Slechte verliezer
Het is 10 voor half 8 en ik ben al zenuwachtig. Over een kwartiertje komt hij thuis. Hoe zal zijn pet staan deze keer? Moet ik de deuren open zetten om er gaten in te voorkomen? Moet ik het servies achter slot en grendel zetten? Alvast bukken voor vliegende voetbalschoenen? Of hebben we geluk vanavond? Dit alles hangt af van winst of verlies.
Voetballen is en blijft een spelletje. Een spelletje waarbij er winnaars en verliezers zijn. Maar wat als winnen de enige optie is? Wat als je absoluut niet tegen je verlies kunt? Ik hoor regelmatig dat het niet erg is. Dat je alleen goed kunt worden, als het spelletje je ook daadwerkelijk raakt. Dat je er ziek van mag zijn als je verliest. Maar ik weet niet of ik het daar mee eens kan zijn.
De gevolgen van een verloren match zijn hier namelijk vrij heftig. Waar zijn vriendjes al vergeten zijn dat er überhaupt door iemand is gescoord, loopt meneer mokkend van het veld. Zonder een woord te zeggen, loopt hij iedereen voorbij. Hij houdt zich nog even in, totdat er niemand meer in de buurt is. Zijn hoofd gaat verder naar beneden hangen en hij schopt tegen alles wat hij tegen komt. De aders in zijn hals zwellen op, zijn ogen schieten vuur en dan begint het huilen. Hij is ontroostbaar. Een poging tot, maakt het drama alleen maar erger. Deuren knallen dicht en woorden van ergernis en verdriet vullen de ruimte.
De training is het ergste. Dan wordt er namelijk maar één partijtje gespeeld. Winst of verlies. Wit of zwart. Vrolijk of boos. De schuld van verliezen, ligt overigens nooit bij hem. Niet als hij met een flinke tackel een paar minibeentjes blauwe plekken bezorgt. Ook niet wanneer hij niet vooruit te branden is, omdat hij eigenlijk al te moe is van een drukke schoolweek. En zelfs niet wanneer hij een opgelegde kans mist. Het ligt altijd aan het feit, dat hij weer niet met ‘ de goeien’ mocht spelen en dat hij het ‘niet allemaal alleen kan’. Na een half uur zakt de bui en belooft hij, dat hij bij de volgende verloren wedstrijd niet meer zal huilen.
Oh…ssst…ik hoor de garagedeur open gaan. De portier van de auto slaat dicht. Te hard? Of toch niet? Hoor ik stemmen? Als hij praat, is dat een goed teken. De keukendeur gaat open. Ik kan zijn gezicht niet peilen. Hij kijkt niet blij, maar ook zeker niet verdrietig. “Mama”, zegt hij vervolgens, “ik heb verloren, maar ik huil niet vandaag. Goed hè?” Ik ben als een kind zo blij met deze woorden. En net als ik hem er een flinke pluim voor wil geven, roept hij: “GRAPJUHHH! Ik heb gewonnen met 3-0. Ik heb één keer gescoord en twee assists gegeven en ik zat niet eens bij de goeien.”
Ik zucht…. Is het al ver winterstop?
Inzender: wendy77, 16 december 2011
hotmail.comGeplaatst in de categorie: kinderen
voetbal
190
Geef je reactie op deze inzending: