Puriteinse snoeper

(voor George Henry Boughton (1833 - 1905))

Je bent geboren in het Engelse Norwich, een paar kilometer vanaf de Noordzee, waar je vader William in de uitgestrekte natuur als boer werkte, waar hij de koeien liet grazen en de warme melk uit hun goedgevulde uiers perste. De gevulde emmers vervoerde hij op een gammele kar naar zijn kleine boerderij, waar de omwonenden bij hem langs kwamen om het witte sap te kopen. Hij verkocht groente, eieren en pittige cheddar-kaas op de markten in de omtrek, meestal samen met je no-nonsense moeder, wiens blonde lokken wapperden in de straffe wind. Op je tweede emigreerde je naar Amerika, een bootreis, waar je je niets meer van herinnerd, maar je bezorgde moeder had je goed ingepakt en ze kuste je extra veel, terwijl je vader nog wat Engelse melk voor je opwarmde, want je was al van de moederborsten af. Je kwam te wonen in Albany, een eind boven New York, aan de Hudson rivier. Daar groeide je op en ging je naar de lagere school en het voortgezet onderwijs, terwijl je cowboytje speelde met je schoolvrienden en verkeringen had met diverse schoolmeisjes, wat niet verder ging dan aarzelende, vluchtige mondzoenen en heel soms een bibberende streling over een met dikke kleren bedekte meisjesborst. Je fijnzinnige moeder stimuleerde je om te tekenen en te schilderen, je leerde vooral jezelf het schildersvak, terwijl je geïnspireerd raakte door de Hudson River School. Je ouders vielen achterover van verbazing toen ze je gerijpte natuurtalent ontdekten en op je negentiende was je al een gerespecteerde landschapsschilder met een eigen atelier en binnenstromende opdrachten. Dat je teveel bier dronk hoorde bij je vakgebied, dat verhoogde de artistieke pret. Doordat je een kunstprijs won, kon je een half jaar reizen door Engeland, Schotland en Ierland, waarbij je talloze schetsen maakte van de mooiste schilderijen. In Edinburgh ben je verleid door een wilde vamp, die je ziel als een spiegel kapot gooide, maar dat leed heb je in Dublin weer aardig weggedronken. Terug in Amerika hield je exposities in Washington en New York en je was behoorlijk in trek, toch ging je op je zesentwintigste naar Europa om nog beter te worden via je schilderleraar Pierre-Edouard Frere, die twee jaar met je gezweet heeft, je opgezweept heeft. Als een dankbare dienaar heb je diep voor hem gebogen en je begon je eigen atelier in Londen. Je schilderde vanuit je herinneringen en van nog verder, want je bleek een meester in het afbeelden van de oud-koloniale, Amerikaanse historie. Je schilderde vrome, strak ingesnoerde, puriteinse schoonheden, al was het met een vette knip-oog, want je lustte ze wel rauw, die zedelijke, irritant-brave, emotieloze, a-seksuele paspoppen. Op je tweeëndertigste trouwde je met de twintigjarige Katherine Louise Cullen, die qua uiterlijk al je ideaalbeelden overtrof en die innerlijk een liefdesfee was. Je schilderde 'Pelgrims naar de kerk', waarop de mannen met geweren over de schouders lopen en enkelen de geweren in de aanslag vanwege dreigend gevaar, zo geschilderd alsof de kijkers dat gevaar zijn. Vincent van Gogh bezocht je in je atelier en hij bewonderde vooral de snelheid van je schilderkunst, alsof je achtervolgd werd door ongure typen en je hard wegrende op je doeken, want je moest het noodlot voorblijven en nog snel veel topwerken afleveren. Gelukkig ben je nog wel met Vincent een donkere pub ingedoken en langs de publieke dames lopen vond jij genoeg, maar Vincent liet zich even een kwartiertje excuseren. Je illustreerde werk van Hawthorne, Longfellow en Irving, wat extra geld opleverde. Je werd directeur van een kunstgenootschap en lid van de New Yorkse Kunstacademie, het ging je voor de wind en op je vijftigste reisde je door Nederland, Van Gogh missend, en je schetsen van dat sompige land werden gepubliceerd. Je was lid van vele kunstverenigingen en je schreef een biografie over George Morland. Je adopteerde samen met Katherine jullie pleegdochter Florence, die bij jullie in zeer goede handen was, niet alleen wat de materiële welvaart betrof, maar vooral gezien jullie menselijke warmte. Het lag niet in je begripvolle aard om ooit boos te worden en je hield ervan om samen breeduit te genieten en te lachen. De architect Richard Shaw bouwde je robuuste woning op Campden Hill te Londen, met die opvallend grote erkers en een hoge schoorsteen. Je gaf er samen met je vrouw en pleegdochter herhaaldelijke feestpartijen voor kunstschilders en schrijvers, het kon niet op, James Whistler en Henry James waren bevriende gasten, die graag je Katherine als naaktmodel kaapten, maar dat tolereerde je niet, ook zelf heb je nauwelijks iets bloots geschilderd, misschien suggererend op 'Een lente-idylle', maar daar zijn de borsten zo teder en oogverblindend, dat ze gewoonweg wegsmelten door ernaar te kijken. Bij 'Vrouw op schaatsen' zie je een beauty op Friese doorlopers en gehuld in een bontmantel met handenwarmer, wat bijna sexy is te noemen, als je net zoveel fantasie gebruikt als jou. Je wilt haar maar wat graag uit die vrieskou verlossen. De jonge schrijfster Violet Hunt schreef twee romans over haar erotische affaire met jou, ze was zeventien jaar jonger dan Katherine, maar ze kon voor nog geen centimeter aan haar tippen, wat je al gauw gemerkt hebt. Een wrede les, maar je was nu eenmaal op het niveau van rijpe vrouwen en zelfs de allerrijpste, met name doelend op hun geestesrijkdom. Samen met Sargent, James en Abbey vertoefde je graag in Broadway, een geestvervoerend dorp in Worcestershire, waar je het liefste schilderde. Tijdens het schilderen in je Londense atelier zakte je ineens ineen door een hartaanval en terwijl Katherine je vond, geschokt en verdrietig, kuste ze je open ogen vele malen, die glansden van geziene schoonheid en nederige dankbaarheid, voordat ze die minzaam sloot, met een intense pijn in haar hart en ziel.

George Henry Boughto Puriteinse snoeper

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

0.0 met 2 stemmen 81