, waardoor hij je opzij zette en niet onterecht, want je had hem vlijmscherp in de maling genomen. Hij schold je uit voor schizofrene fantast en arrogante potsenbakker, hoogdravende godsdienstgestoorde en uit elkaar vallende waanzinnige, waarin hij niet geheel ongelijk had.
Op je tweeëntwintigste werd je van de kunstacademie getrapt vanwege oproerpraktijken en je vertrok naar Parijs, waar je André Breton ontmoette, Picasso en Miró, je liet je befaamde Velázques-snor staan en de passie spatte van je verfkwasten. Op je vijfentwintigste kreeg je heftige hartkloppingen van Elena Ivanovna Diakonova, die getrouwd was met de dichter Paul Éluard en je werd ingelijfd bij de surrealisten. Elena poseerde poedelnaakt voor 'Leda en de zwaan', wat de erotische spanning nog meer deed oplopen, het vervolg was zo zielsverheffend, dat jullie niet anders meer wilden en dus werd Paul zachtjesaan uitgewuifd en trouwde Elena met jou.
Als dertigjarige werd je nog steeds uitgefoeterd door je tirannieke vader, die niets van Elena moest hebben en al zeker niets van die gezond verstand ontwrichtende surrealisten, die de wereld nog gekker maakten dan die al was, de gestoorde pestkoppen! Je werd onterfd en de breuk was een feit, terwijl je gesmolten zakhorloges schilderde en boten met vlinders als zeilen, molens met vlinders als wieken. Je maakte ook van jezelf een levend kunstwerk, door bijvoorbeeld in New York samen met Elena verkleed te gaan als de Lindbergh-baby en zijn ontvoerder. In Londen verscheen je in een loodzwaar diepzeeduikerspak met een té vastgedraaide helm, waardoor je bijna stikte, en een biljartkeu als een scepter en wolfshonden aan de lijn. De surrealisten walgden van je commerciële praktijken en dus werd je door hen verbannen, je stak de draak met hun serieuze stelregels en dat bezeerde hun wankele bolwerk, maar geen nood, want de rijke Edward James werd je mecenas en je kwam in contact met Sigmund Freud, die idolaat van je werd, en de parmantige Coco Chanel, die je in haar villa te Roquebrune de kleren van het lijf scheurde, omdat ze je niet kon weerstaan, wat je maar hebt toegelaten, want ze mocht er zijn en ze had heel wat in huis. Je schreef een boek over een mode-salon voor auto's en je verbleef acht jaar in Amerika, want de Duitse wreedheden zouden jouw artistieke deur zeker niet overslaan, zo kien was je ook wel. In Amerika kwam je wat tot rust en genoot je van de seksvreugde met je onverzadigbare Elena, die je dronken van liefdeslusten maakte, haar harige poes overgoot met dure champagne, voordat jij als een konijn met kwijlende, hangende hondentong in haar veilige hol dook.
Op je vijfenveertigste verhuisde je voorgoed naar Catalonië, waar je in een prachtig gelegen villa voortwerkte aan doeken als 'De verzoekingen van Sint-Antonius'. Je liet je en passant behandelen door de monnik-exorcist Berardi, omdat je als rooms-katholiek geloofde in de bezetenheid door demonen, liever dat, dan je weggemoffelde schizofreniegeschiedenis erkennen. Elena gaf je per ongeluk een te hoge dosis medicatie, waardoor je zenuwgestel haperde en je een handbibberend wrakhoutmannetje werd, getergd door Parkinson en hol makende vreetmieren.
Op je achtenzeventigste stierf de vrouw van je leven, je sfeervolle muze en drijfveer, voor wie je het meeste van je schilderwerk hebt gemaakt, door haar, om haar, voor haar. Het aardse levenslicht ging uit en je probeerde twee keer er zelf een einde aan te maken, via uitdroging en brandstichting, maar trouwe vrienden brachten je naar je geboorteplaats Figueres terug, waar je nog enige tijd woonde in je eigen Theater en Museum, totdat een hartstilstand je verenigde met het lot van Elena en ook je moeder.

Schrijver: Joanan Rutgers, 11 december 2011


Geplaatst in de categorie: literatuur

3.0 met 1 stemmen 74



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)