Inloggen
voeg je verhaal toe

Verhalen

Vernieuwingsdrang

(voor Olga Vladimirovna Rozanova (1886-1918))

Je bent geboren in Melenki, vlakbij Vladimir, waar je tot je achttiende naar het Lyceum ging. Je had van alles kunnen gaan studeren, maar je wilde absoluut kunstschilderes worden, wat je geschrokken ouders maar zozo vonden, maar omdat je niet van het idee was af te brengen, besloten ze je zo goed als ze konden te ondersteunen, al begrepen ze niet waarvoor je dan al die jaren zo intensief had gestudeerd, zij niet, maar jij wel, alsof de schilderkunst geen intelligentie zou behoeven, kom zeg, dat wisten velen wel beter. Je kreeg schilderlessen van de schilderheren Bolshakov en Yuon, terwijl je daarnaast op de School van Toegepaste Kunst studeerde. Meneer Yuon was maar elf jaar ouder en hij was uitermate gecharmeerd van jouw vrouwelijke uitstraling, zodanig, dat hij je extra intensief schilderles gaf, waarbij hij graag je schilderhand vastpakte om je te laten voelen hoe soepel een penseel over het doek kan dansen. Zijn hete adem hijgde dan bijna in jouw ranke nek, terwijl hij onrustig op zijn kruk heen en weer bewoog. Een lieve glimlach kon hem wel op afstand houden, want dan kromp hij als een roodgekleurde rups ineen.
Na acht jaar op de School van Toegepaste Kunst was je klaar voor het diepe bad en de hoge duikplank, zonder enige aarzeling maakte je de meest sierlijke afsprong, waarbij je in Sint-Petersburg werd opgevangen door de School Elizaveta Zwantseva, waar je nog een jaar wat graantjes meepikte, en de Italiaanse kunstschilder Filippo Marinetti, die meteen herkende waar je mee bezig was, wat perfect aansloot bij de futuristen in Italië. Zijn daadkrachtige mannelijkheid overtuigde je om met hem mee te reizen naar Rome en eenmaal daar exposeerde je vijf schilderijen, waardoor je gelijk beroemd werd. Meer nog dan het Franse kubisme sloot het Italiaanse futurisme geheel bij jouw schilderstijl aan, waardoor je door velen omarmd werd en door Filippo bemind, maar daar was niet aan te ontkomen, die man had in plaats van bloed testosteron in zijn aderen zitten.
Terug in Sint-Petersburg raakte je bevriend met de futuristische dichters Velimir Chlebnikov en Aleksei Kruchenykh, die evenoud was als jij en bovendien de meest progressieve dichter van de Russische Futuristen, waar bijvoorbeeld ook Majakovski en Burliuk toebehoorden. Hij was een knappe, komische en geniale jongeman, die goed in het pak zat en die een uitzonderlijk goede smaak aangaande vrouwen had, vandaar dat hij op jou viel en je hartstochtelijke liefdesgedichten heeft gestuurd, al snapte je er niet veel van, want zijn modernistische, transrationele stijl leek wel dierengeluiden na te bootsen, totdat hij je inwijdde en je ook zelf zulke gedichten ging schrijven. Hij bewonderde je golvende beeldhouwwerken en je ontroerende pianospel, terwijl hij je trakteerde op zijn nieuwste woordkunsten, de wodka jullie lijven verwarmde en later jullie kunstzinnige liefdesspel. Jullie leken wel duizenden tongen tegelijk te zijn, flitsend, likkend, oplichtend, smerend, schilderend. De grommende hoogtepunten waren aanvalskreten tot nieuwe kunstvarianten. Je had je creatieve tweelingziel gevonden en je schonk hem je bloedmooie lichaam van top tot teen en tot in de kleinste cel. Je illustreerde zijn gedichten en zijn dichtbundel 'Universele oorlog'. Je werd mede-oprichter van de 'Unie van de Jeugd', die exposities verzorgde, lezingen en discussieprogramma's. Je maakte een vorstelijk zelfportret, waarbij je jezelf omringde met rustgevend, beschermend donkerblauw en rode bloemen, je kijkt statisch, getergd, verdrietig lijdend en indrukwekkend mooi. Aleksei bofte maar met zo'n schoonheidskoningin als jij, zowel van binnen als van buiten verblindend mooi, geen wonder dat je juist een even mooie dichter aan de haak sloeg. Dichters en esthetica, twee handen op één buik.
Binnen je schilderwerk zocht je naar nieuwe verbindingen en aparte zienswijzen, zo kwam je met 'De Pub', waarop je een chaotische mix van kroegbeelden in één profetische blik harmonisch ordent. Je hoogst intelligente zienerschap maakte ook 'Vrouw met hoed', waarop je twee verschillende gezichten samenvoegde, twee extreme karaktereigenschappen, alsof je schizofrene schrikbeelden verzoent, onderstreept door die twee grote, blote borsten, die totaal verschillend toch zoveel op elkaar lijken. Onbewust toon je ons je supervrouwelijke, intuïtieve krachten, die al het rationele overstijgt. Op je dertigste trouwde je met Aleksei en je werd lid van de avant-garde kunstenaarsgroep 'Supremus', onder bevel van de Poolse Kazimir Malevich, die het supremativisme had ontworpen. Er waren opvallend veel vrouwen lid van deze kunststroming; Nina Genke, Aleksandra Ekster, Lyubov Popova, Nadezhda Udaltsova, Varvara Stepanova en Koeniya Boguslavskaya, die getrouwd was met Ivan Puny, ook lid, en Ivan Kliun. Kazimir kwam geregeld bij je op bezoek, zo vaak, dat Aleksei argwaan kreeg en niet onterecht, want je bent een keer door hem betrapt, terwijl Kazimir iets onder je rok aan het doen was, met een kop als een boei en zwetend uit iedere porie verontschuldigde hij zich stotterend, waarna je er samen met Aleksei hartelijk om hebt gelachen. Door de overval bleef het daarbij. Aleksei zette voort waar Kazimir was geëindigd, wat opeens dubbel zo lekker was.
Na de Oktoberrevolutie zette je je in voor de industriële kunstuitingen en je reisde door heel het uiteengevallen Rusland om overal goed ontvangen toespraken te houden. Je geloofde stellig in de vernieuwende krachten van het door elkaar geschudde land en terwijl je later de verjaardag van de Oktoberrevolutie voorbereidde via spandoeken ophangen, leuzen plaatsen en een oud vliegtuig met vrolijke kleuren beschilderen, stierf je een week voor het nationale feest aan difterie, nog maar tweeëndertig jaar en zo enorm veelbelovend. Aleksei moest zich maandenlang met wodka verdoven om niet zichzelf bij je graf dood te schieten, Kazimir, die tijdens je begrafenis een zwarte vlag met een witte vierkant droeg, zat soms midden in de nacht bij kaarslicht je gedichten te reciteren. Vele mannen hadden heel veel verdriet en Aleksei het meeste, omdat je zo beminnenswaardig intens lief was geweest en zo zij geloofden nog steeds bent. Enkele weken na je heengaan heeft het nieuwe Rusland ter ere van jou een expositie gehouden van meer dan tweehonderdvijftig schilderijen van jouw tedere, verlichte, verlichtende schilderhand.

Schrijver: Joanan Rutgers, 26 januari 2012


Geplaatst in de categorie: literatuur

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 102



Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)