Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

De Egyptische tempelhonden

Opoe - ik mocht geen oma zeggen - was een keer vroeg op pad. Zoiets was haar gewoonte niet, een uur of tien op en dan van opa een lekker ontbijt krijgen dan was ze tevreden. Waarom zij die dag zo matineus was weet ik niet.

Er waren nog geen vuilniszakken, wel vuile zakken. Iedereen zette de eigen vuilnis in een emmer aan de stoeprand. Opeens hoorde ze een verschrikkelijk gepiep uit een van de smerige emmers komen, ze aarzelde geen moment en keek. Tot haar grote woede zag ze een stel jonge honden, die onder het vuilnis vandaan waren gekomen en bijzonder vies geworden waren. Zonder aarzelen trok opoe haar mantel uit en wikkelde zeven hondjes er in.

Thuisgekomen bleken de diertjes al bij de moeder vandaan te kunnen. De eigenaar had de beestjes aan niemand kwijt gekund. Opa zei: 'De rotzak heeft ze weg willen geven, maar dat lukte niet. De stomme ellendeling hoort te weten dat alles wat niets kost gewantrouwd wordt. Ik ga maar eens kijken of ik dat stuk ellende kan vinden. Je mantel moet naar de stomerij.'

Opoe sneed een runderlap in stukken en voerde dat aan de hongerige hondjes. Een liter melk ging er ook nog wel in. Alle zeven heeft ze met shampoo en lauw water gewassen, ze moest goed uitkijken dat de ogen van de beestjes niet in de shampoo kwamen. In de bijkeuken stookte ze het oude fornuis op en twee oude matrassen en dekens werden tot hondenverblijf gemaakt.

Na uren zoeken kwam opa mismoedig terug, hij had de dader niet gevonden. Jammer voor de chirurgen, die hadden aardig kunnen verdienen als opa zijn behandeling had kunnen toepassen.

Opoe was een van de slimste mensen die ik ooit heb ontmoet. Op dinsdagmiddag had ze spreekuur voor mensen die goede raad nodig hadden. Uit de wijde omgeving kwamen de vrouwen naar haar toe. De raad was goed, er kwamen geen klachten.
Om opoe te laten spreken moest een rijksdaalder betaald worden. Goede raad is duur!

Opoe begon aan de hondenverkoop. Ze maakte de mensen wijs dat het Egyptische tempelhonden waren, bijzonder zeldzaam. Ze had die honden van een dronken Pool gekocht. Grootmoeder selecteerde haar klanten en als er een geschikt voor een hond bevonden werd, ging zo iemand met een hond naar huis. Waar vind je dat zo'n zeldzaam ras voor vijf gulden. Iedereen vond opoe een goed mens.

Toen de derde hond verdwenen was, merkte opoe dat opa verdrietig was; hij liep niet te huilen, maar aan het trekken van zijn bovenlip merkte zijn trouwe eega dat er iets niet goed zat. Na veel vragen vergat opa even flink te zijn en met tranen in zijn ogen verklaarde hij dat die honden zo leuk waren. Om de rest te houden was teveel, maar opa mocht er een uit zoeken. Hij werd wel uitgefoeterd omdat hij het toch gewoon kon zeggen.
De andere drie waren ook zo verkocht. Hoe doet iemand het een goede daad verrichten en er nog aan verdienen?

Voortaan had opa drie levende wezens waar hij van hield: Opoe, mij, en Sjors zoals opa het dier noemde.
Er zijn nooit klachten gekomen. Gewone mensen gingen niet naar een dierenarts. Iedereen vertrouwde op Opoe. Zij was nu ook veterinair deskundige. Haar adviezen klopten altijd. Deze gaf zij gratis.
Toen de honden ouder werden gingen zij gewoon dood. Eigenlijk verwachtte ik dat opoe ook De Dood te slim af zou zijn. Helaas, het mocht niet zo zijn.
Toen Sjors dood ging heeft opoe de grootste moeite gehad om opa op te vrolijken.
Wat was het mens opgelucht toen haar beul weer de kroeg ontruimde.

Schrijver: Eelt, 3 januari 2012


Geplaatst in de categorie: dieren

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 146



Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Sjoerdtje
Datum:
3 januari 2012
Leuke column! Volgens mij heeft de schrijver zijn intelligentie en creativiteit geerfd van zijn opoe.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)