Aanraken
Achter mijn huis heb ik een kleine tuin, waar veel vogels komen, omdat ze weten, dat mijn vrouw en ik stukjes brood, kaas en gekookte rijst strooien en dat vinden ze heerlijk. Toen kwam een pak sneeuw, wel tien centimeter dik en dat vonden de gevleugelde vriendjes niet leuk, maar natuurlijk maakte ik een plek sneeuwvrij en strooide daarop stukken bruin brood.
Hoe ze het zien weet ik niet, maar opeens waren er wel ongeveer twintig meeuwen op de grond gedaald en weg was het brood. Meeuwen zijn schuw, maar nu waren ze er en ik stond er misschien zes meter vandaan, verschrikkelijke honger hadden ze dus nu de sloten dicht waren gevroren en geen visje was te bemachtigen.
Wij vonden het zielig voor de mussen, merels en roodborstjes, want die hadden niks meer om te peuzelen, want restanten waren verorberd door kraaien en eksters. De zwakke broeders zijn dus altijd in het nadeel, bij mensen ook vaak. Dus namen we maatregelen en verdeelden we twee dikke boterhammen in kleine stukjes. Buiten keken we eerst naar het dak of de meeuwen daar nog zaten, maar die waren weg, dus nu waren de kleintjes aan de beurt om wat te eten, vergeet het maar, weer waren het nu de kraaien en eksters, die de buit tot zich namen en de arme mussen keken toe vanuit de omliggende struiken.
Ik gun het de kraaien en eksters van harte, want ze hebben natuurlijk ook trek, maar nu zag ik een gelijkenis met bankiers, want ze namen niet één stukje brood, maar wel drie of meer in hun snavel en vlogen weg. De mussen en roodborstjes hadden weer niks.
Nu kan je wel weer gaan strooien met stukjes kaas en brood, bedoeld voor de kleintjes, maar als je in de buurt blijft staan, komen ze niet, want ze zijn natuurlijk bang voor de grote mens. Toch maar gestrooid en zowaar, ze kregen nu toch kans wat te bemachtigen toen ik naar binnen ging. Mijn broer had een roodborstje in een kooitje en een bakje vol met eten, maar hij zong niet zijn lied, treurig was het vogeltje, en ik weet wel waarom, zei ik tegen mijn broer Gijs, hij wil vrij zijn, springen in een boom zonder tralies om hem heen. Toen heeft hij hem vrijgelaten en een parkiet genomen en die zong het grootste lied in de huiskamer.
Toen ik na het voeren van de vogels de krant nam, las ik, dat mensen elkaar steeds minder aanraken en ik denk, dat het zo is. Zelf ben ik tachtig en ik houd mijn vrouw van negenenzeventig als we naar bed gaan nog steeds vast met een arm om haar heen, niet de hele nacht hoor. In mijn straat heeft een echtpaar gewoond, inmiddels overleden. Hij was een aardige ouwe baas en toen we het over aanraken hadden, moest hij lachen, want als hij probeerde zijn vrouw in bed aan te raken, kreeg hij een opdonder van haar. Ze waren bijna zestig jaar getrouwd en hadden elke dag bonje, maar bleven toch bij elkaar, ook een vorm van liefde, volgens mij.
Over aanraken gesproken, een tijdje geleden had ik een afspraak gemaakt met mijn huisarts, over de jaarlijkse controle van mijn prostaat. Dus ik naar het gezondheidscentrum waar ik plaats nam in de wachtkamer. De deur van de arts ging open en daar verscheen een jonge vrouw, gekleed in een lange witte jas. Ze riep mijn naam en ik schrok mij kapot, want mijn arts was door haar vervangen wegens ziekte. Ze zei:
''Ja, ik zie het, u komt voor controle van de prostaat. Loopt u maar mee.''
In een klein kamertje moest ik mijn broek en onderbroek laten zakken en op een verhoging gaan staan en bukken. Het zweet liep van mijn kop af, want ik zag, dat ze twee vingers omwikkelde met plastic en die vingers in mijn kont duwde en rond draaide.
''Rot gevoel hé'', zei ze.
''Valt mee, dokter.''
''Voelt goed aan, en is niet groter geworden, niks aan de hand. Kleed je maar weer aan en kom in de spreekkamer.''
Ook dat is een vorm van aanraken en is nodig voor het onderzoek en ik had het fijn gevonden als ik op haar schoot mocht zitten om even bij te komen, maar dat zat er helaas niet in.
kpnplanet.nl
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: voedsel
vogels
201
Geef je reactie op deze inzending: