Beminnelijke kleurenheks
(voor Marianna Wladimirowna Werefkina (1860-1938))
Je werd geboren in Tula, vlakbij Moskou, waar je moeder Jelizaveta Daragan een iconenschilderes was, die zelf haar verf met eieren maakte. Gezien de rijkdom van je ouders werkte ze ook met bladgoud. Je vader Vladimir Verjovkin was commandant van een regiment in Ickaterinenburg, waardoor hij veel van huis was. Je stamde af van een oude, adellijke familie, waardoor het familiebezit aanzienlijk was. Je moeder stimuleerde je al jong om je artistiek te ontplooien en toen je op je achtste naar het landgoed in Litouwen verhuisde, kon je naar hartenlust in de vrije natuur tekenen, ruimte en schoonheid genoeg. Natuurlijk keek je ook graag naar je moeder, die met fijne penselen subtiele bewegingen maakte, meestal afbeeldingen van bijbelse heiligen, waarvoor de priesters veel geld betaalden.
Op je veertiende begon je met academische privé-lessen en de eerste die je lesgaf was de rondreizende kunstschilder Illarion Michailowitsch Prjanischnikow, die gelukkig een aantal jaren ter beschikking was, want met grote liefde heeft hij je het schildersvak eigen gemaakt en hij was dan ook degene die je in contact bracht met de familie Repin.
Op je drieëntwintigste zat je op de Kunstschool te Moskou, waar je helemaal in je element was, zo tussen je soortgenoten en genietend van je jeugdige vrijheid. Je at er stevige maaltijden tegen de winterse kou en samen met vriendinnen kwam je feestend de nachten door, vele wodka's later zoende je met Ivan, die het liefste naakte vrouwen schilderde om daarna als beloning met hen het bed te delen, wat je graag deed, want hij deed je gloeien bij min twintig graden. Zijn gestaalde, atletische, zwaar behaarde lichaam deed in je onderlijf alle bellen rinkelen, en toen je zijn ferme lid zag, sloegen alle stoppen door en wilde je volop gevuld worden, het liefste eindeloos, maar daartoe is het seksgenot niet geschapen, trouwens, je had meer te doen dan jezelf te verdoven met tijdrovende hanen.
In Sint-Petersburg kreeg je privé-lessen van de meester-schilder Ilja Repin, je vader kon het gemakkelijk betalen, dus waarom niet, wat je uiteindelijk tien jaar lang zou blijven doen, terwijl hij je geen een keer met zijn handen oneerbaar heeft aangeraakt, in gedachten natuurlijk wel, want je zag vaak genoeg een bobbel in zijn broek, hoe gek hij ook ging staan om het te verbergen. Je zag het als een hele eer en 's nachts fantaseerde je over hem, maar dat moest genoeg zijn, daar de schilderkunst op nummer één stond.
Tijdens een jachtpartij op het landgoed van je ouders schoot je per ongeluk door je rechterhand, waardoor je lange tijd een verlamde, gehandicapte hand had en een moeder die je vaders jachtgeweren vervloekte en zijn voorliefde voor hertenbiefstuk eveneens. Via een lange weg van revalidatie lukte het je om weer met je geschonden hand te schilderen en je schilderde zo perfect realistisch, dat ze je de Russische Rembrandt noemden. Je kende Rembrandt via afbeeldingen, maar je vond het gek genoeg niet eens een compliment, daar je in je aderen expressionistisch bloed voelde koken. Je raakte bevriend met de kunstschilder Alexej von Jawlensky, die je schilderwerk adoreerde, en met hem ging je naar München, geld speelde geen rol, zelfs de negentienjarige dienstmeid Helene Nesnakomoff mocht met jullie mee. Omwille van Alexej stopte je tien jaar met je eigen schilderwerk, wat je nooit had moeten doen, maar je dacht onterecht dat vrouwen niet echt meetelden in de moderne kunstrichtingen en je kreupele hand zat nog niet echt lekker in zijn vel.
Je begon een Salon, waar vele artiesten gebruik van maakten, mede door jouw warmbloedige persoonlijkheid. De wisselwerkingen deden de kunstschilders boven zichzelf uitstijgen en je ontmoette de charismatische Wassily Kandinsky, die ook niet echt vrouwvast was en je herhaaldelijk probeerde te versieren. Je liet dat meer en meer toe, daar je met Alexej steeds meer ruzies had, vooral omdat hij een seksaffaire met Helene was begonnen, wat onder je eigen dak plaatsvond, waardoor je hem verafschuwde. Met Helena kreeg hij een zoon, genaamd André, wat mooi was voor hen, maar wat jou wel dieper verwijderde van Alexej, waardoor je alleen door Frankrijk hebt gereisd om tot jezelf te komen.
Toch wachtte je bijna twintig jaar tot de officiële scheiding, omdat de schilderkunst veel gelijmd heeft. Op je zesenveertigste begon je opnieuw te schilderen en je vertoefde in het betoverende Murnau, een schoon stadje, waar je samenwerkte met Kandinsky en Gabriele Münter, een schat van een vrouw met een hart van goud. Alexej was er ook en samen met hem, Kandinsky en Marc, vormde je De Blauwe Ruiter. Je exposeerde succesvol, Wassily heeft in het toilet dronken je borsten betast, maar verder liet je hem niet gaan, hij stortte trouwens vanzelf in. Je hebt het niemand verteld en samen met Alexej ging je naar Zwitserland, waar je strandde in Ascona en na je scheiding woonden Alexej, Helena en André in Wiesbaden. Je stichtte de kunstenaarsgroep Grote Beer, maar je werd vergeten door de kunstwereld, waardoor je noodgedwongen affiches moest schilderen om rond te komen, al kreeg je ook financiële hulp van vrienden.
Franz von Stuck, die je ooit ontmoet hebt, was misschien een wegbereider, maar je schilderkunst heeft het meeste gemeen met Edvard Munch, Vincent van Gogh en Paul Gauguin, waarbij je eigen geniale stijl onbetwistbaar is. Felle, soms vreemde kleuren, wervelend, vervagend, vervormend, exploderend, verstillend, spookachtig, zieldiep, etherisch.
De wereld was in beroering vanwege het Duitse nazisme, jij droomde weg naar de verloren, voorspoedige jaren, uit de tijd gestoten, verkild vanwege de wrede eenzaamheid, die je zeker niet verdiend had na zoveel getoonde inzet en resultaten, ergens blij dat je vlak voor de grote haat ging hemelen, diezelfde haat die ook de moderne, expressionistische kunst haatte, die jouw schilderwerk ontaard durfde te noemen, terwijl juist jij wortels tot de magmakern van de aardbol bezat en nu door miljoenen kunstliefhebbers wordt aanbeden.
Geplaatst in de categorie: literatuur
Marianne von Werefki
146
Geef je reactie op deze inzending: